Türkmen’em men Türkmen’em,

Karýndaþýn Türkmen’em.

Milli Misak andýnda

Çekilirken ardýnda,

Akreplerin koynunda

Býraktýðýn Türk, menem.

Gittiðin günden beri,

Zulüm sardý bu yeri,

Akýttýðým yaþlardan,

Söndü gözümün feri.

Talan edildi ilim,

Ýnkâr edildi dilim,

Kendi öz vatanýmda,

Kalmadý istiklalim.

Lazkiye, Bayýr-Bucak,

Savruldum köþe bucak.

Hama, Humus kan gölü,

Halep ateþten kucak.

Gök bayrak boynu bükük,

Haneler yýkýk dökük,

Zillet içinde parya

Yaþamaya mahkûm Türk.

Bu hal bana ar gelir,

Geniþ cihan dar gelir,

Aldýðým her nefeste

Ciðerime har gelir.

Kurtlar öldü mü sanki

Çakallar azar gelir.

Ölüm kusar silahlar,

Ýþlenir þer günahlar;

Türkmen obalarýndan,

Yükselir her gün ahlar.

Zalimin hamisi var,

Hainin abisi var;

Cellat, katil, eþkýya,

Burada hepisi var.

Kardaþýn, soydaþýným,

Tarihten yoldaþýným,

Cenk vakti ayný safta,

Düðünde toydaþýným.

Sen ve men, tözümüz bir,

Töremiz, sözümüz bir;

Bitsin artýk bu firak;

Oðuzdan özümüz bir.

Duy sesimi, gel gayrý,

Geciktirme þu hayrý;

Birleþsin ellerimiz,