Mah cemali bir güzelin, yaktý sinem kor eyledi,

Duçar kýldý sevdasýna, yaþamayý zor eyledi.

Çýkmaz oldu düþlerimden, “hayýrlara yor” eyledi,

“Bilemezsen tabirini, var Mecnun’a sor” eyledi.

Kahverengi gözlerine, esir düþen yar eyledi,

Onsuz geçen her anýmda, yüreðimi dar eyledi.

Önce gözün kýrptý bana, “sende gönlüm var” eyledi,

Sonra birden eðdi baþýn, hallerinden ar eyledi.

Bahar yaðmurlarý gibi, yüreðimi hoþ eyledi,

“Umut edip vuslatýmý, neþelenip coþ” eyledi.

“Yakalamak ister isen, ardým sýra koþ” eyledi,

“Geçti-gitti-bitti” dedi, hevesimi boþ eyledi.

Mehtap gibi doðdu bir an, karanlýðý nur eyledi,

“Kavuþmanýn hayalini gece gündüz kur” eyledi.

Kumral sarý saçlarýný, daðýtýp da “ör” eyledi,

Sonra saldý esen yele, “güzel neymiþ gör” eyledi.

Yüreðimde, sol yanýmda, makamýný tör[1] eyledi,

Eðer ele bakar isen, “iki gözün kör” eyledi.

“Boþa açma kollarýný, iþte orda dur” eyledi,

“Ýster isen git baþýný, taþtan taþa vur” eyledi.

Nazar etti bana bir an, yanaklarým al eyledi,

“Gece gündüz hayal edip, hülyalara dal” eyledi.

Sohbetiyle  tatlý tatlý, muhabbeti bal eyledi,

Ancak kýsa sürdü bu hal, “anýlarla kal” eyledi.

“Etme böyle” dediysem de, sözlerimi pul eyledi,

Saldý meçhul sokaklara, “haydi yolun bul” eyledi.

Kapýlarak gül yüzüne, naçar kalan kul eyledi,

Devirdi de tacým tahtým, kaftanýmý çul eyledi.

Sarý ipek telli güzel, bin bir türlü naz eyledi,

Kodu beni dertler içre, “ama yine az” eyledi,

Viran etti hallerimi, beni kýrýk saz eyledi,

“Þairlerin kaderidir, al kalemi yaz” eyledi.