Somut tek bir veri dahi yoktu elimde: Ya ölmüþtüm ya da öldürmüþ!

Asla da inkâr edemezdim, geride herhangi bir iz býrakmadýðýmý.

Sancýlý bir doðumdu…

Önce doðmuþtum ve doðurup öldürmüþ. Yoksa önce mi ölmüþtüm de doðurduðumu sanýyordum? Yoksa hepsi bir hayalden mi ibaretti?

Üstüne üstük geride delil býrakmamama raðmen, olay mahalline gidip kontrol etmiþtim ve bulmuþtum aradýðýmý ki önceleri, aradýðýmýn ne olduðunu dahi bilmez iken: Üç beþ kanlý havlu. Ya geride kalan? Daha doðrusu doðan bebek nerdeydi? Ve babasý? Babasý olduðunu iddia edebileceðim hangisi olabilirdi? Kalýcý bir ikametgâhý dahi olmayan ve yüzünü sadece bir saat görüp, robot resmini dahi çizmekten aciz olduðum bir adam ki neye benzediðini dahi hatýrlamýyordum ama o gece…

Detaya girmeyeceðim. Ne de olsa…

Daha da önemlisi; bir ömür sevmeyeceðim gün gibi aþikârdý: Þarkýda olduðu gibi: Seviþmek bir dakika ama sevmek bir ömür ki ilk þýkký tercih etmiþtim. Ve neden sonra fark ettim hamile olduðumu. Mümkün müydü peki? O gece öylesine sarhoþtum ki… Tamam, tamam uzatmýyorum ve sadede geliyorum. Kýsaca çok geç kalmýþtým bu ayýptan daha doðrusu yükten kurtulmak için.

Bu uðurda günaha girmeye razýyken besbelli baþým belaya girecekti. Ne de olsa annemle yaþýyordum ve o hala beni, küçük bebeði sanýyordu. Sanmasýndan ziyade yaþadýðým o sarmal. Annem öðrendiðinde dayýma söyleyecekti ve ne sandýklarýnýn deðil sonumu nasýl sanacaðýmdý artýk önemli olan.

Adam daha doðrusu adamlar sadece birer gün arayla. Geçtim bunlarý. Kendilerine bile hayrý olmayan bu mendeburlardan hangi birini bulup yüzleþecektim ki nerede olduklarý hakkýnda en ufak fikrim dahi yoktu.

Derken ne mi oldu? Hamileliðimde altýncý aya girmiþtim ve kýmýl kýmýldým daha doðrusu içimdeki canlý.

Annem sürekli söyleniyordu:

‘’Artýk yemek yemeye bir son ver. Hamile gibi görünüyorsun. Seni tanýmasam var ya…’’

Susuyordum. Ve susacaktým da nereye kadar?

Öncesinde susmamýþtým ve almýþtým geçen ilk altý ayýn hýrsýný.

O ise susmamýþ ve söylemiþti son sözünü:’’Az ye de uþak tut.’’

Tamam uzatmýyorum.

Bakkala giderken gördüm onu. Kim mi? Mahallenin delisi, demeyeceðim zira hepimizi cebinden çýkarýr.

‘’Abla’’ dedi.

‘’Bozuk paran var mý?’’

‘’Kafamý bozma’’ dedim. Yine de bir makas aldým yanaðýndan. Pek de tatlýydý kerata. Hem yalandan kim ölmüþ? Neyse bakkaldan bir kilo pirincimi aldým ve döndüm eve bir yandan da kafamda tilkiler fink atýyordu.

‘’Anne.’’

‘’Söyle’’ dedi býkmýþ bir halde.

‘’Ben Meral’lerde kalacaðým bir süreliðine. Hem evleri sahile de ormana da çok yakýn. Hem uzun yürüyüþler yapýp kilomu atarým hem de kafamý dinlerim.’’

‘’En fazla iki üç ay. Ne dersin?’’

‘’Allah belaný versin.’’

‘’Ne dedim ki?’’

 ‘’Sana demedim. Pirinçte çok taþ var.’’

‘’Anne, sana söylüyorum. Duydun mu dediklerimi?’’

‘’Ne halin varsa gör. Zaten sana yemek yetiþtiremiyorum.’’

Ya ölecektim ya da öldürecektim.

Þimdi katil damgasý yiyecektim hem de iki kilo bile çekmeyen bir velet için. Elimi çabuk tutmalýydým.

Öncelikle gizlenmeliydim hamileliðim iyice ayyuka çýkmadan hem de kimselerin beni tanýmayacaðý bir yerde… Neyse ki hiç birine gerek kalmadý.

Bu konuþmamýzýn üzerinden bir hafta bile geçmedi ki; annem pýlýsýný pýtýsýný topladý. Meðer Nigar teyzem felç geçirmiþ.

‘’O, iyi olana kadar yanýnda kalacaðým.’’

Yetiþmiþti imdadýma Nigar teyzem. Hem belli mi olur, ölür giderdi de mirasa konardýk. Tabii ki bunlarý anneme söylemedim. Çok sever kýz kardeþini.

‘’Sana diyorum hey, duyuyor musun küçük haným? Ben yokken kendine mukayyet ol. Ben dönene kadar da zayýfla, e mi?’’

Evet, annem eninde sonunda dönecekti. Ben de bir canavara dönüp o piç kurusunu ellerimle öldürecektim.

Ve süreç iþlemeye baþladý. Annemin dönmesine henüz vakit vardý lakin verdiðim sözden döneceðimi de bilmeden geçiyordu zaman.

Annem tam da zamanýnda gitmiþti ve bebek zamanýndan evvel geldi. Evet, bir baþýma dünyaya getirmiþtim bebeði/mi. Zor da olsa evet. Ve itiraf ediyorum: O küçük canlý benimdi sadece benim bebeðim. Ve ne var ne yok tüm delilleri ortadan kaldýrdým gelin görün ki planýmý uygulamaya koyamadým ve kýyamadým o küçük canlýya.

Þimdi bekliyoruz üstelik neyi beklediðimizi bilmeden.

Bebek büyüyor. Ben ise anneme verdiðim sözü tuttum ve artýk eskisi gibi zayýfým. Ama eskisi kadar sorumsuz da deðilim öte yandan. Ýyi bir anne olma yolundayým.

Dün aradý Ahmet. Kim mi? Bebeðin bir no’lu baba adayý.

‘’Nasýlsýn?’’dedi bana.

‘’Çocuðunu büyütüyorum’’ demeyi çok isterdim ama sözümü kesti.

‘’Karýmla barýþtýk. Kendine dikkat et, e mi. Hatýrýný sormak istedim sadece o gecenin hatýrasýna.’’

Ne kýrgýndým ne de kýzgýn. Ve öylece vedalaþtýk.

Ýlginç bir þey daha oldu gece haberlerini izlerken. Ýki no’lu baba adayýna rast geldim televizyonun içine düþecekken. Bir maganda kurþununa kurban gitmiþ bizimki.

Üzüldüm mü? Bilmem.

Ne mi kaldý geriye? Ýsmini dahi hatýrlamadýðým bir adam ve inanýn ki hiç mi hiç dert etmiyorum babasýz çocuk büyütmeyi. Gerçi yarýn ne getirir bilinmez ama… Þimdi gitmeliyim: Uyandý bebeðim. Ve unutmadan son bir þey daha: Nigar teyzem iyiye gidiyor/muþ. Annemle konuþtum bu sabah.

‘’Bil bakalým’’ dedim ona.

‘’Sakýn o kiloyu veremediðini söyleme.’’

‘’Verdim bile.’’

‘’O zaman ne söyleyecektin de böylesine heyecanlandýn?’’

‘’Yatýya misafirimiz var anne.’’

‘’Baþým üstüne.’’dedi annem.’’Tanrý misafiri madem.’’

‘’Bu sözünü sakýn unutma ama geldiðinde.’’

‘’Hiç unutur muyum, deli kýz. Hem nerede görülmüþ Tanrý misafirinin geri çevrildiði.’’