Karanlýk odamýn içinde ben ve sessizce beni bekleyen bir ýþýk huzmesi.Baþkaldýrmak istiyor,karanlýktan sýkýlmýþçasýna kýpýrdýyor,perdenin yardýmýyla.Sessizlik bütün odayý kaplamýþ,kalbim sessiz,saat sessiz,kitaplar sessiz hatta dýþarýdaki rüzgar bile sessiz,bir ölüm sessizliði.Dünya’nýn hangi ücra köþesinde o sessizliði bozan umudun timsali bir bebek doðuyor,aðlýyor ve ben yeni bir umudum diyor fakat duyamýyorum, odam karanlýk ve artýk iyice sessiz.Baþýmý yerden kaldýrýp yanaðýmdaki ýþýða izin veriyorum haydi uç kelebek misali,uç özgürsün diyorum ve ayaða kalkýyorum,karanlýk içinde bir ben ve birde gölgem belli belirsiz.Yürüyorum küçük odanýn içerisinde,bir yastýk ve birde yatak,yatma düþüncesi aklýma geliyor,uyumanýn dingin rahatlýðý ama uyumak istemiyorum,huzursuz bir huzur içerisinde yaklaþýyorum pencereye.Perdeyi açýyorum içeriye boþalsýn dolunayýn ýþýktan suyu, boþalsýn ýþýktan bir havuz olsun diye.Ayakta duruyorum ve gökyüzüne bakýyorum dolunay ve etrafýnda aþýklarý yýldýzlar,naz yapan dilberler gibiler,parlayýp sönüyorlar,aklým karýþýyor,titriyorum ve terlemeye baþlýyorum ama hala ayaktayým.Iþýk doluyor içerisi yada bana öyle geliyor ve camlarý ardýna kadar açýyorum,karanlýk odanýn içerisi umut dolsun diye,seslerle dolsun diye,fakat her þey sessiz,bende sessizim.Dönüyorum odanýn içerisinde ve kitaplýk ve semaver içim birden bir bardak çayýn sevdasýyla tutuþuyor sýcak,demli güzel bir çay ama o bile yok bu karanlýk odanýn içerisinde,sitem dolu bakýþlarým yere doðru eðiliyor ve ýþýðý itiyorum,koluma dokunmak istedikçe,itiyorum ýþýðý ve her itiþimde tenim çiziliyor ýþýktan,kanýyor.