Online Üye
Online Ziyaretçi
-Konuşalım, dedi kadın, adama.
Adam da 'Olur' dedi kadına.
Konuşalım, aşkın od'una düşmeden,
Kapışalım, aşksız oduna dönmeden.
Sen aşkın ustası...
Ben aşkın hastası...
Aramızdaki küsmüşlükleri, kırılmışlıkları ve kırgınlıkları atalım, yüzleşelim kusurlarımızla ve birleşelim aşkımızla.
"Usta, aşk bize küstü
Hem dünya üç günlüktü
Yaşamak bize süstü
Sevmekse zaten lükstü" diye döktürdü adamcağız, ilk olarak yüreğinden geçenleri, pazar eyledi kadına hissettiklerini, saçtı incilerini. Kalp bahriyesinde neler saklıdır? Dalmadan o okyanusa görülmez güzellikler?
Kadın "Güzel" dedi, "Beğendim, sıra bende..." diye hazırlığa girişti. Bu öylesine ağır bir girişti ki, öylesine donanımlı ve öylesine yüklü...
"Usta, her öğün hüzündür
Yediğimiz tabak tabak
Zehri mardır içtiğimiz
Bir yudumda bardak bardak" Kadın hüzne bandırılmış bir dilim ekmek gibiydi. Yüzü, hüzün suyuyla yıkanıyordu her sabah, dilinde yüz bin ah! Hüzne aşina sözlerdi kadının yüreğinden akıp gelen. Hüzne sarılı gözlerdi adamın yüreğine saplanan!
Adam derin bir ah çekti. Gözlerinde okyanuslar oluştu. Ve cevabını yazdı kadına.
"Usta, baktığımız dağlar
Yeşermez oldu bir daha
Ağaçlar çiçeğe durmaz
Kuşlar dala konmaz oldu" Aslında birbirlerinin devamıydı söyledikleri, aynı haleti ruhiye, aynı bakış açısı... Adam onsuzluğu sonsuzluğa bağlıyordu. Her şey manasız oluyordu. Tadı olmuyordu onsuz gelen baharın, açan çiçeğin, öten kuşun...
Kadın, adamın aşk ve özlem dolu sözlerindeki yalnızlığı yüreğinin tam ortasında hissediyor, çaresizliğini ise sarmak için uygun fırsatı gözlüyordu. Ne de yokluklarını çekmişlerdi birbirlerinin. Ne de dolmuşlar ağızlarına kadar!
Nefesleniyorlardı yazdıkça, içlerini boşalttıkça aşkları yeniden alevleniyordu.
"Usta, aşk bize küstü
Hem dünya çok küçüktü
Kalbimiz hepten çöktü
Sevmekse büyük yüktü" Yorgun ve bedbin bir haldeydi kadın, durgundu ve ezgindi. Karadeniz'de gemileri batmış gibiydi, Kaf Dağı üzerine çökmüş gibiydi. Aşkın çölünde yalınayak -kızgın kumların üstünde- yürüyordu. Bir tutam serinlikti adam ona, o ise adama kocaman bir ormandı.
Çok şükür rabbime, diyordu adam.
İç temizliğindeydiler.
Yepyeni bir aşk için, yepyeni bir yaşam için...
Dibi bulmak gerekti.
Adam, küskünlüğü, kırgınlığı ve kırılmışlığı kabul ediyordu. Hem dünyaya gelen herkes mutlaka bunları yaşar diye düşünüyordu. Mühim olan şey ayakta kalabilmek, direnebilmek ve ne olursa olsun sevebilmek... İnsanın temelinde aşk vardı, yaratılışın özünde...
"Ustam,
Girelim aşkın moduna
Yanalım aşkın od'una" diye seslendi kadına. Bu kadına kalbi bir teklifti. Aşkım olur musun? deyişti. Kadın ise büyük bir sevinç ve huzurla seslendi adama:
"Ustam
Davetine icabet ettim
Aşkına da evet dedim."
Onlar ermiş muradına biz çıkalım oturma grubuna.