Sancýlý eklemleri vücudumun ölüme raðbet etmese de;

Verilen hükümlerde parçalanan aþkýn kývamýnda,

Rast geldiðim terennümü noksan iklimlerde,

Ýnsanlar tanýyorum mütemadiyen:

Adý olmayan insanlar ama bir o kadar derin bir acý ile kimliðini kaybetmiþ…

Rahvan gölgelerde at koþturuyorum, maðlup bir tayýn edasýyla ve derin bir hüzün, adýmlarýmý saymaktan muzdarip bir saðanakta kaybolmuþluðum.

Ýniltilerini resmediyorum þehrin ve terennümler ibadet ediyor okunan her ezanda.

Ýz sürüyorum, diþ biliyorum aciz varlýðýmla demlendiðim kuytularla oynaþan mabedimde yaþadýðým ve bayrak açtýðým her yeni tümce.

Zamanýn isimsiz telaþesi, mübarek yüreðin asýlsýz niþanesi kâh gülüp kâh aðladým yaðmur gibi çaðladýðým…

Peyder pey tüketirken çaðrýsýný kaderin, yüklenirken sýrtýma o bitimsiz özlemin nirengi noktasý kadar asýlsýz hatta tahakkümleri ile dost belleyip de nihayetinde kaçtýðým ama kovalandýðým.

Asýlsýz ve bedelsiz.

Sessizce asaleti saklý iken son imgede.

Kopamadýðým belki de… Belki de kopup çözüldüðüm hatta ihanete uðradýðým.

Ve sayarken sondan baþa: Saðým solum sobe.

Sýðlarda sýðýntý yeryüzü.

Saðanaklarda sað salim kalmayý baþarmýþ insan öbekleri.

Ve çocuklar aðlýyor kâbuslarýmda ki uyanmaya mecbur kýlýndýðým ve de gerçeðin ýlýmlý ve revnak kayýtsýzlýðýnda anlýyorum ki: Çocuklar gerçekten de aðlýyor!

Sicimlediðim yaþlarýmla, boy veren üzünçlere rest çeken bir Tanrý edasýyla, salkým saçak kayýp vicdanlar.

Anneleri boþ yataklarýnda, yetim kalan pijamalarýný kokluyor mütemadiyen ve kýrýlgan gönüllerde gözlemlenebilecek en derin acý, gidip de gelmeyenler…

Zamansýz ölümlerden muzdarip insanlýk.

Aþktan bihaber evren.

Yankýsýz seyri mi yoksa kaderin usulca sahne aldýðýmýz her yeni gün ve her yeni açýlým yorgun düþmüþken onca sanrýyý gerçek sanýp da kaybolmuþken ve seðirtirken bir gönülden diðerine. Týnýsý çok derin telaffuzu inkarsýz bir melodi ve gülümseten hoþ bir enstantane biz saklý sansak da aþký bir nizama yerleþik yine de kül yutmaz yetilerimizi esir alan.

Sefil týnýsýyla saðaltmaya çalýþtýðýmýz ne ise yine yürekten yüreðe döþediðimiz o tali yol iken en acýmasýz yüreði bile yumuþatan. Ve derken anadan üryan düþlerin düþkün ve erdemsiz o maðlubiyet yergisi ki iklimlerin deðiþkenliðinden hicap duyulasý ve bölük pörçük olmuþ nice yaþam, kýyýma uðramanýn da ötesinde arkasýnda kötü hatýralar býrakan.

Seyrine doyamazken hayatýn, ölümlü bir varlýktan arda kalan ve sükût-u hayale uðrayan ikbal yarýnlarda, tozutmuþ insan izlekleri ve hayli patavatsýz belki edilgen ama doyumsuz egolara meze olan sükûnet ve rehavet erbabý müþkülpesent gölgeler ki kýyama duran biteviye…

Gölgeliði düþ erbabý yufka yüreklerden anbean duymaya doyamazken ve yer gök kan revan içersinde, vakitsiz gidiþlerin tek tesellisi ki; hüzne raðbet eden bir koðuþta verilen o çetin savaþ her nasýlsa kucaklamaktan alýkoyamazken Kara Melek ve duyumsanan acýnýn ifade yetisinin olmadýðý.

Mahzun gökyüzünün pervazýnda melekler kavuþtuklarý çocuk bedenlerin derin aðýrlýðýna ve acýsý kadar sakil iken adýna çaresizlik denen ve kirli emellerine nail olan þeytan ve müritleri ilelebet maruz kalacaklarý cehennem ateþinde teneffüs ettikleri kinin ve zulmün kayýtsýzlýðýnda yine de umudun cennette sonsuza kadar nöbet tutacaðý bir iklim iþte gerçek dünyada yaþanan ve yaþatýlanýn karþýlýksýz kalmayacaðý inancý ile verilen her selada rahmetine nail olmak Ýlahi Gücün.

Her çocuk gülmeyi hak ediyor yeter ki solmasýn masum gülüþleri ve hayalleri.

23 Nisan Ulusal Egemenlik Çocuk Bayramýnýz kutlu olsun.

Nicelerine...