Safinaz ablanýn evine yerleþtikten sonra büyük bir huzura da kavuþmuþtum. Sanki kýrk yýldýr bu evde yaþýyormuþçasýna girip çýkmaya baþlamýþtým eve.

Birkaç ay sonra, iþlerimin düzeldiði bir döneme girdim. Ayrý bir ev tutup çýkmak istediðimi söyledim. Ýnsan eti aðýrdýr, derler; sanýyordum ki, onun evinde kalmayý sürdürürsem huzurunu bozmuþ olurum. Ne var ki, onun huzurunu bozan bu kararým oldu. Küçük bir kýz gibi aðlayýp yalvarmaya baþladý.

"Bu yaþýma gelene kadar bir ailem olmadý benim. Ne anam babam, ne kardeþim, ne çocuðum, ne de bir akrabam… Hayatýmda ilk defa onlarýn yerine koyduðum birini soktum hayatýma. Seni… Beni terk etme! Yalvarýrým sana…"

Göz yaþlarý dolu dolu akýyordu ve elinin tersiyle þöyle bir sildikçe yanaklarýna sývaþýyorlardý. Böylesine içten bir talebi geri çeviremezdim.

"Sana yük oluyorum diye kaygýlanýyordum, yoksa ben de isterim seninle yaþamayý; çünkü sen de benim hayatýmdaki en deðerli insansýn."

O gün onun evinde yaþamayý sürdüreceðime ve bir daha ayrýlmaktan söz etmeyeceðime söz vererek konuyu kapattýk.

Safinaz abla gece yarýlarýna kadar imal ettiði þam tatlýlarýyla ertesi gün yollara koyuluyor, çoðu kez de hepsini satarak boþ bir tepsiyle geri geliyordu. Onun eve döndüðü saatten birkaç saat sonra da ben iþime gidiyordum ve sabaha karþý dönüyordum. Sadece o eve döndükten sonra, ben iþe gidinceye kadar geçen bu bir iki saatlik sürede bir arada olabiliyorduk. Bilebildiðim, ya da öðrenebildiðim en lezzetli yemekleri yapýyordum onun için;  tabii ki, keçi etinden yahni, etli kuru fasulye, pilav, çoban salata ve hatta karnýyarýk… Birkaç kere balkonda mangal yakýp ýzgara et hazýrlamayý denediysem de, Madam"ýn evlerini satýn alýp yerleþen yeni komþularýmýz rahatsýzlýklarýný dile getirdikleri için mangal denemelerine son vermiþtim ve onun yerine mutfakta kullanýlabilen elektrikli ýzgarayý ikame etmiþtim. Hazýrladýðým yemek masasýnda karþýlýklý oturuyor, yemekle beraber birer duble de buzlu rakýyý içip sohbet ederek o iki saatimizi dolu dolu geçiriyorduk.

Sabaha karþý dönüp de uyumaya yattýktan sonra, bazen uyku arasýnda uyanýp tuvalete filan kalkarsam, onu þam tatlýsý hazýrlarken bulduðum olurdu. Bir ara "Þu iþi öðreneyim de, olmazsa bir tezgah kurup ben de satarým," diyerek þam tatlýsý imalatýný öðrenmek istediðimi söyledim.

Kabul etmedi. "Öðrenmek istiyorsan öðren de, satýcýlýðýný yapmak için deðil, yemek için yaparsýn. Yapýlacak iþ deðil bu…"

"Sen yapýyorsun iþte…"

"Bana bakma sen. Baþka bir bok beceremediðimden yapýyorum iþte… Sen maçaný biraz sýk da þu lise diplomaný al. Bakarsýn bir þey için lazým olur."

"Olmaz… Neye olacak? Üniversite diplomalarý bir boka yaramýyor da…"

"Yarar, yarar. Mesela liseyi bitirmeden askere gidersen er olarak yaparsýn askerliði, ama liseyi bitirip gidersen çavuþ olarak…"

"Hadi ya… Sen nerden  biliyon bunu."

"Ben bilirim. Benim bilmediðim bitek beþ vakit namazdýr. Gerçi onu da biliyorum da, kýlmýyorum."

Ayný ev içinde geçirdiðimiz süreç ikimiz arasýnda tanýmlayamadýðým bir yakýnlaþma yarattý. Onu tanýdým tanýyalý bir cinselliði olabileceðini hiç düþünmemiþtim. Ayaðýnda sürekli bir kot pantolon, sýrtýnda bir ceket ve tavýrlarýyla, konuþma diksiyonu ile bana bir erkeði anýmsatýyordu. Yüz hatlarýna yakýndan alýcý gözüyle bakýnca, pek çok kadýndan daha kadýnýmsý olduklarýný fark ettim. O, bunun anlaþýlmamasý için bakýmsýz, çirkin bir kadýn maskesiyle dolaþýyordu. Evin içinde,sýrtýnda kýsa kollu bir erkek fanilasý, altýnda da bir erkek pijamasýyla dolaþýyordu. Oysa suratýndaki çirkin maskeyi atsa, sýrtýna da kadýnýmsý bir kýlýk geçirse basbayaðý bir kadýn olacaktý. Sýska vücudunda fýkýr fýkýr bir enerji hakimdi. Yerinde oturmazdý katiyen, illa bir þeylerle meþgul olacak. Þam tatlýsý malzemelerini ortaya yayýp da onlardan tatlýyý imal ediþi ve ayný malzemelerden artanlarý toparlayýp mutfaða taþýmasý en pratik olduðu meþgalesiydi. Ýki laf edinceye kadar bir bakmýþsýn iþini bitirmiþ… On beþ günde bir eve temizlikçi kadýn alarak bir uçtan öbür uca her yaný silip süpürttürüyor, kirlilerini yýkattýrýyor, ütületiyordu. Kendisi bu tür iþlere katiyen elini sürmüyordu. Bunun tam tersine de mutfaðýnda her iþi kendi zevkince kendisi yapýyordu.

"Kulaklarý çýnlasýn, Madamýn bir elinde pamuk, bir elinde ayna, umurunda deðildi dünya! Ne zaman görsem, sürekli gül suyuyla yüzünü siliyordu. Süsüne bir düþkündü ki, ayný yerleri defalarca sil babam sil, sýkýlmýyordu da. Sonra da fondoternle, pudrayla, allýkla, kaþ kalemiyle, rimeliyle, rujuyla, adeta badana yapar gibi bir güzel boyanýyordu. Makyajsýz yetmiþ bir yaþýndaki kadýn hemen elli yaþýna dönüveriyordu.  Birde sana bak, erkek misin, kadýn mýsýn, belli deðil! Kýrk yaþýndaki kadýnlar genç kýz gibiler, sen de emekli memur gibi…"

Güldürdüm. "Ýlahi çocuk! Emekli olamadým daha, dur hele… Hem sen o kadar makyaj malzemesinin ismini nasýl  saydýn öyle? Abov… Ben bile sayamam hepsini."

Bir çocuk sesiyle, bir madamýn sesiyle konuþarak hemen bir diyalog taklidine baþladým:

"Mu nedir madam?

Gül suyudur evladým…

Mu nedir?

Fondoterndir evladým…

Peki mu ne?

Pudradýr…

Pudra þekeri mi, yani? Yenir mi?

Yok evladým, bu o deðildir… Bu süslenmek için olanidir…

Annem bebekliðinde kardeþimin kýçýna da sürmekte idi bundan. Kardeþimin kýçýný süslemek için midir?

Yok evladým. O, kardeþinizin kýçýnda oluþan piþikleri tedavi içindir…

Sizin yüzünüzde de piþik mi oluþuyor?

Piþik kýçta oluþuyo, evladým…

Peki mu kurþun kalem mi madam? Kurþun kaleme benziyor da…

Kadýncaðýzýn sabrý taþýyor bazen,

O, babanýzýn hörekesidir evladým…"

Yine güldürdüm. Bir de içten gülüþü vardý ki, hiçbir riya bulamazdýnýz içtenliðinde.

"Allah canýný almasýn emi! Madamýn kulaklarýný da çýnlattýk."

"Gülmek sana çok yakýþýyor. Hele bir de kadýnýmsý kýlýklar giyinsen, madam gibi sen de makyaj yapsan, o gülücüklerle öyle  bir güzelleþirsin ki…"

Bu defa da onun sabrýný zorladým galiba; bana düstursuz bir küfür sallayýp, "kýrk yýllýk Safinaz"ý þebeðe mi çevireceksin eþþoðlu!" diyerek azarladý.

Bozuldum biraz, "iyi be, sen hep böyle çirkin kal! Kokana, nolcak!" diye tepki gösterdim.

Aynalara küskündü. Bir keresinde kadýnýmsý mimiklerle aynaya bakarken görmüþtüm onu; gördüðümü fark edince hemen tavýr deðiþtirip, sanki traþ olan bir erkeðe bürünmüþtü.

Hiçbir cinsel uyarýsý olmayan fiziksel temaslarýmýz da oluyordu.   Televizyonun karþýsýnda bazen o benim kucaðýma, bazen de ben onun kucaðýna koyuyorduk baþýmýzý, öyle seyrediyorduk. Televizyonu açýk unutup, kim bilir kaç kez bu þekilde uyuya kalmýþtýk.  Bir sevinçte, ya da kederde birbirimize kolayca sarýlýveriyorduk ve hatta birbirimizi öpücüklere bile boðabiliyorduk. Özellikle benim en sevdiðim þeydi onun yanaklarýný, boynunu öpe öpe duygularýmý paylaþmak.

Ta ki, hastalanýncaya kadar…

Bir gece orkestrayla sahnedeyken bayýlmýþ, hastaneye kaldýrýlmýþtým. Teþhis, sulu zatürcempti. Eskiþehir Devlet Hastanesinde Dahiliye Hekimi Necdet Özsel, hastanesinin bu hastalýðýn tedavisinde yetersiz olduðunu, tedavimin Ýstanbul Siyami Ersek Hastanesinde yapýlmasýnýn iyi olacaðýný söylediðinde Safinaz abla tanýdýðý bir muhtardan aldýðý fakir ilmihali ile Ýstanbul"daki Siyami Ersek hastanesine götürüp yatýrmýþtý beni. Kadýncaðýz hastanede yattýðým sürece Ýstanbul"u mekan tutmuþtu. Kovulana dek yaný baþýmda duruyor, bana bir bebekmiþim gibi bakýyordu.

O zamanlar bu hastalýk göðüs boþluðuna dirhemlerle girilerek ve göðüs boþluðundaki cerahat aspiratörlerle dýþarý alýnarak tedavi edilmekte ve çoðunlukla ölümcül sonuçlar oluþmaktaydý. Ayný hastalýktan ayný koðuþta yatarak tedavi gördüðümüz bir hastanýn öldüðünü görmüþtüm. Buna raðmen öleceðimi aklýmýn ucundan bile geçirmiyordum.

Ýstanbul Siyami Ersek Göðüs Hastalýklarý Hastanesindeki altý kiþilik koðuþtan cesedi çýkmayan bir tek bendim. Ne tuhaftýr ki, çevremdeki diðer hastalar birer birer ölüp giderken bir an olsun öleceðimi düþünmemiþtim. Hastaneden elimi kolumu sallayarak çýkýp gideceðime emindim. Bu öylesine güçlü bir düþünceydi ki, gerçekleþmemesi imkansýzdý; çünkü Tanrý ile aramdaki inanç birlikteliðimizdi benim düþüncelerim. Ben hiçbir problemi kendi egomla halletmeye kalkýþmazdým. Egomun çok dýþýnda bulunan bilinçaltýma havale ederdim her þeyi. Tanrý bilinçaltýma çözümleri tarif eder, bilinçaltým da, bilincime gereken bilgiyi verirdi.

Hastane düzenine ayak uydurabilen birisi deðildim. Hastalýðýn etkileri azaldýðýnda sigara ve uyuþturucu hap (aðrýlarým için birisinden afyon sakýzý satýn alýyordum) gibi þeyler kullanmaya baþlamýþtým. Safinaz ablayý yanýmdan yolladýklarýndan hemen sonra tuvaletlere sigara içmeye koþturuyordum ve sigara içerken sýk sýk suçüstü yakalanýyordum.

Hastaneden kendi isteðimle taburcu olduðumu belgeleyen kovuluþum anýnda, 1,85 m. Boyuma karþýn 48 kg. idim. Hastanedeki baskülün yanlýþ tarttýðýna inanmak isteyerek, hastaneden çýkar çýkmaz bir sokak tartýcýsý bularak tartýlmýþ ve vücut aðýrlýðýmý teyit ettirmiþtim.

Annemle babam hastalýðým süresince ziyaretime gelmediler. Çýktýktan sonra da hiç ilgilenmediler. Ersin"in hasta olduðu dönemlerde ona gösterilen merhameti bana da göstermelerini o kadar çok isterdim ki! Safinaz abla, "annen, o bizim için öldü. O gözle bakýyoruz ona, dedi," diyerek annemin düþüncelerini bana aktardýðýnda, annem de, babam da, her ikisi de, hemen oracýkta ölüvermiþti benim için.

Nekahet dönemimde bana sahip çýkan tek insan Safinaz abla olmuþtu. Eskiþehir"e döndüðümde kendi yataðýný benim için hazýrlamýþtý.

"Sen?

"Þimdilik, salondaki çek-yatta yatarým."

"Yat sen kendi yataðýnda ya…"

Karar verilmiþti, itirazýn bir anlamý yoktu. Mecburen yattým.

"Yataðýmda yatýrdýðým ikinci erkeksin."

"Ýlki kimdi?"

"Kütahya"daki kocam olan ayýyý biliyorsun ya!"

Hatýrladým. "O zamandan beri hiçbir erkekle…"

"Hiçbir erkekle beraber olmadým," diyerek sözümü o tamamladý.

"Benimle de birlikte olmayacaksýn ki! Sadece yataðýný veriyorsun bana…"

Tiz bir kahkahayla karþýladý beni. "Yok, kendimi de mi verecektim?"

Utandým. "Aman be abla… Öyle bir þey kastetmedim vallahi!"

"Biliyorum salak! Þaka yaptým."

Safinaz abla ile ayný yatakta yatýþlarýmýzý hatýrladým. Nasýl da sýcacýk sarmalardý beni. Keþke gene aynýný yapsa! "Çocukken seninle yatardýk. Beni bacaklarýnýn arasýnda ve kollarýnda kuþlar gibi sarmalardýn ve öpe koklaya uyumamý saðlardýn. Hayatýmýn en büyük mutluluðuydu onlar…"

"Þimdi de yatardým ama, eþek gibisin artýk, çocuk deðilsin ki…"

"Öyle mi?"

"Çabucak iyileþeceksen, yatarým ama…Ýstersen? "

Gözlerinden gene bir muziplik peþinde olduðu anlaþýlýyordu. Gözlerinde ki güzelliði fark ederek, onun çok güzel bir kadýn olduðunu düþündüm. Gözlerimi karartarak, "isterim!" diye haykýrdým.

"Fakat uslu duracaðýna söz vermelisin!"

"Yaramazlýk yapacak takatim mi var be abla?"

Güldü. "Öyle, ama bu erkek milletine güvenemiyorum iþte. Ölüleri de dirileri de kuduruk" Kalktý. "Gidip banyomu yapayým da geleyim. Sonra yatarýz."

"Biraz iyileþince, bir banyo da  ben yapmalýyým."

"Hele bir iyileþ de," diyerek  banyoya gitti.

Yanýma döndüðünde, yemin ediyorum ki, tanýyamadým.  Omuzlarýndan dökülen lüleli saçlar, maviþ gözlerini irileþtirmiþ bir göz makyajý, ruj ve en önemlisi sýrtýnda ona çok yakýþmýþ mavi, çiçekli, bir elbise. Ýlk anda onun olmayabileceðini bile düþündüm.

"Safinaz abla, gerçekten  bu sen misin?" diyebildim.

O hemen horozlandý gene. "Dalga geçme adamla!"

"Ne olmuþsun sen be abla… Harika!"

"Beðendin mi?"

"Çok!"

"Senin için…" Sözünü toparlamaya çalýþtý. "Yani, sen söyledin diye, hani madam gibi makyaj yapsan, falan diye…"

"Ýþte bu! Dünyanýn en güzel kadýný çýkmýþ ortaya!"

"Yalancý þey…"

"Valla billa doðru söylüyorum. Sen dünyanýn en güzel kadýnýsýn."

Birden efkar kapladý yüzünü, " deme bana öyle," diye çýkýþtý.

"Neden ama? Doðru söylüyorum ki!"

"Kütahya"daki ayý a öyle derdi. Onu hatýrlatýyor..."

Verecek bir cevabým olmadý. Sustum. 

Yataða çýkýp  yanýma iliþti.

"Kay öteye!"

Biraz çekilerek yataðýn yarýsýný boþalttým. Yaný baþýma uzanarak yorganý üstümüze çekti. Bacaklarýný ve kollarýný bedenime dolayarak yanaðýma bir öpücük kondurdu.

"Ölmeden çýktýn, geldin ya, beni dünyanýn en mutlu insaný yaptýn, biliyor musun?"

"Bana o zor günlerimde sahip çýktýn, hiç yalnýz býrakmadýn ya, asýl beni sen dünyanýn en mutlu insaný yaptýn."

"Çabucak iyileþ! Senden tek istediðim bu… Bunun için benden istediðin her þeyi yapabilirim."

"Beni böyle kollarýnýn arasýnda tut hep, hissedeyim seni."