bittiði günde böyle bir yaðmur ve yine gökkuþaðý vardý. Yýllar sonra o anlarý ayný tazelikte yeniden yaþýyor ve duyduðum acýlarý yeniden hissediyordum. Hayattan kopma noktasýna geldiðim zaman, yürekten yýkýlýþým, ölüme merhaba dediðim o anlar gökkuþaðýnýn altýndan gelip geçiyordu. Ben böylesi derin düþünceler içindeyken oda kapýsý açýlmýþ, içeri gelenleri duymamýþtým. Kýzýmýn, Hikmet Amca! Diyen sesiyle irkilip durduðum yerde geri döndüðüm an Mine ile göz göze gelmiþtim. Uzun bir süre olduðum yerde öylece kaldým. Yirmi beþ yýla yakýn göremediðim o muhteþem kadýn. Yýllarca kin, nefret ve hala büyük bir aþkla andýðým kadýn, onu kaybettiðim güne benzeyen yine yaðmurlu bir günde tekrar karþýma çýkmýþtý. Kýzým:

---Hikmet Amca, bak Annem! Neden bilmiyorum sizinle tanýþmak istedi, bende onu kýramadým ve yanýnýza getirdim. Nasýl? Annem dediðim gibi güzel bir kadýn deðil mi?

    Ne Mine’de nede bende çýt yoktu. Sadece derin bir hasretin verdiði hüzünlü bakýþlarla sessizce ve uzun süre bakýþtýk. Mahkemelerde bir kez olsun yüzüme bakmayan kadýn, son kez Bekçi Amca’nýn evindeki haline benzer bakýþlarla gözlerimin içine o eski aþk ve sevgi dolu gözlerle, yalvarýr gibi bakýyordu. Oldukça hüzünlü ve mahcup bir hali vardý ama yaþýna raðmen güzelliðini kaybetmemiþti. Çok güzel ve sade giyinmiþ, karþýma o þekilde gelmeyi uygun görmüþtü. Ayakta durmakta zorlandýðým anlardý, nefesim kesilmiþ, kalbim her an duracak gibi son hýzla çarpýyordu. Bu duruma daha fazla dayanamayýp yataðýma oturdum. Her yanýmý bir sýcaklýk, bir ter sarmýþ, þaþkýnlýðýmdan ne yapacaðýmý bilemiyordum. Geleceðini hiç beklemediðim için suskun bir halde gözlerine bakýp kaldým. Ýçimde ne bir nefret, ne bir kýzgýnlýk kalmamýþ, mum gibi yanarak erimiþ, yumuþamýþtým.  Zaten uzun zamandýr, insanlara kin duymaz, her olayda yatýþtýrýcý, barýþtýrýcý olmaya çalýþýrdým. Kavgadan nefret eden bir olmuþtum.

    Sonunda onlara dönüp:

---Buyurun oturun,

Diyebilmiþtim.

    Mine tam karþýma geçip otururken o güzel gözleri hala gözlerimde, onunla ilk tanýþtýðým anlardaki gibi sevgi dolu bakýyordu. Onu ilk tanýdýðým zamanlarda bana hep böyle bakardý. Bizim bu sessiz ve derinden derine bakýþtýðýmýzý gören kýzým da þaþýrmýþ bir halde konuþmadan bizi izliyordu. Sonunda sessizliði bozan yine o oldu.

---Ne oldu size böyle, yoksa siz birbirinizi tanýyor musunuz?

    Mine derin bir nefes aldý, yüzünde beliren çok ciddi bir ifade ile önemli þeyler anlatacaðý açýkça belli oluyordu. Doðrusu onun bu halinden bende etkilenmiþtim. Kýzýma döndü:

---Bak kýzým! Bu karþýmýzda duran kiþi senin öz babandýr, o anlattýðý hikâyedeki kadýn benim, bunu sana yýllar önce anlatmadýðým için beni affet, iþte hep merak ettiðin, içim de saklý olan ve yýllarca beni yiyip bitiren, ama sana anlatamadýðým geçmiþim.

    Minenin tüm gerçeði bir anda anlatmasý beni hayrete düþürmüþ, nerdeyse aðzým açýk kalmýþtý. Ben onun yaptýðýný yapamaz, böyle bir çýkýþý bir anda gösterecek cesareti kendimde bulamazdým. Ama Mine uzun yýllar kýzýndan sakladýðý ve kendisini yiyip bitiren gerçeðin þu anda ortaya çýkmasýný istemiþti. Oda da buz gibi bir hava esti.

    Sesi kesildiði an gözlerinden yaþlar boþalmaya baþladý. Ýçten ve derinden aðlasa da, taþýdýðý sýrlarýnýn verdiði eziklikten kurtulmuþ, rahatlamýþ gibiydi. Fakat asýl þaþýran kýzýmdý. Oturduðu yerde büyük bir þaþkýnlýk içinde bir þey söylemeden bizlere bakýyordu. Neden sonra, birazda kýzgýnlýkla sessizliði bozan o oldu:

---Anne sen ne diyorsun, bu nasýl olur Anne?

---Evet kýzým, maalesef bizim hikayemiz bu, Hikmet senin öz baban. Ona yaptýðým kötülük yýllarca beni yedi bitirdi. Kendi intikamýmý alacaðým derken, babanýn dünyasýný yýkarak onu nasýl mahvettiðimi sana nasýl anlatabilirdim? Beni canýndan çok seven bir insaný, diri diri topraða gömmüþtüm. Bu nedenle hayatým boyunca kendimi affetmedim. Bilsem ki beni affedecekti, cezaevinden çýktýðým gün onun yanýna koþardým. Ona yaptýðým kötülükten dolayý korktum, yaklaþamadým. Oðlumu ve seni anasýz babasýz býrakamazdým. Baban gençti, intikam doluydu, bana her an bir þeyler yapabilirdi, babanla karþýlaþmayý gerçekleri ona anlatmayý göze alamadým.

    Kýzým ve ben sessizlik içinde Mine’nin konuþmasýný dinliyorduk. Bir süre sustu ardýndan yalvaran gözlerle ve yumuþak bir sesle bana dönerek:

---Beni affedebilecek misin Hikmet? Kýzýmýz için istiyorum bunu, ne olur beni baðýþla.

    Gözleri dolmuþ, aðlamaktan doðru dürüst konuþamaz haldeydi. Yýllarca nefret ettiðim, hayatýmdan yýllarýmý çalan, kýzýmýn annesi kadýn, karþýmda benden af diliyordu. Ondan yýllarca nefret etsem de kalbimin derinliklerinde her zaman onu sevmiþ, belki bir gün diyerek hiç evlenmemiþ, sonunda evlenmeyi unutmuþtum. Haklýydý belki, ilk zamanlar onunla karþýlaþsak ona kötülük yapabilir, bende intikamýmý alabilirdim. Hatta Bekçi amcamýn evinde onu son gördüðüm an kýzým olmasaydý belki de onun hayatýna son verecektim. Fakat o benim dünyam olmuþ, caným ciðerimdi, belki de o son karþýlaþtýðýmýz anda ona kýymayacaktým.

    Mine konuþmasýný tamamlamýþ, yýllarýn verdiði eziklik ve aðlamaklý bir halde benden af dilemiþti. Sanýrým konuþma sýrasý bendeydi. Kýzýmda karþýlaþtýðý bu sürpriz durumda henüz konuþmayan Hikmet Bey’in söyleyeceklerini merak etmiþ, ilgiyle bana bakýyordu.

---Zaman içinde sana hak verdiðim anlar olmadý deðil Mine, içinde bir intikam ateþi vardý ve sen intikamýný almýþtýn, ya benim yaþadýklarým? Bunca yýl neden evlenmediðimi bilmek ister misin Mine? Her zaman seni sevdim, cezaevi yýllarýmda küçük bir umut olsa da hep seni bekledim. Evlendiðini duyunca tüm umutlarým yýkýlmýþtý. Benim kadýnýmýn bir baþkasýyla evlenmesi içimdeki kinimi kat be kat artýrmýþ, aðýrlýðýný taþýyamaz olmuþtum. Hatýrlarsan Bekçi Amcanýn evinde kýzým olmasaydý o en seni öldürebilirdim. Sen de o an olacaklarýn farkýna varmýþtýn ama kýzýmýn ortaya çýkmasý, içine düþtüðüm zor durumda kendime gelmeme yetmiþti.

    Beni beklemeden koþup evlendiðini duyunca beni hiç sevmediðini düþünerek senden ve kýzýmdan uzaklaþtým. Sizleri tekrar görmek, yakýn olmak, çok kötü sonuçlar doðurur diye korktum. Ýçimde sana karþý duyduðum öfke ve aþký, güzeller güzeli kýzýmý yýllar yýlý unutmaya çalýþtým, senden sonra baþka bir kadýn tanýmadým ben. Sana nasýl kötülük edebileceðimi düþündün?  Seni nasýl sevdiðimi bilmiyor muydun? Kadere bak yýllar sonra kýzýmýzýn vesilesiyle tekrar karþýlaþtýk.

Bende bu beklenmedik karþýlaþmanýn verdiði aðýr duygusal baský altýnda fazla konuþamamýþtým. Olaylarýn geldiði bu noktada yüreðini derin bir hüzün sarmýþtý. Mine tekrar söz aldý:

---Bunca yýl hep beni sevdiðin için baþka biriyle evlenmedin ha! Bu nasýl bir aþk Hikmet? Ben sana nasýl kýymýþ, seni kýzýndan kendimden ayrý býrakmýþým? Biz Kafkas kökenliyiz Hikmet, kocam öldürüldüðünde onun intikamýný almaya yemin etmiþtim. Kimin öldürdüðünü biliyor fakat ispat edemiyordum. Ne olursa olsun kocamýn intikamýný almalýydým ve bir plan yaptým. Ýlk önceleri seni intikamýmý almaya yardýmcý biri olarak gördüm, zaman içinde sana deliler gibi aþýk oldum. Sana bir kötülük gelmesin diye sürekli uyardým, dýþarý gitmeni engellemeye çalýþtým. O gün evde olanlar sadece bir tesadüftü. Þerefsiz adamýn eve geleceðini tahmin etmiyordum. Olay sonu kýzgýnlýk anýnda intikamýmý almanýn verdiði bunalým içinde sana söylediðim o sözler bir an aðzýmdan çýkmýþ, geri dönememiþtim.

    Sinirli, asabi bir yapýn vardý ve çok gençtin. Hapse düþtükten birkaç ay sonra hamile kaldýðýmý anladýðým zaman çok korkmuþ, ne yapacaðýmý bilemiyordum. Cezan bitip dýþarý çýktýðýn zaman sana anlatacaklarýma inanmayacaðýný düþündüm, benden intikam almak isteyebilirdin, çocuklarýmýn anasýz kalmasýna dayanamazdým, bu nedenle bir çýkýþ yolu aramaya baþladým. Sana yaptýðým bu affedilmez davranýþýmdan sonra kendimi hiçbir zaman baðýþlamadým. Ýçimde sana karþý duyduðum aþk ve endiþe beni açmazlara sürükledi. Kâbus dolu günlerin ardýndan kýzýmýz olunca iki çocukla o evde kalmak istemedim. Bu sýrada tanýdýklar bana esnaftan yaþlý birinin evlenmek istediðini söylediler. Seninle resmi nikâhýmýz yoktu. Hem yaþadýðým yerden kurtulur, hem de çocuklarým güven içinde olurlar diye o adamýn evlenme teklifini istemeye istemeye kabul ettim. Ayrýca sana yaptýklarýmdan dolayý kendime cezalandýrmak için, yaþlý bir adama kadýnlýk yapma yolunu seçmiþtim. Bu yaptýðým evlilik benim için iþkencelerin en büyüðü olacaktý. Belki o zaman sana yaptýklarýmýn diyetini öder, biraz huzur bulurum diye düþündüm.

    Evlendikten birkaç gün sonra henüz evlendiðim adamla ayný yataðý paylaþmadan, evlendiðim adam yani Ýhsan Bey, bana bir gün:

---Mine, seninle önemli bir þey konuþacaðým, ama bu sýr ölüme dek aramýzda kalacak tamam mý?

---Buyur, Bey dedim.

---Bak kýzým!

Diye söze baþladýðýnda çok þaþýrmýþtým. Adamcaðýzýn karýsý olmuþtum ama bana kýzým diyordu.

---Ben seninle ayný yataðý paylaþmak için evlenmedim. Yalnýzým ve kimsem yok, ayrýca hastayým, yaþlýlýðýmda beni kimselere muhtaç etmeyecek merhametli bir haným aradýðýmda seni tavsiye ettiler, iki de çocuðunun olduðunu söylediklerinde sevindim. Bunca malým mülküm kime kalacaktý? Beni ele güne muhtaç etme kýzým, malým da mülkümde senin olsun.

---Bu sözleri duyduðumda ne kadar mutlu olduðumu anlatamam. O yaþlý adama uzun süre kadýnlýk yapamayacaðýmý biliyor, sonunda canýma kýyacaðýmdan emindim. Hele içimde sana olan derin aþk varken ben sevmediðim birine kadýnlýk yapamazdým.

    Ýhsan Bey’le evlendikten sonra yaptýðýmýz bu konuþma üzerine, kendi dünyama ve sana olan aþkýma döndüm. Kaç gece rüyamda seninle sabahladýðýmý bilemezsin. Seni unutmam mümkün olmuyordu. Buna raðmen yaþamalý, hayata sarýlmalýydým, artýk tek amacým çocuklarýmý okutmaktý. Ýhsan Bey evliliðimizin üçüncü yýlýnda felç geçirdi ve yataða baðlandý. Yedi yýl boyunca onu yatakta baktým, iþte sana yaptýðýmýn karþýlýðýný bulmuþtum. Uzun yýllar kimseyle konuþmamýþ, gülmeyi bile unutmuþtum. Tek tesellim, beraber kaldýðýmýz eve gittiðim zaman orada sanki seninle buluþuyor, kokunu hissediyor, biraz olsun huzura kavuþuyordum.

    Kocamýn ölümünden sonra seni arayýp bulmayý çok istedim, lakin sen bir daha ortalarda gözükmedin, kýzýnýn yanýna da gelmedin. Bu durumda evlendiðini, yeni bir yuva kurduðunu düþündüm. Karþýna gelip yeniden aklýný karýþtýrmak istemedim. Ama evlenmediðini, beni küçük bir umutla olsa da beklediðini bilseydim, daðý taþý arar seni bulurdum. Yýllar yýlý yaþadýklarýmý kimselerle paylaþamadým, bazen için için aðlýyor, bazý geceler kâbuslarla uyanýyordum. Sana yaptýklarýmdan dolayý kendimi hiçbir zaman affetmedim.

    Mine sözlerini tamamladýðý anda yeniden aðlamaya baþladý. Gözlerime bakýyor, bir umut arýyordu. Bakýþlarýndaki o aþk yok mu? Ýlk gün ki gibi beni yeniden yakmaya baþlamýþtý bile.

   Kýzým hala olduðu yerde büyük bir þaþkýnlýkla bize bakýyor, yanýna gelen arkadaþlarý da konuþmalarýn büyük bir kýsmýna þahit olduklarýndan onlarda hayretler içinde bizi izliyorlardý.

    Mine oturduðu sandalyeden kalktý, yanýma gelerek dizlerinin üzerine yere çömeldi, baþýný dizlerime koydu, içli içli aðlamaya devam etti. Eþarbý yana kaymýþ, saçlarý daðýlmýþtý. Uzun geceler okþadýðým bu saçlara yer yer aklar düþmüþtü. Yirmi beþ yýl önceleri deliler gibi âþýk olduðum kadýn, beni yýllar yýlý kin ve nefretle dolduran kadýn, kýzýmýn annesi, benden sonra bir baþkasýnýn koynuna girmeyen aþkým, dizlerime kapanmýþ af diliyordu. Hayat bize kötü bir oyun oynamýþ, sonunda yine gülmüþtü.

   Mine’yi kollarýndan tutarak kaldýrdým ve yanýma oturttum. Uzanýp saçlarýný düzelttim, gözlerindeki yaþý sildim.

---Aðlama artýk Mine, bu gün belki de hayatýmýzýn en mutlu günü.

Titreyen ellerini avuçlarýma aldým, yýllar yýlý hasretiyle kavrulduðum güzel gözlerine baktým, ardýndan:

---Hayat aþkýmýza yirmi beþ yýllýk bir çileyi nasip etti. Bu gün çilemizin bittiði gündür Mine. Beni Düzce’de ki bahçeli evine götürür müsün? 

    Endiþe ve hüzün dolu yüzünde, bakýþlarýnda sevinç dolu bir mutluluk rüzgârý eserken ellerimi kaldýrýp öpmeye, yüzünü sürmeye baþladý. Bu sefer ki gözyaþlarý sevinçten akýyordu.

     Bir an kýzýmla göz göze geldim. O derece þaþkýn bir hali vardý ki, karþýlaþtýðý akýl almaz bu durumu kabullenmesi belki aylar alacaktý.

    Doktor Sevgi Gülüm, son iki yýlda yaþadýðý sýkýntýlý dönemlerin etkisinden kurtulmakta hayli zorlanýyordu. Yaþadýklarýný unutmak için kendisini iþine vermiþ, arkadaþ gurubundan kopmuþ, çok kere evine kapanarak yalnýzlýða sýðýnmayý seçmiþti. Ýçine düþtüðü ruhsal bunalýmý kendi gayreti ile aþmalýyým diye düþünüyor, en yakýn arkadaþlarýnýn bile arayýp sormasýndan rahatsýz oluyordu. Çok çalýþýyor, iyi bir doktor olmak için sürekli okuyor, mesleðine duyduðu sevgi ile yalnýzlýðýný paylaþmak istiyordu.

     Hafize Haným, birkaç gündür rahatsýz olup, oðluna kendisini bir doktora götürmesini söylediðinde, annesine son derece düþkün olan Avukat Turgay, annesini aldýðý gibi hastanenin kapýsýný çaldý. Doktor Sevgi muayene sýrasý gelen Hafize Hanýmý bir güzelce muayene ettikten sonra iki tahlil istemiþti. Ýki gün sonrasý tahlillerin çýkmasý ile hastaneye gelen ana oðul, Doktor Sevgi’nin kapýsýný çaldýlar.

Tahlillere bakan Doktor Sevgi, önemli bir þeyin olmadýðýný fakat Hafize Hanýmýn hastanede yatarak tedavi olmasýnýn iyi olacaðýný söyleyince, Hafize Haným ertesi gün gelebileceklerini söyleyip evlerine gittiler.

    Hafize Haným iki kiþilik sakin bir odaya yatýrýldý ve hemen tedavilerine baþlandý. Sevgi Doktor günde birkaç kez gelerek hastasýnýn durumunu soruyor ve gidiyordu. Uzun zamandýr gülmekten imtina eden Doktor, mümkün olduðunca az konuþuyor ve hastasýnýn yanýnda kýsa süreliðine kalýyordu. Bu arada Hafize Hanýmýn oðlu Turgay annesinin hastalýðý sýrasýnda karþýlaþtýðý Sevgi Doktordan çok etkilenmiþ, sürekli olarak onu izliyor, bir an olsun bakýþýný yakalamaya çalýþýyordu. Bu pek mümkün deðildi. Doktor, ketum ve güzelliðinin yanýnda asýk suratlý biriydi. Bir kez olsun annesi hakkýnda sorduðu sorulara bile yüzüne bakmadan cevap vermiþ, Avukat Turgay’la hiç ilgilenmemiþti. Bu durum Turgay’ýn duygularýný olumsuz etkilese de o bir kere bu Doktora kafayý takmýþtý. Her fýrsatta hastaneye geliyor, Doktoru görmek için türlü bahaneler uyduruyordu. Ýþin bir diðer yaný, annesi onun bu hareketlerinden kuþkulanmýþ olmalý ki, o da oðlunu takibe almýþtý bile. Hafize Haným sonunda dayanamamýþ olacak ki hastaneye geliþinin haftasý günü oðluna dönerek:

---Günlerdir dolanýp duruyor, gözlerini bu Doktordan alamýyorsun, bak o sana bir kere olsun baktý mý?

    Turgay’ýn cevap verecek hali yoktu, çünkü annesi haklýydý. Lakin kalbine dolan bir sýcaklýk onu her defasýnda alt ederek, biraz daha Doktora yaklaþtýrýyordu.

---Güzelliði batsýn onun, kibirlinin teki baksana, insan bir kez olsun karþýsýndakine gülümser anam! Senin gibi yakýþýklý meslek sahibi birinin ardýndan çok koþan olur oðlum, takýlma sen bu Doktora, sonu iyi gelmez, demedi deme.

    Annesinin sözlerini daha fazla duymak istemeyen Turgay, sessizce dýþarý çýktýðýnda, annesinin söylediklerini düþündü. Kadýn haklýydý ama ah þu gönül yok mu? Doktor bir kere yüreðine düþmüþtü onun, bir yolunu bulup onunla konuþmalýydý, ama nasýl?