Rüzgârla beraber çektin gittin yýkýk duvarlarýn arasýnda, yýkýk býraktýn beni yollarýn ortasýnda. Mumlar gibi eridim yalnýzlýðýmýn ortasýnda sen yok iken, yalnýzlýðým bana ilaç oldu sen uzaklarda iken.

Her aynaya baktýðýmda seni görüyorum, kýrdým tüm aynalarý aynasýz oldum, çokta mutlu oldum. Sezgilerim köreldi hasretin ile keskin ettim, masal ülkemin kuþlarý yok oldu baþýmda sen var iken hep kaka edelerdi baþýmda.

Anladým artýk düþ diye bir þey yokmuþ, düþlerin ihanet sonucu oluþturduðu hayal kýrklýðý varmýþ geçte olsa anladým bu oluþumu, sev bir vefasýzý hayal kýrýklýðý okyanusunda boðul elden ne gelir hala gülüyorum bu halime, yani aðlamaktansa gülmek en iyisi.

Seninle düþlediðim çizmek istediðim tablo, tablo olmaktan çýktý cansýz yalanlarý aks eden renklerin karanlýðýnda bir çýðlýðýn hatta bir aþýðýn karanlýklarda boðulduðunu resm ederken yýrttým attým týpký seni gönlümde çekip attýðým gibi.

Ýkimize tek kiþilik bir dünya ve mezar kazarken ne yazý ki her þey iki kiþilik oldu, gönlümüzde büyüyen aþkýmýz, dev çýnarlar gibi büyümesini görmek isterken, mezarýmýzý çýnarýn altýnda hazýrlamayý düþünürken olmadý!  Hayatýmýz aþkla dolmadý, yolumuz ayrý oldu her ne ise sanki iyi oldu yoksa bu cansýz aþkla, hayat hiç çekilmezdi þimdi salaklýðýma gülerek hayatýmý renklendiriyorum oleyyyyyy...

Mehmet Aluç-Kul Mehmet