Ellerimin arasýndan kayýp gitmekte yarýnlar öncesinde giden dünlerin ardýndan.

Ardý ardýna kesilen hesaplarla.

Tümlenmemiþ varlýðýmýn sarmal dünyasýnda yakýp yýkan ne varsa yine bana dair.

Bir imge yýðýný aslýnda çalýntý hayatlarýmýz. Gecenin bir vakti efsunlamýþ iken, yürek merhameti çalakalem yaþarken anýn göreceli duraðanlýðýnda yol yordam bilmeden gelmiþiz bir araya.

Bir varmýþ bir daha varmýþ, demek olasý olsa keþke. Keþke yokluklar hepten karýþsa yokluða. Ýs kokmasa geceler hatta geceler gün ýþýðý koksa.

Ýstiflesek sevgiyi nefrete attýðýmýz çalýmlarla ve çalsak iyi ve güzel tüm imgeleri ve yerleþtirsek isimlerimizin baþucuna.

Soyadlarýmýz tek olsa keþke. Adlarýmýz reçine kokarken soyadlarýmýz ile tek yürek olsak.

‘’Ýnsanoðlu’’ iken tek belirteç yolsuzluða bulaþmýþ vicdanlarýmýz ve yozluðunda nefretin birbirimize diþ bilerken.

Sevmeye bile korkar olduk. Korkudan yana tüm sýkýntým/ýz ve hep ama hep kaygý.

Tedirginliðin ulaþtýðý o dað tepesi ve yýðdýðýmýz ölü düþlerimiz.

Sormaya korkar oldum/olduk birbirimize hatýrýmýzý. Duymaktan da korkar olduk. Belki bir selam belki bir tebessüm belki üç beþ damla yaþ. Sahi, insanlýk bununla mý sýnýrlý sadece?

Kem gözlerin ihaneti mi yoksa nazarý mý deðdi?

Cevabýný alamayacaðým sorularý neden soruyorsam… Sanýrým çocukluktan kalma bir alýþkanlýk hatta çocukça. Bir o kadar safça.

Hala inanmaya devam etsem mi ki… Neye mi ya da kime?

Kendimden bile þüpheye düþerken sanýrým her birimize gereken bir yalan makinesi ki onun bile fazla dayanacaðýný sanmýyorum. Büyük ihtimalle infilak edecektir bunca yalaný sýðdýramazken mekanizmaya.

Kuru gürültüye pabuç býrakmazken sinen bakýþlar, sindirilen vicdanlar ve sus pus olmuþ yürek seslerimiz.

Oysa sevgiyi doðurgan bilirdim. Üremesi gereken bir mefhum iken nasýl oluyor da günbegün eriyip tükenmekte.

Gidiþ geliþlerden ibaret olsa keþke döngü oysa tek yönlü bir bilet gidenin gelmediði.

Yüksünmesek keþke sevmekten bertaraf edemezken ölümü ve nefreti.

Soluklandýðýmýz yolun tam ortasýnda neyin niyazýndayýz kim bilir? Kim bilir neyin acýsý çöreklendi de tutamýyoruz yaþlarýmýzý. Aldýðýmýz yaþa mý aðlýyoruz yoksa yaþ bildiðimiz sadece zamanýn bir oyunu mu boyutunu tahmin dahi edemediðimiz dünyalar arasý bir yolculuk belki de…

Kerelerle donattýðýmýz yolun kaçýncý tekerrürü de bu denli hicap etmekteyiz. Esefle kýnarken çevremizi toz dokunduramazken sefil benliklerimize ve keþkelere ettiðimiz raðbet:

‘’Keþke seni hiç tanýmamýþ olsaydým!’’

‘’Keþke bu yola hiç baþ koymasaydým…’’

Keþkelerden mütevellit olsa keþke serzeniþlerimiz… Bakýn yeni bir ‘’keþke’’ daha… Ah bizler ki kâinatýn en donanýmlý ve akýllý varlýklarý. Sahi ne zaman kaybolduk biz? Ne zamandýr bu denli koyulttuk düþlerimizi? Biz mi çaldýk yoksa çalýntý hayatlar mý birbirimize arz ettiðimiz?

Ýklimlerin ýssýzlýðý kadar ýssýz ve yalýtýlmýþ ruhlarýmýz. Ruh dediðimiz aðýrlýðý dahi olmayan o göreceli mefhum. Ölüme çeyrek kala nasýl da kapýlýrýz endiþeye oysa.

Hiçbir sorunun cevabý yok ne yazýk ki. Aslýnda soru filan da kalmadý geride. Sadece acý ile yoðrulurken bizler de yoðuruyoruz kimliklerimizi uzak kalmýþken gerçeklerden ve görmezden geldiðimiz her ne ise.

Duygularýn ve günün hükmünde bildiðim/iz ne varsa unutuldu çoktan. Nasýl yoktan var olmuþsak var olanlarý yok etmek de bizlere düþtü kenetlenmiþken nefret denen o sünepe duyguda. Sahi, ne kadar zaman geçti üzerinden kaybolduk kaybolalý… Oysa hayat ne güzeldi öncesinde. Seyrindeyken gök kubbenin bilemedik ki bizler de mercek altýndayýz. Ve bingo!

Bilip bilmeden ne ise mukadderat ki bizler sahip dahi çýkamazken hayata kelimeler pelesenk olmuþ bir kez dilimize bir yandan örselenirken ve hýnç dolu ruhlarýmýzla ile yaftalarken birbirimizi.

Ýrdelemek ise hayatý konuþmaya dahi korkar olduk. Sus pus muyduk hep yoksa basiretimiz mi baðlandý durduk yerde?

Sonlanmayan hangi hikâye ise dâhil olduðumuz kim bilir neresindeyiz o boyutsuz yolculuðun türevini çözemezken.

Kanýksadýðýmýz ya da yadýrgadýðýmýz ne ola ki. Sonlanmadan mý sonlandýrmadan mý. Keyif çatýyor çoðumuz, çoðumuz çatýk kaþlarý ile süzmekteyiz etrafýmýzý.

Derme çatma bir düzen belki de mubah olan ya da eksenden kaymýþ bir göktaþý. Hele ki þu mizaçlarýmýz yok mu? Hem atýlgan hem sýradan sayýp da sýra dýþý ayrýþtýrýldýðýmýz o kümelenmeler.

Sorgu sual hak getire doðrusu. Ýklimsiz bir kýta adeta varlýðýmýzý idame etme gayreti ile mücadelemiz aralýksýz sürerken. Ya da kýsa molalarla. Koþullandýðýmýz ölçüde belki de. Yoksa þartlarýn bizdeki izdüþümü mü anbean deðiþime uðradýðýmýz fark dahi etmeden üstelik.

Çapý çok uzun bir daire mi yoksa konuþlandýðýmýz ceplerimiz mermi dolu. Ölümden kaçarken öldürmek mi mubah sayýlan ya da ölümü göze almak mý can yakmamak adýna ama canýmýz yanarken biteviye. Çaprazýmýzda hacizli sayýsýz duygu hacmini alabildiðine yitirmeye meyilli.

Kýrýk bir gün ortasýndan kaç parçaya bölünmüþse.

Ýhlal edilmiþ iken o sýnýr, sýnýr tanýmaz bir yadsýmazlýkla ket vurulan ne çok insan belki de mahremiyetini kucaklama gayretiyle çalýnmýþ hayallerinin peþinden koþma gayreti içerisinde olup da aralýksýz tökezleyen. Nasýl da muzdarip tüm o evhamlarla korumaya çalýþýrken ne de olsa eþsiz bir savunma mekanizmasý devreye giren her çapraz ateþte.

Ýnsan gibi, vatan gibi…

Aþk gibi, âþýk gibi.

Sonu gelmek bitmeyen acýlar haneden haneye yayýlan. Devinimi çýð gibi arttýkça iz sürmek pahasýna yerinden yurdundan olmuþ kim varsa.

Süregelen ne ola ki?

Görmekten mi aciziz? Savunmaktan mý yoksa iddia etmek mi tüm yoldan çýkmýþlýðý görmezden gelip hak etme babýnda piþkince sýrýtýrken kýrýk aynalara iç içe geçmiþ o nihayetsiz akislerle kendimizi Kaf daðýnýn tepesinde addederken.

Ne bir sanrý ne bir hayal sadece hayatýn sunumu sayýsýz kare içinde bulunmaktan asla ve asla haz etmeyeceðimiz.

Üzünçleri çarptýk hasretle ve böldük yalnýzlýða: Kala kala ondalýk bir sayý sýfýrý tüketmiþken insanoðlu. Yalnýzlýðý utanç bildi çoðumuz ve sakladýk, saklandýk görünmeyeceðimize nasýl da kâiniydik oysa ve unuttuk tek bir ayrýntýyý. Sona gelmekse baþ bildik her yeni sonu, sonlandýrýrken birbirimizin hayatýný kar bildik öfkeyi ve nefreti. Kar saydýk her geçen günü.

Oysa basit bir T cetveli deðildi hayat. Asla gider ve gelir dengesi olmadý. Dengeleri kaybýnda dengesizliðin gölgesinde ve silik ömürler iken heba ettiðimiz. Bilemedik ki çiðnemekteyiz Yaratýcý’nýn kanunlarýný ki her bir yaratýyý bizler var ettiðimiz gibi bir yanýlgýya kapýlýp ellerimizle son verirken hayatlara sonsuz olduðumuz yanýlgýsý gibi bir rehavete kapýlýp da.

Tümlenirken hayatlar, eksilirken yarýnlar ve tükenirken umutlar…

Tek bir zerresi dahi yeter umudun yeter ki geçe kalmayalým geceye dönmeden aydýnlýk sona ramak kala.