Ben herşeyden kaçıyordum. Dosttan kaçıyordum gülüp mutlu
olmamak için. Düşmandan kaçıyordum bozgun sanıp gülüyordu belki de. Ama ben
herkesten kaçarken senden kaçıyordum aslında. Aslında o zaman tutsan senin olur
belki de mutlu olurdum. Şarkılarımızdan kaçtığımda yanımda yoktun ya. Git gelme
artık. Varlığın huzura erdirecekti belki de. Belki de acılarım dinecekti. Bizim
şarkılarımızda seni görüyordum ya şimdi başka şarkılarla aldatışını izledim ya.
Bittin bende sevgili. Gözüm sanmıştım seni yaşlarla dökülüşünü görmeden önce.
Ama gözüm değilmişsin döküldüğünde anladım. Senin için ölürüm sanmıştım
aldattığın gün öldüğünde anladım. Geldiğinde kaçmazdım senden hortlak
görmüşçesine belki de ama başka bir erkekle olduğunu öğrendim ya artık yapamam
seninle sevgili. Bilmezdin ki benim tüm bakışlarım seninle ilgiliydi. Ve hatta
gözlerim ağlamaktan çizgiliydi. Bittiğinde gördüm ki senin bensiz hayatın çok
canımı yaktı. Daha da yanmasın diye bu kaçışlarım. Sensizlikten gelen
haykırışlarım. Ve şimdi bende bittim ya sevgili. Sana gelsin bu kaçışlarım.
Belki de bu aralar telefonu yanıma almamam şansımdı. Aradığında görsem daha
kötü olacaktım. Reddetsem canım yanacak açsam daha da kötü olacaktım. Tüm
yaşanmışlıklara rağmen biraz da senden kaçıyorsam bu senin suçun sevgili.
Kaçtığım acılar ise seninle ilgili.
Zayiat-ı Kelam