Ansýz ve revnak bir üzüncün teselli bildiði rahmetin boyunduruðu tek kelime yine insana dair ve emsalsiz…

Hanidir kayýp, hanidir rahvan.

Hanidir tecellisi gönlün belli ki þart koþmuþluðun ümmet bildiði o zincirleme tevekkülde karþýt gelmiþ mesnetsiz ithamlar kadar ruha enjekte edilen tanýmsýz gýybetlerin rivayetinde odaklanmýþ sakil bir yüreðin neferi iken aþkýn saltanatý.

Ýndindeyiz bir ömrün, nazý ve niyazý dokunuþu iken mülkiyetini kaptýrmýþ bedenler yine de anlýk bir öngörüye sýðýlý dünden yarýna uzanan belki de mezhebi geniþ bir aldýrmazlýk iken sanrýlarýn nezaretinde o sancýlý var oluþ.

Ziyadesiyle yorgunum ve fazlasýyla bitap.

Haznemde dolu yaðdýran üzünçlerin öfkeli telaþýna karýþan sarýmtýrak ve berduþ gölgeler, nasipleniyorum ben de: Kâh zamandan kâh besleniyorum acýdan ve semirmekte yalýn ayak hüzün bulutlarým: Eþkâlim de yitik aþkým da kayýp ve gölgem hepten kaçýk bir düþün ertesinde hanidir yakalamakla mükellef lakin ibraz edilen tahakkümlere attýðým o kaçamak bakýþlarla iþkillenen nefsi kabarýk insan öbeðine, seðirttiðim imgelere takýlý aklým.

Takýlýyým ezelden belki de takýntýlý belki de ürkek ve nice belki…

Sýrdaþ bir kelime iken yolun ortasýnda rast geldiðim: Zincirleme bir ölüme sebebiyet veren o kesif sessizlik boynumun borcu, dercesine konuþlandýðým düþ ötesi yalnýzlýðým, çaldýrdýðým aþký miat bilmekte yine de geri duramadýðým sakýncalý birlikteliði o kaygýlarýmýn, örtüyorum üzerimi kara bir çarþafla ve tüm insan simsarlarýna bir selam borçluyum: Beyhude her þey, izlek bildiðim o karede saklýsýn belki de. Hatta yoksunluðumun girdabýna kaptýrdýðým ölü tezahürlerine rast gelmek nasýl da olasý. Gizemli bir tekerleme dilime dolanan belki de ayýp ve sýðýntý bir aþk kollarýmla sardýðým: Adýný benim bile bilmediðim belki de bilip de inkâr ettiðim; hanidir kayýp bir anahtarýn peþindeyim: Sanýyorum ki açacak kapýsýný sonsuzluðun ve hafif meþrep aþklarýn.

Gölgeli beyanatlarý nasýl da tedirgin o is bekçilerinin.

Nasýl da hüzün yüklü bir tezahür denk düþtüðüm þu çýkmaz.

Sýkýntýnýn kuytularýnda, daralmýþ yüreðin çeperinde ve günü birlik aþklar iken insanlarýn meziyet bildiði, kim bilir ne zaman düþtüm ben bu ömürlük aþka?

Gýybet bildiðim o serzeniþi teðet geçtiðimden beri yalnýzým.

Ve doyumsuz bir ruhun boyunduruðunda, gerçek dünyanýn çok uzaðýnda dev bir sandýk haiz olduðum, gün ertesi baþýna çöküp, içine damýttýðým hüzünlü kelimelere bakýp bakýp aðladýðým. Dünden kalan ne çok resim: Kýrpmýþým hepsini. Bu günden ayrýk bir gömüt belki de: Yine dünden miras, atalarýmdan yadigâr: Ýþte o köstekli saat babamýn cebinden arakladýðým. Ýþte o ipek mendiller çeyizimde saklý ve iþte teki kayýp terliðim. Belli ki tekerinde dünyanýn nasýl da es geçmiþim o taþlý yollarda koþarken kayýp verdiðimi. Sahi ne çok kayýp ne çok çekince ne çok sakýnca ve ne çok aþk… Hep vardý aþk, hep de olacak: Belki senin yüzünde göreceðim bu gün ve belki yarýn þu aðacý mesken bileceðim altýnda buluþacaðým diðer yarýmla.

Tedarikliyim ölüme, tedarikliyim kayýp ümmetime hani olur da düþer yolum.

Hani olur da düþersem yine aþka.

Üþenmesem her gün seveceðim ki buysa üþenmiþ halim, vay ki halime.

Kýrýk bir notaya sesleniyorum elimde kýrýk bir pena ve haykýrýyorum:’’Hadi, çal þarkýmý…’’

‘’Yaþanmýþ baharlarý unut gitsin sevgilim.

Benim yorgun gönlümde bir tek senin aþkýn var

Bahar geldiðinde mi ben böyle olurum

Yoksa böyle olduðunda mý gelir bahar.’’

Keþke bana ait olsaydý bu þarkýnýn sözleri yine de addedilen gölgeler nasýl da uzak bir kez aþka meyletmiþken yürek.

Aþkýn haznesinde gizli tüm hezeyan ve gizli o yeknesak yok oluþ ve gizliyiz aslýnda her þarkýnýn güftesinde belki de gizliyoruz, gizleniyoruz ilk kez düþmüþçesine aþka…

Aþk bir buðu, bir seyir, bir rabýta belki de ulaþýlmazlýðýnda o gölgeli rakýma nazire eden bir tahakkuk hanidir esefle kýnarken benliði ve esefle yordarken yeri göðü.