Selma beyaz eþya satan bir maðazada çalýþýyordu. Osman’ý tanýdýðýnda, “buldum!” dedi. “Sevebileceðim erkek iþte bu!”

"Büyük aþk" her kýzýn bulmak istediði þeydi, onun da; henüz on beþ yaþýndayken kapýldý o rüzgâra ve Osman’ý sevdi. Her þeyi onunla aþmak istiyordu.

Osman, ilçe merkezinde, yolunun üstünde, genelde ailelerin oturup kalktýðý bir çay bahçesinde garson olarak çalýþýyordu. Çocukluðundan beri lisanslý bir oyuncu olarak top peþinde koþmuþ, ünlü bir futbolcu olup büyük takýmlara transfer olmayý henüz beceremediðinden, açlýk belasýna buradaki garsonluk iþine bulaþmýþtý. Para kazanmak için garsonluðu sürdürse de, büyük bir takýma transfer olup çok para kazanmanýn umudunu hiç yitirmemiþti. Bu uðurda iþinin yaný sýra futbol hayatýný sürdürdüðü Bulanýk Spor Kulübündeki antrenmanlarda daha bir hýrslý çalýþýyor, maçlarda daha bir hýrslý koþuyordu.

Selma, onunla buluþtukça o kadar çok þey dinliyordu ki, her dinlediði söz ona duyduðu hayranlýðý artýrýyordu.

“Buralarda eskiden petrol ararlardý. Sonra birden vaz geçtiler. Duyduk ki, yeterli rezerv yokmuþ. Ardýndan yeniden geldiler, ama bu defa gelenler TPAO deðil, yabancýlardý. Türkler yok diyor, gâvurlar onlara inanmayýp yeniden aramaya baþlýyor. Var bu iþte bir bit yeniði ama ne?” diyordu.

“…”

“Burada on yedi kasap dükkânýna karþýn on yedi tane kuyumcu dükkâný var, biliyor musun? Yani millet et kadar altýn da tüketir burada…” diyordu.

“…”

“Düþünebiliyor musun? Koskoca ilçede ne bir sinema ve tiyatro, ne de bir kitapevi var…” diyordu Osman. “Görürsün bak, bu çay bahçesini satýn alýp, bu salonu sinemaya çevireceðim. Birinci vizyon filmler seyrettireceðim bu halka. Ýstanbul’dan, Ankara’dan tiyatro gruplarý getirtip, þarkýcýlar getirtip gösteriler, konserler düzenleyeceðim. Bir köþesini kapatýp herkesin her aradýðý kitabý bulup okuyabileceði koca bir kitapevi yapacaðým.”

“Bunlarý yapmaya çok para gerek…”

“Hele bir transfer olayým…”

*

"Allah'ýn emri, peygamberin kavliyle, kýzýnýz Selma'yý oðlumuz Osman’a istiyoruz," dediklerinde; babasýna ve annesine, "bir düþünelim," dedirtmedi. Hüsnü Duman biliyordu ki, “olmaz!” dese, “kýzým daha küçük,” dese, koymazlardý, kaçýrýrlardý kýzý, bari o sýkýntýlar olmasýn diyerek “hayýrlý olsun!” demek zorunda kalmýþtý.

Selma bu durumdan mutluydu.

Babasý Hüsnü Duman, “ne ettin be kýzým, yaktýn baþýný da farkýnda bile deðilsin!” diyerek çýkýþacak oldu.

“Sevdim,” dedi.

“Sevdiðin oðlanýn ailesi…” diyecek oldu.

“Ailesinden bana ne? Osman çok iyi bir çocuk,” diye susturdu babasýný.

Sokak arasýnda yapýlan bir kýna gecesinin ertesinde imam efendiye kýydýrýlan dini nikâhla evlendi. Resmi nikâh yok, sonra, yaþý tuttuðu zaman! Yangýndan mal kaçýrýr gibi alýp götürüldü baba evinden.  Artýk her þey Osman olmuþtu.

Selma, gelin geldiði evde de baba evinden alýþýk olduðu yoksullukla buluþtu. Daha gidiþinin ertesinde evin toparlanmasý, çamaþýrý, yemeði, bütün yükü onun omuzlarýna yýkýldý. Kaynana her þeyden elini eteðini çekip baþköþeye kurulmuþtu; oturduðu yerden gelininin canýna yetiyordu.

“Nasýl bir karýsýn sen, babanýn evinde hiç mi iþ öðrenmedin? Beceriksiz þey! Ortalýðýn haline bak, bok götürüyor her yaný! Bizim zamanýmýzda böyle miydi? Kayýnvalidemiz aðzýmýzdan girer, burnumuzdan çýkardý da gýkýmýzý çýkaramazdýk. Zamane gençlerine bir iþ yaptýramýyorsun ki…”  

Elinden geldiðince yükü taþýmak için uðraþýyordu. Ev, Osman’ýn garsonluktan kazandýðý parayla dönüyordu, o ise kýt kanaat bir geçime bile yetmiyordu. Sanki o gelmeden önce kral sofralarýnda oturuyorlarmýþ gibi, ne kaynanasý, ne de kaynatasý onun yoktan var ettiði yemekleri beðenmiyorlar, yemek kabýna tükürüyorlardý.

“Selma gelin, sofraya adam gibi bir yemek yaptýðýný göremeyecek miyiz senin?”

“Oðlan kazancýný getirip olduðu gibi buna teslim ediyor. Onca parayý ne eder bilmem ki…”

“Ne edecek! Üstünden kýrpýp anasýna babasýna götürüyordur. Bizim oðlan nereden buldu bunun böylesini bilmem ki! Hangi iþin ucundan tutsa eline yüzüne bulaþtýrýyor. Beceriksiz þey!  Eline aldýðý her þeyi düþürüyor, kýrýyor. Geçenlerde bir kova sütü yere döktü. Neymiþ ayaðý kaymýþ, düþmüþ. Daha bir yolda yürüyemiyor. Te-ey! Ben böyle miydim? Kayýnvalidem baþparmaðýyla aðzýný gösterir, koþar su getirirdim. Bizim zamanýmýzda yaþamýþ olsaydý bunlar beþ dakika durmaz, kaçar giderlerdi.”

“Yapacak bir þey yok, kattýk aramýza artýk.”

“Bari ele güne rezil etmese bizi. Eve misafir gelecek diye ödüm patlýyor. Acaba bu kýz bizi elalemlere rezil eder mi diye.”

Bir tarafta kaynanasý, bir tarafta kaynatasý, çeneleri hiç durmuyordu. Zavallý Selma onlarýn bu kabalýðýna elinden geldiðince tahammül gösteriyordu. Gücü kendi kendine söylenmeye yetiyordu. “Oðullarýnýn getirdiði para pek matah bir þeyde sanki anama babama vereceðim! Hepsi hepsi üç kuruþ… O kadarcýk parayla alýþveriþ mi oluyor? Bu ihtiyarlara ne yapsam yaranamýyorum bir türlü! Osman’ýmýn hatýrý olmasa gösteririm ben onlara ya…” 

*

Osman, iþ yerinde tanýdýðý bazý insanlarýn baðlý olduklarý örgütü, büyük bir korkuyla beraber daha yakýndan tanýmayý arzu etmeye baþlamýþtý. Bu da beklediðinden kolay olmuþtu. Onun meraklý sorularýný içtenlikle cevaplamaya baþlamýþlardý Bu deðiþim süreci yaþadýðý geliþimsel sürecin bir sonucu olarak içine onu da çekivermiþti. Fýrtýna gibiydi, gergindi, otoriteye isyan halindeydi. Oysa bir otoriteye isyan halindeyken, ayný dönemde aidiyet bilincini geliþtirmiþti de farkýna varamadan kolayca kandýrýlývermiþti.

Selma, Osman’ý sadece bir yýl yaþayabildi. Bir yýl dolmamýþtý bile. Kocasý bir gece alýp baþýný gitti. Giderken onu da götürecekti, önceden öyle konuþmuþlardý, ama hamile kalmýþtý, karný burnundaydý, gidemedi.  Selma’yý anasýyla babasýna emanet edip, kendisi gitti Osman. Onu götürenler katýlacaðý örgütün Kuzey Irak'taki kamplarýnda eðitim göreceðini, sonra da Avrupa'ya yollayacaklarýný söylemiþlerdi. Sözde iki yýl içinde dönecekti ve Almanya'ya geçeceklerdi.

*

Selma çocuðunu doðurduðunda kendi kendini yetiþtirdi hastaneye; ne kaynanasý, ne de kaynatasý bulunmadý yanýnda. Kendi anasý babasýnýn ise haberi olmadý. Doðumhaneden çýkartýlýp büyük bir koðuþtaki yanyana karyolalarda doðurmuþ diðer kadýnlarýn yanýnda, boþ bir yere yatýrýp çocuðunu kucaðýna verdiklerinde ne yapacaðýný bilemez haldeydi. Diðer hastalardan birinin refakatçisine rica minnet telefon ettirdiðinde ablasý Semra koþup geldi, yanýnda o gece refakatçi kaldý.

Doðurduðunun ertesi günü taburcu edildi. Hastanenin çýkarttýðý masraflarý ödemek Semra’ya düþtü. Götürdü, kardeþini evine teslim etti. Ne kaynana, ne kaynata, ne geçmiþ olsun dediler, ne de açýp çocuðun yüzünü gördüler. Semra’nýn bu gördüklerinden içi yandý.

“Kardeþim, nedir bu halin?” diye inledi.

Selma, “boþ ver, umursama onlarý,” dedi. “Ben öyle yapýyorum… Osman, bir yýla varmaz dönecek, beni Almanya’ya götürecek… O gelene kadar ne yaparlarsa yapsýnlar, umurumda deðil.”

*

Adý Yosif Visaryonoviç Cugaþvili. O, dünyanýn en kanlý katili. Onu tüm dünya  “Çelik Adam” lakabýyla tanýr. Çelik adam, Rusçada “Stalin” demektir…

Stalin, Osman’ýn da kod adýydý. Ona bu adý koyanlar üstleneceði iþlevin kan dökmek, pek çok cana kýymak olduðunu söylüyorlardý.

Osman, kan döken herkesten nefret ederdi, buna raðmen seçtiði þu yola bak! Bir þeyi ya yapmalý, ya da yapmamalý! O hiç bir þey yapmak istemiyordu ama yapmasýný istedikleri þeyleri de yapmak zorunda kalýyordu; aksi takdirde davaya ihanet etmiþ olur ve öldürülürdü. Hayatýn içindeki insanlara benzememek uðruna neye, kimlere benzediðini örgüte katýldýðýndan kýsa bir zaman sonra anlamýþ, sorgular olmuþtu. Sorularýnýn cevabýný bulmak korkusuyla aynalardan uzak duruyordu artýk. Tam bir buçuk yýl, derin bir vadi dibinde bir kampta tutuldu. Karýsýný özledi, henüz yüzünü bile görmediði bir yaþýný aþmýþ oðlunu özledi. Özlemlerini çekerek tam bir buçuk yýl boyunca kim olduðunu, burada ne aradýðýný sorguladý kendi kendine. Bir fýrsat bulup kaçmak, kurtulmak istiyordu artýk…

*