Selma’nýn olanlarý öðrendiði yer kocasýnýn eskiden çalýþtýðý çay bahçesiydi. Sanki o iyi iþitsin diye televizyonun sesini sonuna kadar açmýþlardý. Ýþittiklerine kulaklarý inanamýyordu. Kod adý Stalin olan Osman Yüce’nin örgüt içindeki bir hesaplaþma neticesinde Elazýð tren garýnda öldürüldüðünü söylemiþti televizyon. Gerçek sandýðý dünya yýkýlývermiþti baþýna. Kendini sahte hissetmiþti. Duyduklarý gerçek, sanki sahte olan oydu sadece. Onun kollarýnda olmak, seni seviyorum demek istedi, ama kalbi suskundu nedense; sanki atmýyordu, durmuþtu. Bir damla yaþ düþmüyordu gözünden. Ruhunu gönderdi uzaklara, ellere,  gerçeklere. Piþmanlýklar bir kanser tümörü olup yayýlsa her yanýna ve canýný acýtmaya da baþlasa, artýk çok geçti, dönüþü yoktu! Yaþamanýn adý 'cehennem'; yani, kendi sonsuzluðu içinde yanmaktý. Kýsa bir nefes içinde, uzun bir kâbus... Hayatý parçalandý, soldu çiçeði, düþtü yapraklarý, meyveleri döküldü. Düþen her meyve gibi çürüyerek yok olmalýydý.

Hala yaþýyordu, içindeki acýya raðmen... Güneþ henüz yeni batmýþtý, hava kararmýþtý. Ortalýk hala sýcaktý, týpký içinde kanayan yara gibi. Hemen eve döndü.

Kaynanasý "aslanýmý vurmuþlar," diye çýðlýklar atarken, aðzýndan köpükler saçýyordu. "Kaçacak, askeriyeye teslim olacak diye belleyip vurmuþlar!"

"Kaçacak mýymýþ?"

Cevabý kaynatasý verdi. "Kaçacakmýþ, kaçacak diyerekten..."

Kaçacakmýþ... Kaçacak diyerekten... "Her hâl onlara katýldýðýna piþman olmuþ..."

"Her hâl, piþman olup kaçacak sanaraktan!"

Kaynanasý sürekli çemkiriyordu, bu eve gelin geldiðinden bu yana tavýrlarýnda gözlemlediði sevgisizliði iyice ayyuka çýkmýþtý.

"Bu evde yerin yoktur gayri! Al piçini de defol!"

Osman'ýn ölüm haberinden beter bir sarsýntý geçirdi; hiç beklemiyordu, öylesine sürpriz olmuþtu bu tavýr. O an anladý ki, o da onlardan kurtulmak istiyormuþ. Bundan sonraki hayatýný onlarla birlikte sürdürmeyi asla istemiyormuþ. Vaz geçer de kal derler korkusuyla, üstünü baþýný toparlanmak için bile oyalanmadan, kaçar gibi evden çýktý, uzaklaþtý.

Bulabildiði ilk otobüsle Muþ'a, oradan da Ýstanbul’a, baba evine gitti.

Maslak’taki eve ulaþtýðýnda Hüsnü Duman ve karýsý Haným, orta yerdeki küçük leðenin içindeki yoðurulmuþ kýymadan koparttýklarý küçük parçalarý düzeltip, yassýltýp bir tepsinin içine dizmekle meþguldüler. Bunlar Hüsnü Kara’nýn köfte arabasýyla satmasý için hazýrladýklarý köftelerdi. 

Kapý çalýndýðýnda ellerini yaygý bezine silen Haným Duman gitti, açtý. Kapýyý çalanýn kýzý Selma olduðunu gördüðünde yüzüne bile bakmadý. Kýrgýndý, hatta nefret ediyordu, belliydi. Haklýydý da! Ona damat olarak getirdiði adam, daða çýkmýþtý. Yüzleri eðikti ülkeye.

Haným Duman, kýzýnýn kucaðýndaki bebeði aldý, baðrýna basarak içeri döndü. Onun ardýndan Selma’nýn bir yerleri acýdý. Gözlerine bir ýslaklýk yapýþtý. Ýçeri girdi, yerde baðdaþ kurmuþ, köfte yapmakla meþgul olan adamýn yanýna gitti. Her geldiðinde yüzünde asýlý bir rüzgârla onu karþýlayan adama sarýlmaya yeltendiðinde, adam kýyma bulaþýðý ellerini koydu araya. Zorla sarýldý. Ellerini aralarýndan sýyýrýp çekti, yaygý bezinde sildi, önce omuzlarýný tuttu hafifçe, sonra sýrtýný sývazlayarak sarýldý Selma’ya. Selma, o anda hissetti sevgiyi! O anda anladý, hiç kimse, hiç bir erkek ona babasý kadar büyük ve bitmeyecek bir sevgiyle sarýlmayacaktý. Sanki bundan önceki sevgisizlikten sonra bu sevgi kocaman gelmiþti. Gözlerindeki ýslaklýk bir damla yaþ olup omzuna aktý. Kulaðýna fýsýldadý: "seni seviyorum babam!".

O ise, "Olacaðý varmýþ, olmuþ; n'apalým,  baþýn sað olsun!" demekle yetindi.

Haným Duman tutamadý kendini, "su testisi iþte..." diye mýrýldandý. Belki de onu susturmak için kucaðýndaki küçük bebek aðlamaya baþladý.

Hüsnü Duman’ýn kollarýndan ayrýlýp annesinin yanýna vardý; "acýkmýþtýr o, emzireyim," diyerek bebeði aldý.

Haným Duman’ýn, "geç içeri, emzir," diyerek gösterdiði kapýyý açýp girdi. Memesini açýp bebeðin aðzýna sokuþturduktan sonra gözlerindeki o acýlý gözyaþlarýný sildi usulca.

*

Ekrem, cumartesi günü okulundan çarþý iznine salýndýðýnda bir iki saatliðine uðramýþtý eve. Eski çocuksuluðundan çýkmýþ, boyuna da, enine de artmýþtý.

Haným Duman, “Selma gelmiþ,” diyerek açtý kapýyý.

"E-e? Niye gelmiþ?"

"Kocasýný vurmuþ teröristler."

"Hadi caným sende! Terörist teröristi gebertir miymiþ?"

"Vurmuþlar iþte... Kaçýp teslim olmak istemiþ, diyerekten..."

"Teslim olmak mý istemiþ?"

"He!"

“Ýyi bari…” Kýzgýnlýkla, "dua edin de kýzýna da dokunmasýnlar," diye söylenerek içeri geçti.

"Aðzýný hayra aç!"

"Açsam n’olur, açmasam n’olur! Vatan hainlerine acýyacak deðilim.” Selma’nýn baba ocaðýna dönmüþ olmasý yaptýðý uyduruk evlilikten piþman olduðunu kanýtlýyordu; evet, küçük orospu girdiði yolun doðru bir yol olmadýðýný kavrayarak nihayet boyunun ölçüsünü almýþtý. Kimseyi göremeyince, “nerede o?” diye sordu.

“ Yok evde. Evde oturmaktansa çalýþýp eve katký yapayým diyerek iþ bakmaya gitti.”

“Ýþe gidip gelirken koca bulacaktýr yine, teröristi de öyle bulmadý mýydý? Semra ablam da çalýþýyor mu hala?”

“Ya ne yapacaktý? Ýþe gidip geliyor iþte…”

“O bir koca bulamadý mý hala?”

“Yok… Ýsteyeni oluyor ya, o erken diyor, varmam diyor,”

“Aferin ona… Babam?”

“O da köfte arabasýnýn baþýna gitti. Kahvenin önündedir.”

“Tamam, varýrým yanýna.” 

Haným Duman soba yanýndaki beþikte battaniye ve yastýk arasýnda kaybolmuþ bebeðin baþýna gidip yüzünü araladý. “Bak bu Erdem,” dedi oðluna. “Selma’nýn…”

Ekrem gelip çocuða baktý. Ne de güzel bir bebekti! Ýçi ýsýnýverdi. “Anasýna benziyor…” diye mýrýldandý. “Zavallým… Aklý benzemese bari!”

*