Ýnsanlar, dayanamayacaklarý kadar aðýr þartlarda canlarýndan bezmiþ bir hâle gelebilir, intiharý düþünebilir. Ancak, son vermek istediði yaþam, ona Allah’ýn emanetidir. Ýntihar çok kötü bir son olup, cehenneme götüren büyük günahlardandýr. Ýmanlý biri, inancý gereði, intiharý seçenek olarak düþünemez.
 
Bu konuda tatsýz hatýralarým var. Yakýnlarý hayatta olduðu için isimleri deðiþtirip, öyle anlatacaðým.
 
Evimizin tam karþýsýndaki evde ikamet eden kýzlardan Þermin, kýz kardeþimle yaþýt. Ablasý Nermin ise ondan iki yaþ büyük. Neþeli, sempatik, iyi huylu, zarif kýzlar. Tatlý bir arkadaþlýðýmýz var. Anne babalarý da gerçek birer Ýstanbul hanýmefendisi, beyefendisi. Ailecek görüþüyoruz.
 
Nermin on altý yaþýndayken, mahallenin yakýþýklý delikanlýsý yirmi beþ yaþýndaki Yücel’e âþýk oldu. Yücel de sevdiði kýzý ailesinden istetti; ancak, yapýlan tahkikat neticesinde ret cevabý aldý. Kaçarak evlendiler, ana caddenin karþýsýnda bir sokakta yaþamaya baþladýlar.
 
Üç yýlýn sonunda, biri beþikte, iki kýz çocuðu vardý gençlerin. Yücel, Nermin’in ailesinin tespitlerini doðrular biçimde, çabuk sinirlenen, dik kafalý, saygýsý noksan, tembel bir yapýya sahipti. Girdiði iþlerde uzun süre tutunamýyordu, iþsiz kaldýðý zamanlarda da aile büyüklerinden maddi yardým alýyordu. Yeme içme, çocuklarýn ve evin masraflarý, kira, faturalar…
 
Nasihatlere kulaðý týkalý Yücel bunalýma girmiþti. Her bunalým geçirdiðinde evde terör estirmeye baþladý. Karýsýna dayak, tehdit, hakaret… Zavallý Nermin, kocasýný çok sevdiði ve çocuklarýnýn babasýz büyümesini istemediði için bütün bu eziyete katlanmaya çalýþýyordu.
 
Yücel kýsa sürede psikolojik bozukluk çýtasýný yükseltti. Üst üste intihar giriþimlerinde bulundu. Her seferinde kurtuldu ama bu fikri bir türlü kafasýndan atamadý.
 
Nihayet bir gün acý bir haber aldýk: “Yücel Nermin’i öldürmüþ!”
 
Olay þöyle olmuþ: Yücel yine Nermin’i aðýr hýrpaladýktan sonra, intihar edeceðim naralarýyla kendini banyoya kapatýyor. Nermin çaresizlik içinde uzun süre kapýnýn önünde yalvarýyor, aðlýyor, kocasýný vazgeçmesi için ikna etmeye çalýþýyor. Telefon, faturalar ödenmediðinden dolayý kesik. Bu çiftin gürültülerinden býkmýþ ve Yücel’den çekinen komþular da yardýma gelmiyor.
 
Çok korkmuþ olan Nermin banyo kapýsýnda deðil artýk. Çocuklarýný kucaklayýp kendini, bir an önce bu tehlikeli ortamdan kurtarmak ve büyük ihtimalle polisten yardým almak düþüncesiyle, evden dýþarý atmak istiyor.
 
Karýsýnýn sesinin kesilmesiyle Yücel banyodan çýkýyor. Bakýyor ki karýsý gitmek üzere, “Benim ölmem senin umurunda deðilse, sen öl o zaman!” deyip, mutfaktan kaptýðý bir býçaðý kýzcaðýza defalarca saplýyor.
 
Rahmetli annem bu müessif olaydan sonra biz kýzlarýna þu öðüdü vermiþti:
 
“Ýntihara meyilli kimse kendi canýný hiçe sayýyor, baþkasýna acýr mý? Böyle kiþilerden uzak durun.”
 
Mücella Pakdemir