Babam okuduðum okulun müdürlüðüne asaleten atamasýný bekliyordu. Babamýn vekaleten de olsa okul müdürü olmasý nedeniyle torpilli olduðuma inancýmla kendimi daha þimdiden ortaokul öðrencisi olarak görüyordum.

Ne var ki ayný beklenti içinde olup okulda eskiden beri görev yapan öðretmenler dýþarýdan birinin Müdürlük kadrosuna vekâleten de olsa atanmasýný hazmedemiyorlardý. 

O zamanlar ilkokulu bitirebilmek için bir de ayrýca sýnava tabi tutulurduk. Benim o sýnavlarda baþarýlý olabilmem mümkün olamazdý, çünkü sorulan sorular zaten düþük olan kapasitemin çok üstünde sorulardý. 

O zamanlar nasýl olduðunu bile anlamadan ilkokul beþinci sýnýfý ikinci defa okumak üzere sýnýfta kalmýþtým. Bunun için günlerce aðladým. 

Babam, öðretmenlerden kaynaklanan bu olumsuzluðu kendisi üslenerek, "daha çok piþmen için ben býraktýrdým seni beþinci sýnýfta," diyordu.

"Babam böyle diyorsa bildiði bir þey var ki, diyordur," diyerek mýzmýzlanmayý býrakýp haytalýklarýma yeniden baþladým.

Ýlkokul beþte çaktýktan sonra, o yaz tatilini haytalýðýn her türlüsüyle geçirmekteydim. Çay ocaðý, babamdan kolayca harçlýk alabildiðim bir yerdi. Onu, yeter ki orada otururken yakalayayým; içerdekilere iyi baba olduðunu göstermek için hemen bonkörlüðünü gösteriyordu. 

Kahveci, bu sömürü sistemime engel olmak amacýyla, bir gün, "bana bir askýcý lazým; senin oðlan aylak aylak dolanýp, senden harçlýk alacaðýna, burada çalýþsa ya," dedi.

Babam, "beceremez," diyerek ona karþý çýktý.

Babamýn bu tutumu öyle aðrýma gitti ki, bozularak hemen itiraz ettim. "Nedenmiþ o? Beceririm!"

Babam itirazýný sürdürmedi bile; "istiyorsan çalýþ mademki," deyiverdi.

Beni, bir güzel tuzaða düþürüp, haytalýklarýmdan kurtulmuþtu ya, helal olsun babama! Çalýþmayý pek istemediðim halde, beceriksiz olmadýðýmý kanýtlayarak onurumu kurtarmak için dört elle sarýlmýþtým yeni iþime.
Yaptýðým iþ, çocuk oyuncaðýydý; cadde üstündeki diðer esnaflarý dolaþarak çay sipariþlerini almak ve sipariþ edilen çaylarý sahiplerine götürmekti.

Babam, çay ocaðýna geldiðinde elimde askýyla çay, kahve taþýdýðýmý görmekten dolayý, halime býyýk altýndan gülümsüyordu. Ben de, ona bir iþe yaradýðýmý ispatladýðýmý düþünerek kasýlýyordum.

Evin iyice eskiyen kýrýk dökük eþyalarýndan þikâyetlere baþlayan annem, hele bir de, o gün oturmaya bir komþusu geldiyse, "Bu gün komþularýn yanýnda yerin dibine geçtim gene…" diye baþlayan söylemlerle babamýn baþýnýn etini yiyordu.

"Benim kazancýmla evi idare et de, babamýn maaþlarýný biriktirip, istediðin eþyalarý al madem ki," diyerek, kazandýðým parayý olduðu gibi anneme vermeye baþlamýþtým. 

Öte yandan, evde hep benim istediðim yemekler piþirilsin istiyordum.

"Caným mantý istedi, bugün bir mantý yapsan ya anne…"

"Tamam oðlum, yaparým."

Anneme verdiðim paranýn, piþirilmesini istediðim mantýnýn kýymasýna bile zar zor yettiðini düþünemiyordum. Annem de bunu düþünmemi istemiyor, kendi cebinden yaptýðý takviyelerle her istediðim yemeði piþiriyordu. Belki bana, bir iþe yaradýðýmý gösterme isteðiydi onunki; yararý da oluyordu, çünkü özgüvenim artýyordu. 

Babam, annemin sitemlerine daha fazla direnemeyince, onun istediði mobilya takýmýný taksitle almaya karar vermiþti. Ana cadde üstündeki bir mobilya maðazasýyla konuþmaya gittiðinde, maðaza sahibi, esnaftan bir kefil getirirse istediklerini vereceðini söylemiþti. Emekli imam, kefillik için gönüllü olmuþtu.

Evimize getirilen koltuk takýmý, albenisi olan bir vitrin, sehpalar, perdeler ve halý evin salonunu adeta saray odasýna döndürmüþtü. Asýl þimdi asortiklere karýþmýþtýk iþte…

Ablam, ebelik okulunu bitirdikten sonraki stajýný da bitirmiþ, çýkýp gelmiþti. O artýk bir ebeydi ve devlet baba onu tayin ettiði yeri bildirene kadar misafirimizdi. 

"Ebeler ne iþ yapar?"

"Senin gibi veletleri dünyaya getirirler!"

"Beni annem dünyaya getirmiþ, ebeler deðil…"

"Salak þey! Git baþýmdan!"

Ebe haným bana bir kardeþten çok, bir düþmanmýþým gibi davranmayý sürdürmekten vaz geçmemiþti. On yedi yaþýndaydý, ama hala on iki yaþýndaki aklýyla yaþýyor ve o zamanlar, onu illüzyonisti seyretmekten ala koyuþumun kinini güdüyordu. Þimdi on iki yaþýnda olan bendim ve ondan farklý olarak, ben, keþke izin verseler de kardeþim Ersin ile gidip, deðil bir, bin tane illüzyonisti onun yüzünden seyredemesem, diye düþünüyordum. Egoist cadaloz!Ne var ki, laf atmaktan da geri tutamýyordum kendimi:

"Abla sen hastanelerde mi çalýþacaksýn?"

"Sana ne?"

Onun aksiliðine karþýn, merakýmý gidermeye çalýþan annem oluyordu.

"Ýlk tayininde onu, hemen hastanelerde görevlendirmezler. Önce köylerdeki saðlýk ocaklarýnda görevlendirirler sanýrým."

"Hangi köydeki saðlýk ocaðýnda görevlendirirler?"

Ablam, anneme sorduðum bu soruya da aceleyle cevap yetiþtiriyordu.

"Cehennemin dibindeki…"

Ýmam Hatipli de, "ilk tayinimi cehennemin dibindeki bir köyün camiine yaparlar," diyerek, imamlýk yapmayacaðýný söylemiþti. O, dükkanlarýnda çalýþarak cehennemin dibine gitmekten kurtuluyordu, ama ablam için kurtuluþ yoktu. Oh, canýma deysin!

Annem, bu defa ablama çýkýþtý. "Kardeþine doðru dürüst cevap versene kýzým!"

"Aman… Versem ne olur, vermesem ne olur… Nato mermer, nato kafa, anlayacak akýl onda var mý sanki!"

Ýmamýn oðlu ablamla karþýlaþtýklarýnda çok etkilendi. Ýlk görüþte aþk, dedikleri türden bir etkilenme oldu bu!

Ablamla yakýnlaþabilmek için benimle olan samimiyetini daha da arttýrmaya baþladý.

Ablam, evden çýkýp gezmeye gittiði bir gün, döndükten sonra annemle fýsýr fýsýr bir þeyler konuþuyordu. Duyabildiðim kadarýyla, emekli imamýn oðlu bunun önüne çýkmýþtý ve arkadaþlýk teklif etmiþti.

Annem meraklý, "e? Kabul ettin mi?" diye sorunca,

"Aman be!... Þapþal oðlanýn teki…" demiþti.

Annem hayal kýrýklýðý ile karþýlamýþtý bu cevabý. "Çok iyi bir çocuða benziyor. Tam bir Müslüman insan evladý gibi…"

Ablam, sýk sýk sokaða çýkar olmuþtu. Onun çýktýðý o zaman aralýklarýnda, nedense, emekli imamýn oðlu da dükkanda bulunmaz olmuþtu. 

Ablamýn gene dýþarý çýktýðý bir gün, oðlan da dükkaný babasýna býrakarak gitti. Bu durumdan iþkillenerek, elimde aský, göbeðimde önlükle peþine düþtüm. Az sonra, ana cadde üstündeki bir pastanenin kapýsýndan girince, bir süre pastaneden bir þeyler alýp çýkmasýný bekledim, ama kimsenin çýkacaðý da yoktu. Pastaneye girdim. Görevliden bir "badem ezmesi" ile gazoz istedim. O arada da pastanedeki masalarý kolaçan ettim, fakat oðlaný göremedim. Biraz daha dikkat edince dar ve dik bir merdivenle çýkýlan asma kattaki küçük salonu fark ettim. Pastaneciye, "teras katýnýzda oturabilir miyim?" diye sordum.

Adam, "tabii ki, nerede istersen otur," deyince, dar merdivenleri, týrmanýp üst kata çýktým.

Loþ bir yer olan salona varýr varmaz gördüðüm manzara, el ele tutuþmuþ, burun buruna sohbet eden iki aþýðýn haliydi. Sohbetlerini öyle koyulaþtýrmýþlardý ki, tepelerine dikilinceye kadar beni fark edemediler bile.

Fark ettikleri andaki halleri ise o kadar komikti ki, ben de kýzsam mý, gülsem mi, karar veremez bir hale düþtüm.
Ýkisi birden oturduklarý yerden öyle bir ayaða fýrlamýþtý ki, oturduklarý sandalyeler ve masa, üstündekilerle birlikte gürültüyle yere devrilmiþti. 

Çýkan gürültüye koþturup gelen pastaneci, "ne oluyor?" diye müdahale etmek isteyince,

Adama, "yok biþi abi," dedim. "Ablamla komþumuzun oðlunu koklaþýrken yakaladým da, heyecanlandýlar biraz!"

*

"Seni babama söyleyeyim de gör gününü!" diyerek yanlarýndan uzaklaþtým.

Daha pastanenin kapýsýndan çýkmadan sol kolumda biri, sað kolumda öteki, dil dökmeye baþladýlar.

"Sandýðýn gibi deðil bak…"

"Bak bi dinle…"

Söylediklerinin hiç birinden etkilenmeden yürümemi sürdürüyordum. "Ben size deðil, gördüklerime inanýrým."
Bizim ara caddeye girinceye kadar onlar dil dökmeyi, ben de "babama söyleyeceðim" demeyi sürdürdük. Eve yaklaþtýkça yaný baþýmda yürümeyi býrakýp önümü kesmeye baþladýlar. Ben yürümeye hamlettikçe onlar durduruyorlardý.

"Biz birbirimizi seviyoruz kardeþim… Sana yalvarýyorum… Lütfen…"

Ablamýn bu son sözleri küçük bir þok geçirmeme neden olmuþtu. Ne söylediði deðil, onlarý anlamamýþtým bile; etkileniþim söyleyiþ biçiminden dolayýydý. O bildiðim, alýþýk olduðum sevimsiz, kaba saba diþi ayý, lütfen diyerek yalvarýyordu. Ablam!

Ya emekli imamýn oðlu? Onun döktüðü diller de ablamýnkilerden aþaðý kalmýyordu. Diyordu ki, "ben, Esin ile ciddiyim, onu seviyorum."

Birbirini sevdiðini söyleyerek bana yalvaran bu iki genci elbette ki babama ihbar etmeyecektim. Annemin, teslim ettiðim kazançlarýmla evi idare ettiðimi sanmamý saðlayarak bana kazandýrdýðý þey, iþte buydu. Olgunluk! Ýki aþýðýn iliþkisine engel olmamayý düþünebilecek kadar olgunlaþmýþtým.

Gene de, hemen teslim olmak niyetinde deðildim.
Sahip olduðum bu bilgiden elde edebileceðim bazý þeyler vardý. Bu fýrsatý bana karþý cadalozluklarýný bertaraf etmek için deðerlendirmeyi, kafamýn bir kenarýnda planlamaya baþlamýþtým bile. "Tamam," dedim! "Bu günlük, kimseye bir þey söylemeyip, yarýn söyleyip söylemeyeceðimi düþüneceðim. Yarýn da, öbür gün söyleyip söylemeyeceðimi düþünürüm belki… Ablamla anlaþabilirsek…"

"Tamam kardeþim, istediðin her konuda anlaþýrýz…"
Ablamýn koluna girdim. "Hadi madem, eve gidelim!" Baktým, oðlan da bizimle gelecek, ona, "sen buradan ayrýl abi," dedim. "Millet þüphelenmesin…" O, yanýmýzdan ayrýlarak yitti. "E-e! Ablacýðým!" diye baþlayýp içimden geldiði gibi dalga geçmeye baþladým onunla. Aslýnda, aþýk olmanýn nasýl bir þey olduðunu bilmiyordum. Sanýyordum ki, bizi dünyaya getiren iliþkiler yumaðýydý aþk. Ablamla iliþkilerimiz canciðer kuzu sarmasýna dönüþür dönüþmez, ona sorduðum soru bu bilgisizliðimi gidermek için olmuþtu.

Ablam, "bir cinsin, karþý cinsten birisine duyduðu beðenmiþliklere aþk denir," diyerek aþkýn tanýmýný yaptýðýnda, bu taným bana fazla bilimsel gelmiþti ve daha iyi anlayabilmek için saçma sorular sormayý sürdürmüþtüm. Ablam, en sevecen mimiklerini takýnarak cevaplamaktan gocunmuyordu onlarý. Evet! Ablam, artýk çok iyi davranýyordu bana…

Evimizin arkasýndaki caminin minaresi adeta bizim mutfaðýn içine doðru uzanýyordu. Mutfaðýn balkonuna çýktýk mý, o minareden ezan okuyan müezzinle göz göze bakýþabiliniyordu. 

Esin ablam öðlen ve ikindi vakitlerinde sýk sýk ya balkona çýkýp, ya da mutfaðýn penceresinden bakýp, ezaný öyle dinliyordu. 

Onun bu ezan düþkünlüðünden pek memnun olan annem, ablamýn yanýna gelerek, "müezzinin sesi nasýl da yanýk, deðil mi kýzým?" diyerek laf atýyordu.

Ablam da hemen yanýt veriyordu: "Evet, insanýn içine iþliyor."

Ablamýn niyeti ezaný dinlemek deðil, ezaný okuyaný görmekti; çünkü insanýn içine iþleyen sesin sahibi emekli imamýn oðluydu. Oðlan, caminin fahri müezzinliðini yapýyordu. Okuduðu her ezaný usulüne göre þerefenin etrafýnda dönerek okuyordu ya, bazen de kendine bakan kýzdan þerefenin çevresini dolanmak kadar bile ayrýlmaya tahammül gösteremeyip, tamamýný bizim mutfaða doðru okuyup tamamlýyordu. "Eli iþte, gözü oynaþta," sözü tam da bu duruma uygundu.

Annem, oðlaný elektrikli süpürgeyle caminin baþtan sona kadar her yanýný temizlerken gördüðü bir gün, babamý yanýna çaðýrarak, "gördün mü, imam efendinin oðlunu, tam bir Müslüman evladý," diyerek iltifatlar düzdü.

Ben de Müslüman insan evladýný görebilmek için yanlarýna geldikten sonra, lafa karýþarak, muziplikle bir soru sordum: "Esin ablamý istese verir misiniz?

Bu sorumla, hemen yanýmda dikilen Esin ablam renkten renge girmeye baþladý.

Annem, "Allah u Teâlâ, ablana da öyle helal süt emmiþ bir Müslüman evladý nasip eder inþallah!" diyerek temennilerde bulunmaya baþladý.

Bilseydiler ki, biricik kýzlarýnýn sevgilisiydi o oðlan, tepkileri nasýl olurdu? Þeytan dürttü, dürttü, ama direnerek daha fazla laf üretmedim.

*

Ablamýn tayini Eskiþehir"e kýrk kilometre mesafedeki Seyitgazi ilçesine çýktý. Aile büyükleri tarafýndan, Seyitgazi içinde küçük bir ev tutulmasýna, ablamýn hafta içinde orada kalmasýna, hafta sonu izninde de Eskiþehir"e gelebileceðine karar verildi. Ablam, alýþýncaya kadar annemin de kendisiyle birlikte kalmasý için ýsrar ettiyse de, babamý razý edemedi. Beþinci sýnýftaki ikinci yýlýmý Seyitgazi"de okumama karar vererek ablamla birlikte beni de yollayacaðýný söyledi. Aklýma hemen Safinaz ablayla görüþemeyeceðimiz. Sekiz yýl süren ilk ayrýlýðýmýzdan sonra tam da kavuþmuþken, gene mi ayrýlýk yaþayacaktýk.

"Olmaz! Ben ablamla gidemem," diyecek oldum, babamýn suratý anýnda deðiþti.

"Kodum mu oturturum þimdi!" diyerek yumruðunu gösterdi. Eskiden böyle argo tavýrlarý hiç olmazdý, o da huy deðiþtirmeye baþlamýþtý. "Sana fikrini sorarsam söylersin!"

Annem de gitmeme pek taraftar deðidi. "Burada biz zapt edemiyoruz bu haylazý; orada kýzýn hayatýný zindana çevirir vallahi!"

Ýçimden, "bastýr anne! Caydýr þu herifi beni yollamak fikrinden," diye dilekte bulunuyordum.

"Ablasýný üzmez o, haylazlýðý bize!"

Son günlerde ablamla hoþ sohbet olduðumuzu gördü ya, hep iyi geçindiðimizi sanýyordu; bilmiyordu ki, kýzý manyaðýn tekiydi. Aklýma birden, kurtuluþumun ablamla mümkün olabileceði geldi. Tabii ya, o benimle gelmesini istemiyorum, derse babam anýnda çark ederdi.

Yanlarýndan kalkýp odadan çýktým. Kapý aralýðýndan, babama belli etmeden, iþeretle ablamý çaðýrdým. Ablam birden fýrlayýnca, bu ani hareketlilikten gocunan babam baþýný çevirip kapý aralýðýnda olduðumu gördü. Ablamý benim çaðýrdýðýmý anladý.

"Hiç boþuna ablaný, Erdem"i götürmek istemiyorum, demesi için ikna etmeye çabalama!" diye seslendi.

Planým daha uygulanmadan yatmýþtý.

Ablam, "ne var, ne istiyorsun?" diyerek yanýma geldiðinde,

Onu, "Belli etmeden, sessizce gelemedin; salak þey!" diye azarladým."Adam çaktý ne yapacaðýmý, görmüyor musun?"

Bozularak içeri döndü. Ardýndan da ben...Muzaffer komutan beni býyýk altýndan gülümseyerek karþýladý. Ona,  "Aç da kýçýna gül, pezevenk!" diye küfrettim. Tabii ki, içimden.

Safinaz ablaya, "hayatta en çok istediðim þey, ona benden niçin bu kadar çok nefret ediyorsun baba, diye sorabilmektir," dediðimde,

"Hep ayný travmalar," dedi. Ne demek istedi, anlamadým. Açýkladý: "Benim babam, istisnasýz her gün ya söverdi, ya döverdi. Kimisi üvey annemin gazýyla, kimisi de o günkü satýþlarýn kesat gitmesindendi. Ya da benzeri sorunlardan iþte..."

Gözümde, geceyi bizim evde yattýðýnda, ayný yatakta sarmaþ dolaþ uyuduðumuz günler canlandý. Onun kanatlarý arasýnda uyuyan bir yavru kuþ gibi hissederdim kendimi. Derin bir huzurla uyurdum.

Safinaz abla anlatmayý sürdürüyordu. "Hep sorgulardým, babam beni niçin sevmiyor, diye... Bir kerecik olsun güler yüzlü olmamýþtý bana, ama analýðýma, oðlan kardeþime otuz iki diþiyle keman çalardý."

"Benim babam da bana köpek gibi davranýrken Ersin"e o dediðin gibi yapýyor iþte!"

"Babalar nedense böyle bir ayrýmcýlýk yapýyorlar, illa ki!"

"Birde bana haylaz diyor, asýl kendileri manyak, desen ya!"

Safinaz abla, "Aynen öyle!" diyerek neþeyle güldü.

"Hani bir de gerçekten haylaz biri olsam! Tatar çocuklarýyla kavgalarýmý kast ettiðini anlýyorum ama, sor bakalým bir, kabahat benim mi, tatar çocuklarýnýn mý?"

"Sormaz! Hüküm verilmiþ, sen hükmen maðlupsun!"

"Hem de öyle valla!"

" Öyle tabii..."

Vedalaþýrken, ona, senden ayrý kalacaðým için gitmek istemiyorum, diyemedim, ama seni çok özleyeceðim, diyerek hüngür hüngür aðladým.

"Aðlama!" dedi, baþladý kendisi de aðlamaya. "Þunun þurasý kýrk kilometre, çýkar çýkar gelirsin. Hem belli mi olur, ben de gelirim belki..."