Akþam olmuþtu bile; Bedri Kaya, gazeteleri ile keyif yapmaktaydý. Halil, bir bardak çay alarak geldi, “Babacýðým, spor haberleri ile ilgili sayfayý verebilir misin?” diyerek oturdu.

Bedri Bey, okuduðu gazetenin üzerinden þöyle bir bakýp, okuduðu gazetenin spor sayfasýný ayýrmak için davrandý.

Halil Kaya, gülerek ona engel oldu.  “Þaka, þaka! Þaka yaptým babacýðým, istemiyorum… Lisedeyken gazeteni ne zaman okumaya baþlarsan, bu taleple gelir, senden fýrçayý yerdim…”

Bedri bey, o günleri anýmsayarak, o zamanlar kullandýðý cümleyi tekrar etti: “Gazete parçalandý mý tadý kaçar! Okuyup bitirmemi bekle!”

Halil Kaya, gülümsemeyi sürdürerek, “Evet, Aynen böyle!” dedi.

Bedri Kaya, gülümseyerek, “Ulan kerata!  Gazete sabahtan akþama kadar ortalarda sürünürdü, eline almazdýn da, akþam iþten eve gelip, bir yorgunluk kahvesi ile gazeteyi karýþtýrmaya baþladým mý, bitiverirdin tepemde… Biraz kasýt mý vardý, dersin?” dedi.

“Üniversite yýllarýnda, yalnýzlýðýmýn özlemlerine beynimi týrmalattýðým anlarda bu anekdotlarý anýmsayarak kendim sorardým :’Biraz kasýt mý vardý, yaptýklarýmda?’ Bu soruya, inanýlmaz bir cevap bulmuþtum : Hayýr, babacýðým! Sadece, yapmam gereken her þeyi, ama her þeyi, sen hatýrlatýrdýn bana… Gazete okumayý da gazete ortalarda sürünürken düþünemezdim de, seni okurken görünce hatýrlayýverirdim birden…”

Baba oðul gülümseyerek bakýþtýlar. Halil Kaya, oturduðu yerden televizyona bakmaya baþladý. Televizyon kanalýndaki haber spikeri akþam haberlerini okumaya baþlamýþtý. Ýlk haberinde Eskiþehir’deki öðrenci olaylarýndan bahsetmeye baþladý. Halil Kaya, pür dikkat haberi izledi.

Televizyondaki spiker, “Sayýn seyirciler! Bu gün Nisan bir... Bunu bir Nisan Bir þakasý zannetmeyin lütfen, çünkü bu, þaka olamayacak kadar acý bir olay… Bu acý olay, bu defa Eskiþehir’de yaþandý. Gene bir sað sol çatýþmasý...” diyerek anonsa baþladýktan sonra, ekrana olayla ilgili görüntüler gelmeye baþladý. Spikerin sesi bu görüntüler üstüne düþüyordu. “Ýki grubun taþ ve sopalarla birbirine saldýrarak baþlattýðý çatýþmalarda silahlar da patladý ve Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Fakültesi Dekaný Profesör Doktor Nezih Al öldürüldü… Görevi baþýnda iken þehit edilen dekan Nezih Al’ýn cenazesi memleketi Ýstanbul’a gönderildi. Karacaahmet mezarlýðýnda defnedilen merhumun cenaze törenine idari ve mülki erkanla beraber üniversiteden öðretim görevlileri, öðrencileri ve geniþ bir halk kitlesi katýldý. Cenazenin kaldýrýldýðý Karacaahmet Cem evi ana baba günü gibiydi….” diyerek cenaze töreninden çeþitli görüntüler gösterilmeye baþlandý.

Halil Kaya, duyduðu bu haber ile büyük bir þok yaþamaya baþladý. Duyduðunun gerçek mi, yalan mý olduðuna bir türlü karar veremezken, bu defa ikinci haber cümlesi düþtü ekrana. “Eskiþehir emniyet müdürlüðü polislerinin olaylara müdahalesi esnasýnda ise ayný silahtan atýldýðýndan þüphelenilen ikinci bir kurþun ile, bu defa da baþ komiser Cevat Kavak, olay esnasýnda þehit düþtü.” Görüntüye Cevat Kavak’ýn cenaze namazýyla ilgili görüntüler girdi. Cevat Kavak’ýn Türk bayraðý ile sarýlmýþ tabutu karþýsýnda il müftüsü ve cami imamý nezaretinde cenaze namazýna iþtirak etmiþ resmi - sivil protokol ve çoðu polis kýlýðýnda büyük bir kalabalýk yer almýþtý. Müftünün “er kiþi niyetine…” diyerek baþlattýðý cenaze namazýnda görüntülenen Bora gözyaþlarýný zar zor zapt edebilmekteydi.

Halil Kaya, ne yapacaðýný, ne söyleyeceðini bilemez halde, donmuþ kalmýþtý. Gözlerine ve kulaklarýna inanamýyordu.

Görüntüye bu defa da, Cevat Kavak’ýn Eskiþehir Bahçelievler’deki evine ait dýþ görüntüler gelmeye baþladý. Bora ve annesi evin önündeydiler ve onlardan daha yakýn planda televizyon muhabiri vardý. Spiker anonsunu bu görüntü üstünden sürdürmekteydi: “Þehit baþkomiserin evinde, bugün tam bir yas havasý vardý. Arkadaþýmýz Aydýn oradaydý. Aydýn!” Bu defa da görüntüdeki muhabir Aydýn konuþmaya baþlamýþtý. “Sayýn seyirciler, gün geçmiyor ki, bir polisimiz, bir askerimiz ve masum vatandaþlarýmýz þehit olmasýn... Hergün, bir baþka ocak söndürülmekte. Ve bu kan dökücülere birileri çýkýp da, durun, diyememekte. Þu anda þehit baþkomiser Cevat Kavak’ýn evi önündeyiz. Ve,baþkomiserin biricik oðlu Bora ile konuþacaðýz.”

Bora muhabirin yanýndan görüntüye geldi.

Halil Kaya onun gözlerinden sonsuz acýyý gördü, üzüldü.

Muhabir Aydýn, onun aðzýna mikrofonu yaklaþtýrýrken, “Bora, önce baþýnýz sað olsun!” dedi.

Bora da ona, “Vatan sað olsun!” diye karþýlýk verdi.

“Duygularýný öðrenebilir miyiz?”

Bora, bir düþündü, hüzünlenerek, “Duygularým?” diye tekrarladý. “Babasý teröristler tarafýndan öldürülen bir gencin duygularý nasýl olabilir? Üzgünüm...”

“Babanýn katillerine söylenecek sözün yok mu?”

“Söylenecek çok þey var... Ama þu an, bizi mazur görmenizi istirham ediyorum. O katillerin sýcak yataklarýnda yatmaya hazýrlandýðý þu saatlerde babam, cansýz vücudu kaskatý kesilmiþ bir halde, buz gibi soðuk topraðýn altýnda yatýyor. Bunu hak etmemiþti o... Biliyor musunuz, emekli olacaktý babam. Haydi, sen liseyi bitir de öyle olayým, diyerek ertelemiþti emekliliðini. Ve liseyi bitirip, bu üniversiteye baþlamýþtým ve babam da, hadi üniversiteyi bitir de öyle olayým diyerek bugüne kadar erteledi durdu emekliliðini. Üniversitede son yýlýmý okuyorum, bugünlerde emeklilik dilekçesini vermek üzereydi. Yani, bu yýl ben mezun olacaktým, o da emekli olacaktý...” Aðlamamak için zorlanarak, aðlamaklý, devam etti. “Evet. Üzgünüz... Keþke, babam emekliliðini benim yüzümden ertelemeseydi... Keþke, bu acýlardan uzak kalabilseydik.  Bizi mazur görün... Daha fazla konuþamayacaðým.”

Muhabir Aydýn, son bir denemeyle onu biraz daha konuþturmak istedi. “Binlerce, milyonlarca genç can kaygýsýyla okul hayatlarýný sürdüremiyor. Sen, üniversitedeki okuluna gidebiliyor musun?”

Bora, “Ben Eskiþehir çocuðuyum. Yani, yirmi beþ sene önce babam buraya tayin olarak gelmiþ ve evimizi de buradan almýþtý... Ben de burada doðmuþtum. Okulum da burada. Yani, okuldaki eylemlerden etkileniyorum elbet. Etkileniyorum ama, bulaþmýyorum. Herkes, sanki iç savaþ halinde... Hepimiz, bütün memleket... Acý... Çok acý... Ýnanýn, kendi durumumdan çok, bu memleketin haline üzülüyorum. Yeter artýk! Öðrenciler göðüslerini gere gere ne zaman okullarýna gidebilecek? Kan dökülmesine bir son verilsin artýk! Artýk, ayný ülkenin insanlarý birbirlerini öldürmesin... Eskiþehir, böyle bir yer deðildi. Eskiden harika bir yerdi. Babam buraya tayin edilip de, taþýndýðýnda,  çocuklarýmýn iyi eðitim alabilecekleri, güzel bir yere geldik diyerek sevinmiþ. Yýllar geçtikçe tam bir cehenneme dönüþtürdüler bu þehri. Yok saðcýymýþ, yok solcuymuþ,  birbirlerini öldüren birçok insan türedi... Acý... Acý... Bunlar, tam anlamýyla, her yeri iþgal ettiler...” Arka planda anne Oya Kavak, yeni gelen bir grup aileyi kapýda karþýlayarak içeri alýrken, Bora onlarý fark ederek, “Affedersiniz. Gelenler var. Onlarla ilgilenmem gerek. Müsaadelerinizle...” diyerek muhabir Aydýn’ýn yanýndan ayrýldý.

Halil Kaya, kendisi yýkýlmýþ bir haldeyken, “yýkýlmýþ!” diye mýrýldandý.

Muhabir Aydýn kendi yorumunu katarak haberini tamamladý.

“Sayýn seyirciler! Bu genç öðrenci ile yaptýðýmýz kýsa röportajýn ortaya koyduðu gerçek þu: yetmiþ sekiz kuþaðýnýn aklýselim gençleri, bu terörizm illetinden kurtulmak istiyorlar ve okullarýný sürdürerek memlekete hizmetlerini silah gücü ile deðil, beyin gücüyle ifa etmek istiyorlar. Ve, kendilerine bu yolu açmalarý için, hükümeti duyarlýlýða ve görev baþýna davet ediyorlar...”

Halil Kaya, “telefon ederek bir baþ saðlýðý dilesem…” diye mýrýldanarak kalktý, telefonun baþýna gitti, ezbere bildiði telefon numarasýný çevirdi, bekledi. Bu, Kavak’larýn ev telefonuydu, fakat açmýyorlardý. Birkaç defa daha çevirip þansýný denedi ise de ulaþamadý. Bu defa gitti, kýrmýzý küçük çantasýndaki bir el defterini alarak geldi, onun içinden arayýp bulduðu bir baþka telefon numarasýný tuþlayarak hocasý Nezih Al’ýn evini aramaya baþladý. Yok. Telefonlarýn hiç biri cevap vermiyordu.

Bedri Kaya, olaylarda ki kiþilerin, Halil’in hayatýndaki önemlerini yakýndan biliyordu. Oðlunun telefonun baþýnda kývranýp durduðunu görerek yanýna çaðýrdý. “Gel oðlum, otur þuraya! Daha sonra tekrar ararsýn…”

Halil Kaya, telefondan umudunu keserek onun yanýna gitti. “Hocam öldürülmüþ, duydun mu babacýðým? Daha dün elleriyle diplomamý vermiþti… Nasýl olur bu… Bu gün cenazesi kaldýrýlmýþ. Haberim olmadý. Halbuki olmalýydý. Gitmeliydim cenazesine. Orada olmalýydým. Niye haberim olmadý? Niçin? Niçin?...”

Babasýnýn yanýndan kalkýp hýzla odasýna gitti ve yataðýna yüzüstü uzanarak hýçkýrýklarla aðlamaya baþladý.

*