Yeni evim bahçeli, müstakil. Ýstanbul gibi bir yerde böyle ev nasýl olur, demeyin; Zekeriyaköy’de bir villa söz konusu olan.

Kendi evim Moda’da, denize nazýr üç artý bir apartman dairesiydi. Çok ayakaltý bir yer olduðundan arabamý park edememekten, çat kapý gelen ziyaretçilerden gýna geldiði için mutlu olduðum bir yer deðildi. Taþýnmak uzun zamandýr kafamýn bir kýyýsýnda duruyordu. Bunu dillendirdiðim bir ziyaretçim, “senin yerinde olsam burayý kiraya verir, kira parasýyla da Zekeriyaköy’de bir müstakil ev kiralarým. Park sorunu yaþamazsýn, ulaþým zor olduðundan zýrt pýrt gelen benim gibilerden de yýrtarsýn,” deyince, ”hak’keten yahu…” dedim.

Zekeriyaköy, Sarýyer’in bir mahallesi. Eskiden köydü, yeni yerel yönetimler yasasýyla köyler, bucaklar merkeze baðlý mahalleler yapýlýnca o da mahalle olmuþ oldu.

Ayný zamanda Sarýyer’de emlakçýlýk yapmakta olan deðerli yazar dostumuz E. Yaþar Ovalý (Kukurikuu)’ya telefon ettim hemen. Sað olsun ev bulmaktan, evin badanasýna dek her iþimle ilgilendi. Moda’daki dairemin kira getirisi beþ bin beþ yüz lira.  Bulduðumuz evin kirasý beþ bin yedi yüz lira. Üç yüz lira daha kârdayým, zira kapýcý parasý, apartman aidatý gibi ayda beþ yüz lirayý geçen giderler yok artýk. Üstelik üç artý bir yerine yedi artý iki…

“Yedi artý iki mi? Yuh! Görgüsüz þey sen de! Onca odayý nasýl dolduracaksýn?”  dedi.

“Yahu öyle deme! Bodrum katý bir artý iki, oradaki salona bilardo masasý ile pinpon masasý, yürüme bandý, kondisyon bisikleti gibi þeyler kurduruyorum. Bodrum kattaki iki oda ise, biri çamaþýrhane, diðeri ývýr zývýr için depo olacak… Yukardaki beþ oda ile salon da bir þekilde dolar. Odalardan biri benim çalýþma odam olacak zaten…”

Neyse, iþin bu yanýný kýsaca geçtikten sonra gelelim esas meseleye…

‘Evden eve eþya taþýnýr’ diyen bir nakliyatçýyla anlaþtýktan sonra eþyalarý Moda’dan Zekeriyaköy’e taþýttým. Sanýyordum ki, adamlar getirdikleri eþyalarý odalara da teker teker döþeyecekler. I-ýh! Öyle yapmadýlar maalesef! “Yahu kardeþim bu eþyalarý salonun ortasýna yýðýp býraktýnýz, odalara yerleþtirsenize!” dediðimde, “o iþi gelecek iþçilerimiz yapacaklar efendim. Bu gün geç oldu, yarýn sabah erkenden gelirler,” diyerek çekip gittiler.

O gece baþlayan kar fýrtýnasý Ýstanbul’u birkaç saatte beyaza boyayývermiþti. Allah’tan elektrik, doðal gaz iþlerini önceden halletmiþtim de, bir de onlarýn sýkýntýsýný çekmiyordum. Dýþarýsý buz kesiyordu. “Allah, sokaklarda yaþayanlarýn yardýmcýsý olsun,” diye dua ettim.

Kendime bir köþe hazýrlayýp yerleþtim. Televizyon, bilgisayar, kitap falan yok; her þey ambalajlý vaziyette evin ortasýnda. Çýkarttým telefonu, onunla oyalanmaya baþladým. Edebiyat sitemde, paylaþým sitesinde dolaþýp paylaþýlanlara bakarak vakit geçiriyordum.

Paylaþýmlarýn çoðunu duyarlý insanlarýn, bu kötü hava koþullarýnda sokaklarda yaþamak zorunda kalan insanlara ve hayvanlara yardým edilmesi için yaptýklarý çaðýrýlar oluþturuyordu. Ayný doðrultuda ben de birkaç paylaþým yapýp dostlarýmý duyarlý olmaya çaðýrdým. 

“Dur,” dedim, “bir de þu evin birkaç fotoðrafýný çekip paylaþayým da dosta düþmana hava atayým.” Dýþ cepheden, bahçedeki kar örtüsünden, içerden birkaç resim çekip paylaþtým. Altýna da, “Zekeriyaköy’deki yeni evim. Bu kýþta kýyamette sokaklarda yaþamak zorunda kalan herkese kapým açýktýr, misafirliðe beklerim,” diye bir not düþtüm. Laf olsun, torba dolsun misali açýk adres falan vermeden tabii ki, maksat herkes ne kadar iyi bir adam olduðuma inansýn.

O gece erkenden uyudum. Sabah erkenden uyanýp eþyalarýmý yerleþtirecek olan adamlarý beklemeye baþladým.

Pislik herifler yalan söylemiþler. Sabah gelecekler diye gözlerim dýþ kapýda öðlene kadar bekledim, durdum. Sonra telefon ettim nakliyatçýya, adamlar niye gelmedi diye.  

“Yoðun kar yaðýþý yüzünden,” dedi.

“E, n’olacak þimdi? Bu eþyalar böyle ortalýkta yýðýlý…”

“Kar yaðýþýnýn bitmesini bekleyeceðiz mecburen.”

“Manyak mýsýn sen hemþerim? Kar yaðýþý hemen bitmez ki…”

“Baþýnýzýn çaresine bakýn madem,” diyerek pat diye kapattý telefonu suratýma.

Hýrsýmdan neredeyse aðlayacaðým. Hemen Kukurikuu dostumuza telefon ettim, “acil birkaç eleman,” diye.

“Bu karda kýþta zor ama bir bakayým,” deyip o da kapattý telefonu.

“Tamam,” dedim, “Kukurikuu dostum halleder bunu da.” Biraz rahatladým. O günü de telefonda oyalanarak geçirdim. Baktým benim ev fotoðraflarýnýn altýna, “Yeni evin pek güzelmiþ, güle güle otur” türünden mesajlar düþülmüþ.

Hasetlenmesini istediðim kiþilerden biri olan erkek kardeþim, “hem misafirliðe çaðýrýyorsun, hem adres vermiyorsun, madem ver adresi de gelelim misafirliðe,” diye yorum düþmüþ.  Hasetlenmiþ, belli!

Onu iyice illet etmek için hemen cevabi yorumumu yazdým. “Misafir etmek istediðim dostlarýma özelden verdim, biliyorlar. Herkesin bilmesine gerek yok…”

Bir gün de Kukurikuu’dan gelecek elemanlarý bekleyerek geçirdim. Baktým sesi soluðu çýkmýyor, umudu kesip çaresiz kendim kollarý sývayýp eþyalarý yavaþ yavaþ yerleþtirmeye baþladým.

Belimi incitip de acýyla kývranmaya baþladýðýmda çalýþma odamý kurmuþtum. Televizyonum, bilgisayarým, kitaplarým, masam ve belimi incitmeme sebep olan tek kiþilik bazam hazýrdý. Diðer eþyalar ne zaman eleman bulabilirsem o zaman yerleþtirilse de olurdu, artýk telaþlanmam için bir sebep kalmamýþtý.

Uzandým bazamýn üstüne, belimdeki aðrýnýn geçmesini beklemeye baþladým. Benimle birlikte o da uyuklamaya baþlamýþtý ki, “zýrrr!” kapý zili. “Hah,” dedim, “Kukurikuu’nun gönderdiði elemanlar gelmiþtir.” Fýrladým yerimden, gittim, kapýyý açtým. Kapýnýn önünde dikilen tek kiþiydi, o da bir elemana deðil, sýrtýnda kirli bir boyunlu yün kazak, kýçýnda yýpranmýþ bir kot pantolon ile sokak hýrpanilerine benziyordu. Balici sandým, korktum; Allah korusun, böyleleri çeker býçaðý, adamýn gýrtlaðýna dayar…

Beni görür görmez, “Selamünaleyküm!” diyerek sýrýttý.

Korkumu anlamasýn diye sert bir tavýr takýnarak, azarladým. “Sen de kimsin?”

“Ben? Kokusuz Soðan…”

“Kokusuz soðan mý? Dalga mý geçiyorsun sen benimle?”

“Yok, be abici’im… Facebuktan arkadaþýn kokusuz soðaným ben, hatýrlamadýn mý?”

“Ne bileyim ben facebuktaki kokusuz soðaný, acýsýz biberi be arkadaþým? Sayfamda yüzlerce isim kayýtlý, çoðunu tanýmam bilmem…”

“Aþk olsun be abici’im! Hani paylaþýmlarýnýn hepsini beðeniyorum, çok güzel paylaþýmdý diye yorum yazýyorum… Sen de hep beðendiðin için teþekkür ederim diye cevap yazýyorsun…”

“Heee… Her neyse! E-e?”

“Hayýr, abi, hayýr… Misafirliðe geldim sana!”

“Misafirliðe mi? Davetsiz misafirlik mi olur be arkadaþým?”

“Davet ettin ya abi…”

“Ettim mi? Ne zaman?”

“Bu evin fotoðrafýný yayýnladýn, altýna da, yeni evim, tüm dostlarýmý ve sokakta yaþayan garibanlarý misafirliðe beklerim, diye yazdýn ya?”

“Ha… Þu mesele! Sen de onu  fýrsat bilip zýpladýn, geldin hemen! E-e?  Her þey iyi güzel de, adresimi nereden öðrendin?”

“Adres de vardý resimlerin altýnda. Kardeþiniz, abimin yeni evinin adresi, sokakta kalan tüm vatandaþlarý misafirliðe bekliyor, diye yazmýþ.”

Küçük bir þok geçiriyordum. Hemen telefonu elime alýp sosyal paylaþým sayfamý açtým. Her þey, aynen Kokusuz Soðan’ýn dediði gibiydi. Kardeþimi aradým hemen, açmadý þerefsiz! Açmýþ olsa yiyeceði fýrçayý biliyor tabii…  Kendi kendime, “iyi de o puþta da vermemiþtim adresimi, nasýl öðrendi ki,” diye söylenirken,

Kokusuz Soðan, “eski evinizin yöneticisine, kapýcýsýna filan býraktýysanýz oradan öðrenmiþtir,” dedi.

Evet ya, posta, kargo falan gelirse buraya yönlendirsinler diye býrakmýþtým adresimi onlara.

“Bak Kokusuz Soðan! Ben o notu laf olsun diye düþmüþtüm o resimlerin altýna! Evim þu an misafir aðýrlamaya hiç müsait deðil kardeþim. Eþyalarým orta yerde yýðýlý vaziyette duruyor. Odalarý bir yerleþtireyim de sen öyle gel, emi,” diyerek kapýyý yüzüne örtmeye yeltendim.

Benden atik davrandý, içeri daldý. “Eþyalar kolay abici’im! Ben þimdi hallederim onlarý,” diyerek salona geçti. Peþinden seðirtip yanýna vardýðýmda ambalajlarý açmaya baþlamýþtý bile. “Sen hangisini, nereye yerleþtireceðimi söyle yeter!”

O çelimsiz, hýrpani oðlan gitmiþ, yerine otomatiðe baðlanmýþ bir iþ makinasý gelmiþti sanki. Onun hýzýný takip etmeye gözlerimin devinimleri bile yetiþemiyordu.

“Zýrrr!” Kapý zili. Bu defa Kukurikuu’nun yolladýðý elemanlardýr garanti. Artýk onlara ihtiyacým kalmadý ki, Kokusuz Soðan eþyalarýn yarýsýný döþedi bile. Adamlarý geri yollamak için gittim, kapýyý açtým.

“Selamünaleyküm! Ben Isýrgan Otu!”

“Ben Ay Yürekli Adam!”

“Ben, Rumuz Sevdalýyük…”

“E-e? Derdiniz ne?”

“Sokakta yaþayanlar misafirliðe gelebilir demiþiniz ya… Misafirliðe geldik…”