.
 
Zeliha, sinirden burnundan soluyarak karþý dairenin zilini acý acý çaldý. Sonra da sabýrsýzlanýp kapýyý yumruklamaya baþladý. Sesi apartmanýn boþluðunda yankýlanýyordu.
 
- Nezahat Abla, aç çabuk kapýyý Nezahat Abla!
 
Nezahat hemen elektrik süpürgesinin fiþini çekti ve gidip kapýyý açtý. Komþusunun telaþlý halini görünce yüreði aðzýna geldi.
 
- Ne bu halin kýz, ne oldu? Yoksa Burak… Aman Allah’ým! Çekil önümden, çekil.
 
Nezahat ayakkabýlarýný bile giymeden Zeliha’yý bir hamlede yana itip arkadaþýnýn evinin içine daldý. O önde, arkadaþý arkada, bir çýrpýda salonda yerde oynamakta olan çocuðun yanýna koþtular. Nezahat oðlunu sað - salim görünce derinden bir “Oh!” çekti ve bir hýþýmla geriye döndü. Rengi hafiften kaçmýþ, gözleri irileþmiþti.
 
- Burak’a bir þey oldu sandým. Þükür iyiymiþ. Derdin neydi de kapýyý yýkacaktýn baþýmýza Zeliþ, ne baðýrýyordun öyle?
 
- Dinlemedin ki abla. Kendi kendine gaz verdin, korktun. Ben ne yaptým?
 
- Ne bileyim, öyle çabuk falan deyince oðlana bir þey oldu sandým. Eee, neden çaðýrdýn?
 
Zeliha, kollarýný göðsünde çaprazlama baðlayýp, baþýný arkaya doðru attý ve Nezahat’e sitemkâr bir bakýþ fýrlattý.
 
- Oldu herhalde bir þey ki, çaðýrdým.
 
Nezahat, iki saate yakýn bir zamandýr evini temizlemeye uðraþmýþ ve çok yorulmuþtu. Sýrtýna, beline aðrýlar girmiþti. Ter içindeydi. Bir de çocuðuna bir zarar geldi korkusu eklenince bunca yorgunluðun üstüne tuz – biber ekilmiþti. Kendini hemen yanýndaki koltuðun üzerine býraktý.
 
- Yahu arkadaþým, bak zaten caným burnumda, bir de sen böyle bilmece gibi konuþma. Ne varsa söyle iþte. Dinliyorum.
 
- Hemen geçip, oturdun abla. Halýya baksaydýn ya. Anlardýn ne olduðunu.
 
- Ne halýsý? Neresine bakacaðým?
 
- Burak’ýn altýna. Gel, bak hele. Kendin gör.
 
Oðlan, elindeki oyuncaðý aðzýna almýþ kemirmekle meþguldü. Görünürde halýda da dikkati çeken bir þey yoktu. Nezahat çocuðunun yanýna gidip, eliyle halýyý inceledi. Islak olduðunu anladýðý zaman da oðlanýn altýna çiþini yaptýðý ortaya çýktý. Hâlbuki daha yeni baðlamýþtý bezini ve komþusuna öyle teslim etmiþti.
 
- Aksiliðe bak yahu! Tüh. Ben evde oðlanýn üstünü deðiþeyim, sen su, bez falan hazýrla, gelip silerim.
 
Kucaðýnda çocuðu ile dairesinden içeri girerken söyleniyordu. “Güya oðlan olmadan rahat rahat evimi temizleyecektim, þimdi bir de baþkasýnýn evini temizlemek zorunda kalýyorum. Hay Allah’ým ya! Çileme bakar mýsýn? Offf, of!”
 
Nezahat’in annesi Nermin Haným, evlenene kadar kýzýna kýyamadýðý için onun elini hiçbir ev iþine sürdürmemiþti. Arada bakkala gitmek, sofraya tabak taþýmak, ekmek kesmek neviinden hafif gündelik iþler yaptýrmakla yetinmiþti. Çünkü biricik kýzý okuyordu. Tek arzusu, onun öðretmen olduðunu, ardýndan da evlenip çoluk çocuða karýþtýðýný görmekti. Umduðu gibi olmadý. Kýzý liseyi bitirince mahalle delikanlýlarýndan Þahin, ailesini gönderip istetmiþti. Önceleri karþý çýksa da kýzýnýn gönlünün delikanlýda olduðunu, ne derse desin kendisini dinlemeyecekleri fark etmiþ ve kocasý Sadýk Bey’de gençlere taraf çýkýnca evlenmelerine rýza göstermiþti. Nezahat, evlendikten sonra evini çekip çevirmekte hayli zorlandý. Üstüne bir de çocuk olunca iyice bunalmaya baþladý. Ýþte bugün de ev temizliðine baþlamadan önce henüz bir buçuk yaþýndaki oðlunu karþý komþuya bu yüzden emanet etmiþti. Temizlik esnasýnda saða sola çektiði koltuklarýn arasýndan banyoya geçti. Kirlenen giysilerini çýkartýp, çocuðu yýkadý ve temiz giysiler giydirdi. Karnýný doyurduktan sonra ayaklarýna alýp sallamaya baþladý. Oðlu uyuyunca kalan iþleri bitirecekti. Burak çok geçmeden aðzýnda emziði uykuya daldý. Genç kadýn birden arkadaþýnýn evine uðramasý gerektiðini hatýrlayýp kapýya yöneldi. Kapýyý açar açmaz bir de ne görsün? Zeliha çiþlenen halýyý rulo yapmýþ, kapýsýnýn hemen yanýna dikmiþti. “Bu ne ya þimdi? Halýyý neden buraya getirdi ki bu kadýn?” diye söylenerek komþusunun zilini çaldý. Zeliha kapýyý açar açmaz ellerini beline koydu. Bilmiþ bir tavýrla “Geç bakalým.” dedi. “Leðeni, suyu hazýrladým. Biraz geniþ tut sileceðin yeri. Etrafa bulaþmýþtýr falan. Ýçim bulandý zaten. Ay, iðrenirim ben böyle þeylerden.”
 
- Fesübhanallah! Yahu bin piþman oldum oðlaný sana teslim ettiðime. Ýþ üstüne iþ çýktý. Kâr yapalým derken zarara girdim. Þans yok ki bende.
 
Söylene söylene yerleri siliyordu. Zeliha’nýn iyi temizliyor mu diye teftiþ eden gözleri üzerinde olmasaydý bari. Sinirleri bozulmuþtu. Bezi leðene daldýrýp sýkarken baþýný arkadaþýna çevirip “Yahu tamam, beni izleme, sen kendi iþine bak. Ýyicene silerim, merak etme.” dedi.
 
- Ne merak edeceðim, öylesine bakýyorum iþte.
 
- Ha, sahi. Halýyý neden diktin kapýmýn önüne? Onu da silerdim, tertemiz olurdu.
 
- Yooo, içime sinmez valla. Halýcýda yýkattýrýp öyle verirsin. Silmekle geçer miymiþ ayol. Çocuk çiþi bu, baþka þeye benzer mi? Kocamýn ne kadar titiz olduðunu biliyorsun hem sonra. Olmaz valla.
 
Nezahat’in morali iyice bozulmuþtu. Neredeyse aðlamak üzereydi. Nereden evlenmiþti? Ne güzel rahat rahat ana- babasýnýn evinde yaþýyordu. Ne ev iþleri derdi, ne koca derdi, ne çocuk derdi. El bebek gül bebek geçinip gidiyordu. Çok piþmandý, çok. Ýþini bitirip evine döndü. Ortalýðý þöyle bir toparladýktan sonra, dolaptan bir battaniye alarak oðlunun yanýna uzandý ve yattýðý yerden düþünmeye baþladý.
 
Neredeyse bütün salonu sildirtmiþti Zeliha ona. Aralarýnda iki yaþ vardý. Arkadaþý da yeni evliydi. Karþý daireye taþýndýklarýnda arkadaþ buldum diye sevinmiþ ve çok kýsa sürede kaynaþmýþlardý. Henüz onlarýn çocuklarý yoktu. Uzun bir süre çocuk yapmaya niyetleri de yoktu. Zeliha bu konu açýldýðýnda, “Burhan, evliliðe alýþ, biraz rahat yaþayalým, sonra düþünürüz diyor.” demiþti. Þahin’le hiç böyle plânlar yapmamýþlardý oysa. Ne olduðunu anlamadan hamile kalmýþtý. Evliliðin tadýný çýkarmak þöyle dursun, cendereye sokulmuþ hissi her geçen gün içinde büyüyordu. Hep kocasýnýn suçuydu. Evlendikten sonra huyunu öðrenmiþti. Son derece bencildi kocasý. Ýþten eve döndükten sonra kendini televizyonun karþýsýndaki koltuða atar, her türlü hizmeti ayaðýna beklerdi. Çok zayýf olan sosyal hayatlarý çocuk olduktan sonra tamamen bitmiþ, öylesine dolaþmak için dahi olsa karýsýný yanýna alýp, sokaða bile çýkartmaz olmuþtu. Son iki aydýr iþsiz olmasýna raðmen durum deðiþmemiþti. Paþa hazretleri kahvaltýsýný yaptýktan sonra evden iþ aramaya diye çýkýyor, vaktinin büyük bölümünü kahvede geçiriyordu. Eve doðru dürüst para býraktýðý da yoktu. Bu yüzden sýk sýk tartýþýr olmuþlardý son zamanlarda. Hadi kendisi neyse ama çocuðun masraflarýndan kýsacak hâli yoktu ki. Bez parasý, mama parasý, doktor masraflarý. Birkaç defa, utana sýkýla babasýndan para istemek zorunda kalmýþtý. Bu böyle gitmezdi ama ne yapabilirdi ki. “Çok mutsuzum Allah’ým, çok çaresizim, sen yardým et.” diye dua etti. Karþý duvarda asýlý olan evlilik fotoðrafýna dalýp gitmiþ olan gözleri yavaþ yavaþ kapanmaya baþladý ve derin bir uykuya daldý.
 
Rüyasýnda, karanlýk eski bir mahzendeydi ve üþüyordu. Üstünde ince giysilerle yalýnayak dar koridorlardan geçiyor, nemli duvarlardan gelen küf kokularýný içine çeke çeke çýkýþ yolu bulmaya çalýþýyordu. Birden arkasýnda bir gürültü hissetti. Dönüp baktýðý zaman kocaman bir baþparmaðýn onu ezmek için üstüne hücum ettiðini gördü. Deli gibi koþmaya baþladý. Baðýrarak yardým isteyecekti ama ne kadar zorlasa da sesi çýkmadý. Korkudan aklýný yitirecek gibi olmuþtu ki bir ses duydu.
 
- Nezahat, sana diyorum be kadýn. Kalk, kalk! Gündüz vakti bu ne uykusu böyle? Çocuk aðlýyor, duymuyorsun. Kocan gelmiþ haberin yok. Oh, gel keyfim, gel.
 
Þahin gelmiþti. Her zamanki küstah, kaba tavýrlarýyla baþucuna dikilmiþ, bir yandan da onu omzundan kuvvetlice sarsýyordu. Gözlerini ovuþturdu ve alnýnda boncuk boncuk olmuþ teri koluyla sildi.
 
- Hoþ geldin Þahin. Ev temizledim de yorgunluktan uyuyakalmýþým. Kâbus görüyordum. Ýyi ki uyandýrdýn caným.
 
- Kâbus görmüþmüþ. Ben her an kâbus görüyorum ya, ona ne diyeceksin?
 
- Nasýl yani?
 
- Þu haline bak. Patates çuvalý gibisin. Saç-baþ daðýnýk. Nerede o eski Nezahat? Kadýn dediðin kendine biraz dikkat eder yahu. Seni böyle rüküþ gördükçe eve gelmek istemiyor caným.
 
Kocasýnýn bu þekilde aþaðýlamasý genç kadýný derinden yaralamýþtý. Üzgün gözlerle ona baktý. Demek ki bunca sýkýntý içersinde evliliðini yürütmeye çalýþýrken, üstüne üstlük bir de kocasýnýn gözündeki deðerini tamamen yitirmiþti. Kaybedecek nesi kalmýþtý ki? Umutsuzluk içinde son kez çýrpýndý.
 
- Sözlerine dikkat et Þahin! Lâfýný bil de konuþ. Uykudan yeni uyandým, saçlarým daðýnýk olabilir. Hem sanki evlendiðimizden beri üstüme baþýma yeni bir þey mi aldýn? Bekârken ne giyiyorsam hâlâ onlarý giyiyorum. Ben þikâyet edeceðime sen söyleniyorsun. Ayýp yahu!
 
Þahin o sýrada televizyonun karþýsýna geçmiþ, kanal aramakla meþguldü. Karýsýnýn kendisine çýkýþtýðýný görünce elindeki kumandayý ona doðru fýrlattý. Alet Nezahat’in þakaðýna isabet etmiþ, yaralamýþtý. Kadýncaðýz çenesine doðru süzülen kanlarý eliyle kapatýp, aðlayarak banyoya doðru koþtu. Elini yüzünü yýkadý, kuruladý ve temiz bir pamuk parçasýný þakaðýna bastýrýrken aynadaki aksine dikkatlice baktý. Ýki buçuk yýlda ne hale gelmiþti gerçekten. Sanki on yaþ birden ihtiyarlamýþtý. Çocuk doðduktan sonra aldýðý kilolarý da ne yapsa verememiþti. Çok þiþman sayýlmazdý ama en azýndan sekiz dokuz kilo vermesi gerekiyordu eski narin yapýsýna kavuþmasý için. “Çok mu çirkinim acaba?” düþüncesiyle kendini bir kez daha inceledi. Hayýr, hiç de çirkin deðildi. Saçlarýný taradý, kaþlarýný düzeltip, boynunu dikleþtirerek moral kazanmaya çalýþtý. Birkaç kilonun onu çirkinleþtirmesi mümkün deðildi. Yaþýndan büyük gösteriyor olmasý bakýmsýzlýk ve ilgisizlikten kaynaklanýyordu. Hem kocasý çok mu yakýþýklýydý sanki? Kendini ne zannediyordu da eþini beðenmiyordu? Þahin, evliliðindeki iplerin gevþemesinin bütün suçunu onun üzerine yýkývermiþ, kendini haklý duruma sokmaya çalýþmýþtý. Bu þiddet gösterisi de bardaðý taþýran damla olmuþtu. Yaraladýðý halde yanýna gelmemiþ, duyarsýz davranmýþtý. Bu muydu karý koca olmak? Sinirden kaný beynine sýçradý. Artýk alttan almayacak, ne pahasýna olursa olsun gururunu çiðnetmeyecekti.
 
Yatak odasýna geçip, dolabý açtý ve üstüne yeni giysiler giydi. Komodinin üstündeki çantasýný alarak içini kontrol etti. Cep telefonu, kimliði, ulaþým kartý tamamdý, az çok parasý da vardý. Evlilik cüzdanýný çekmeceden çýkarýp, onu da çantanýn içine attý. Ýçeriden Burak’ýn aðlama sesi geliyordu hâlâ. Kocasý bebeði kucaðýna alýp avutmayý düþünmemiþ, eþinin gelip ilgilenmesini beklemiþti, anlaþýlan. “Bencil adam, ne olacak? Allah cezaný versin senin. Yaþattýðýn çile yeter artýk!” diye söylendi içinden ve hýþýmla odadan fýrladý. Koridoru hýzla geçip, ayakkabýlarýný kaptýðý gibi kapýyý açýp evden çýktý. Koþarak uzaklaþtý.
 
Þahin, karýsýnýn telaþla evden çýktýðýný görünce bir acayiplik olduðunu anlamýþtý ve ardýndan birkaç kez seslenmiþti ama baþýndaki yarayý doktora baktýrmak üzere gittiðine karar verdi ve sakinleþerek beklemeye baþladý.
 
Birkaç dakika sonra kapý zilinin çalmasý üzerine yerinden kalktý. Kapýyý açarken “ Sen bana sormadan nereye gittin aþaðýlýk kadýn?” diye baðýrdý.
 
- Hoooop, Þahin abi, sen kime aþaðýlýk diyorsun bakayým? Aðzýný topla, Burhan’a derim bak!
 
- Sen miydin Zeliha? Kusura bakma Nezahat geldi sandým.
 
- Maþallah, özrü kabahatinden büyük beyimizin. Hanýmýna aþaðýlýk mý diyorsun sen? Ne ayýp, ne ayýp!
 
Þahin, kendi hanýmýna karþý olan kaba tutumuna komþu kadýn þahit olduðu için allak bullaktý. “Þey, þaka yapýyordum, yanlýþ anladýn.” diye kekeleyerek kendini aklamaya çalýþtý. “Sen neden geldin? Ne istemiþtin sahi?” Zeliha sert bir tavýrla “Kenara çekil bakayým sen þöyle. Çocuk bir saattir avaz avaz aðlýyor, sesinden evde duramaz oldum yahu. Nezahat nerede?” diye çýkýþtý. Ardýndan salona daldý ve doðruca bebeðin yanýna gitti. Burak’ýn aðzý aðlamaktan köpürmüþ, yüzü kýpkýrmýzý olmuþtu. Hemen kucaðýna aldý ve tekrar Þahin’e döndü.
 
- Duymadýn mý? Nezahat nerede dedim.
 
- Bilmiyorum, birden çýkýp, gitti.
 
Bu cevap üzerine Zeliha sesini yükselterek Þahin’e parladý. Gözlerinden sanki alev çýkýyordu.
 
- Sen neden ilgilenmedin çocukla, babasý deðil misin? Annesi yoksa senin susturman gerekirdi. Bu ne duyarsýzlýk böyle? Çocuk nerede ise çatlayacakmýþ aðlamaktan. Yazýk günah deðil mi bu çocuða?
 
Zeliha, genç adamý durmadan azarlýyor, arka arkaya sýraladýðý lâflarla hesap soruyordu. Þahin ne söyleyeceðini þaþýrmýþtý. Suçlu olmasa, bu çenesi düþük kadýný kolundan tuttuðu gibi kapý dýþarý ederdi ama bir yandan evi terk ettiðine inanmaya baþladýðý karýsý yüzünden duyduðu üzüntü, diðer yandan küçücük bir bebeðin sorumluluðu ile o kadar çaresizdi ki cevap bile veremedi. Bu arada komþu kadýn odadan odaya geçmiþ, mutfak çekmecelerini, dolaplarý karýþtýrarak, bebeðe ait birkaç parça eþyayý, mamasýný, bezini, biberon ve emziðini bulup masanýn üstüne yýðmýþtý. Ardýndan Þahin’e dönerek “Çanta, bavul gibi bir þey bul bana çabuk. Çocuk ölecek senin elinde yoksa. Haydi, acele et.” dedi. Þahin, dolabýn üstünden büyükçe bir çanta indirerek Zeliha’ya getirdi. “Bu olur mu?”
 
- Olur, olur. Bak, ben bebeði alýp eve geçiyorum. Sen de durma burada. Git karýný ara. Nereye gitmiþse gönlünü al, getir. Yoksa onunla birlik olup, seni piþman ederim. Aklýný baþýna al, karýþmam, ona göre ha!
 
- Allah razý olsun kardeþim. Hemen çýkýyorum. Sen merak etme. Doktora gitmiþtir o. Bulup, getiririm birazdan.
 
xxx
 
Þahin, ilk olarak cep telefonundan karýsýna ulaþmaya çalýþtý. Nezahat telefona cevap vermemiþti. Sonra yakýnlardaki dispansere gitti. Orada bulamayýnca eczanelere ve eve yakýn iki hastaneye uðrayýp karýsýný aradý. Oralarda da yoktu. Son ihtimal baba evine gitmiþ olabilirdi.  Karýsý olaný biteni ailesine anlatmýþtý mutlaka. “Þimdi hep birlikte yüzüme tükürecekler. Hani ne yapsalar, ne deseler haklýlar da, karým eve dönmeyi kabul edecek mi acaba? Ya kabul etmezse ben ne yaparým?” diye düþündü. “Kadýncaðýzý çýldýrtana kadar uðraþtýn, þimdi çek bakalým Þahin Efendi! Hiç boþ yere oflayýp, puflama. Git temizle yaptýðýn haltý.”
 
Bir taksi çevirip karýsýnýn ailesinin evine gitti ve zile bastý. Kapýyý kayýnpeder Sadýk Bey açmýþtý. Babacan bir tavýrla “Ooo damat, hoþ geldin.” dedi. Sonra merakla sordu. “Nezahat nerede? O gelmedi mi?” Þahin karýsýnýn buraya gelmediðini anlayýnca hiç renk vermedi. “Yok, o gelmedi. Ben buradan geçiyordum, bir uðrayýp, hâl - hatýr sorayým dedim.” Sadýk Bey damadýný içeri buyur ederken karýsý Nermin Haným’a seslendi. “Nermin, bak Þahin gelmiþ.” Nermin Haným da bir telaþ yanlarýna gelmiþti.
 
- Hoþ geldin evlâdým, kapýda dikilme öyle, haydi gir içeriye.
 
- Yok, girmeyeyim anne. Bu civarda bir iþim vardý. Öylesine uðramýþtým. Nasýlsýnýz?
 
- Nasýl olalým oðlum, hep ayný iþte, bildiðin gibi. Böyle olmaz ama. Ýçeri gel. Ben çay yapayým hemen, içerken konuþuruz. 
 
Þahin, mecburen içeri girdi. Havadan sudan bir müddet sohbet ettiler. Sonra müsaade isteyip kalktý. Giderken Nermin Haným “Önümüzdeki pazar hep birlikte kahvaltýya gelin oðlum, torunumu çok özledim, burnumda tütüyor valla. Tamam mý?” diye tembihte bulundu.
 
Þahin, elleri cebinde, baþý öne eðik, umutsuz bir halde yolda yürürken bir yandan da kara kara düþünüyordu. Karýsý ailesinin yanýna da gelmemiþti. Nereye gitmiþ olabilirdi? Nerede arayacaðýný bilemiyordu. Olaylarýn bu hale gelmesinin tek suçlusu kendisiydi. Karýsýna bir güne bir gün anlayýþ göstermemiþ, bencillik edip, kaba davranmýþtý. Ýþte en sonunda þiddete baþvurmuþ ve evden kaçýrtmýþtý. Nezahat ne yapýyordu acaba þimdi? Ya hiç geri gelmezse kendisi ve küçücük yavrusu ne yaparlardý? Büyük bir piþmanlýk ve çaresizlik hissediyordu. Keþke dediði o kadar çok þey vardý ki þimdi ama neye yarardý. Gözleri buðulandý. Nihayet kendini tutamadý ve hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladý. Etraftan gelip geçenlerin meraklý bakýþlarýný da umursamýyordu. Yerdeki ufak taþlara vura vura otobüs duraðýna kadar geldi.
 
Biraz sonra kendi apartmanlarýnýn önündeydi. Merdivenleri bir hamlede çýktý. Komþularýnýn zilini çaldý. Zeliha, kucaðýnda Burak’la kapýyý açmýþtý.
 
- Hayýrdýr Þahin abi, Nezahat nerede, bulamadýn mý?
 
“Hayýr.” mânasýnda kafasýný iki yana sallayarak sordu. “Senide mi aramadý mý Zeliha?”
 
- Ooo, ben sana soruyorum, sen bana soruyorsun. Çocuðu almak istersen vereyim, ne dersin?
 
- Ben alsam þimdi nasýl bakarým ona? Sende kalsýn birkaç gün. Ýnþallah karým da döner gelir bakarsýn. Ýdare ediver iþte.
 
- Aaa, iyilik yap cezaný bul hesabý oldu þimdi bu. Bana ne sizin çocuðunuzdan caným. Kavga etmeden önce düþünecektin onu. Kadýnýn canýný burnuna getirdin, memnun musun þimdi?
 
Genç adam suçluluk psikolojisi ile gözlerini kaçýrdý ve mýrýldandý. “Çok piþmaným gerçekten. Ya hiç gelmezse, ya onun baþýna bir þey gelirse? Düþündükçe delirecek gibi oluyorum. Sen söyle, ne yapayým kardeþim?” Zeliha’nýn eline koz geçmiþti. Arkadaþýnýn intikamýný almak istercesine makineli tüfek gibi konuþarak sitemlerine baþladý. “Geri gelse ne olacak? Üç gün sonra yine kaçýrtýrsýn kadýncaðýzý. Çalýþmazsýn, para getirmezsin, evle ilgilenmezsin, çocuk derdin yok, þu kadýný bir hava aldýrmaya çýkartayým demezsin, üstüne baþýna bir þeyler almazsýn. Kabalýk da cabasý. Yok da yok yani. Ben olsam yeminle sana geri dönmezdim. Aklý varsa gelmez.” Þahin yediði bu azardan dolayý sinirlenmiþti ama belli etmedi. Bu cazgýr kadýna tahammül etmek zorundaydý çünkü ne de olsa þu anda ona muhtaçtý. Nezahat’le kýyasladý bir an. Karýsý bu kadýnýn yanýnda kanatsýz melekti. Kýymetini bilememiþti ne yazýk ki. Piþmanlýðý þimdi iyice artmýþtý. Alttan almaya çalýþtý.
 
- Yahu yeter! Sen de üstüme üstüme gelme böyle. Zaten piþman olmuþum. Þimdi görsem ellerine ayaklarýna kapanýp özür dileyeceðim. Hemen bir iþe girip, kendimi de düzelteceðim ama onu nerede bulacaðýmý bilemiyorum. Ah kafam, ah!
 
- Hiç sanmýyorum Þahin Abi, kusura bakma yani. Ýki günde eski tas eski hamam olur yine. Sen düzelmezsin.
 
- Neden böyle söylüyorsun Zeliha? Vallahi samimiyim. Ýstersen Kur’an’a el basarým. Seni ararsa ne olur böyle dediðimi söyle kendisine. Dönsün bir an önce evine. Bizi daha fazla periþan etmesin.
 
Zeliha gözlerini kýsarak bir müddet Þahin’i süzdü. Kucaðýndaki bebekle evin içine doðru yürürken seslendi. “Geç bakalým içeriye, karýna kendin söyle bütün bunlarý. Baþtan beri bendeydi Nezahat” dedi.
 
Þahin duyduklarýna inanamýyordu. Karýsý demek ki buradaydý. Gözleri sevinçten parladý. Ayakkabýlarýný çýkartýp Zeliha’nýn peþinden salona girdi. Kalbi küt küt attýðý için sað elini üstüne bastýrma ihtiyacýný duydu. Nezahat bir koltuðun kenarýna büzülmüþ, aðlamaktan kan çanaðýna dönmüþ gözlerle ona bakýyordu. “Sen buradasýn ha, Allah’ýma þükür. Affedersin karýcýðým, çok üzgünüm. Böyle olsun istemedim, inan bana.”
 
Genç kadýn ayaða kalktý ve kocasýnýn yanýna geldi. “Duydum bütün söylediklerini. Bu seferlik seni affediyorum. Yuvamýn ve çocuðumun hatýrý için. Kendini düzeltmezsen baþka bir þansýn daha olmayacak. Bunu da biliyorsun deðil mi?” dedi kendinden emin bir tavýrla. “Söz veriyorum karýcýðým, her þey daha güzel olacak bundan böyle. Hadi gel artýk evimize gidelim. Bu insanlara da daha fazla sýkýntý vermeyelim.” Zeliha hemen lâfa atladý.
 
- Yok caným, ne sýkýntýsý? Benim için zevkti. Bundan sonra kavga ederseniz beni karýþtýrmayýn, yeter. Haydi, þimdi çocuðunuzu da alýn, marþ marþ bakayým. Yallah evinize. Sizinle daha fazla uðraþamayacaðým. Aaa, bu ne yahu! Mor çatý mý burasý?
 
Nezahat bebeðin öteberisini toparlarken, Þahin de çocuðunu kucakladý ve içinden söylendi. “Cadý kadýn, ne olacak. Allah senin ne eline ne de diline düþürsün. Sayende karýmýn deðerini anladým be!”
 

Mücella Pakdemir