(Rahmetli Mustafa Akgün Anýsýna)
 
2009 yýlýnýn Aðustosu…
 
Sarýkýz Efsanesini konu alan bir etkinliðe katýlmak üzere, hem Turuncu Radyo’da birlikte yayýncýlýk yaptýðýmýz hem de ayný semtte oturduðumuz kankam Asuman Yerdelen ile Edremit’e doðru yola çýktýk.
 
Ýlçeye vardýðýmýzda þair, yazar ve ozan arkadaþlarýmýzla kalacaðýmýz otelde buluþtuk. Ýlk gün, yemek ziyafetiyle, þehri gezmekle ve akþam otelin konferans salonunda toplanýp sýrayla þiirlerimizi okumakla geçti. Gece yarýsý odalarýmýza daðýldýk.
 
Ertesi gün Hasan Boðuldu Göleti, Sütüven Þelalesi ve Akçay Daðlarý’nýn en yüksek noktasý olan Sarýkýz Tepesi’ne gideceðimiz için alarmlarýmýzý erken saate kurup yattýk.
 
Sabahleyin iki kafadar tam vaktinde ekibe dâhil olduk ve gruba özel tutulan otobüslerden birinin ortaya yakýn koltuklarýna yerleþtik. Böyle yolculuklarý bilirsiniz. Þarkýlar, türküler, oyunlar, þamata…
 
Bu havamýz Kaz Daðlarý’nýn bir otobüsün ancak geçebileceði geniþliðindeki patikalarýndan tepeye doðru týrmanýrken kesintiye uðradý. Sebebi, yoldan kalkan tozlarýn otobüsün içine girip nefesimizi týkamasýydý. Aðzýmýzý, burnumuzu eþarplarla, mendillerle kapatmýþtýk. Ben ekibin o hâlini videoya çekerken, en arka koltukta oturan, kendini tozdan korumayan birini gördüm. Ona da bir kâðýt mendil uzattým ve adýný sordum.
 
“Ben Akgün.”
“Akgün Akgün mü?”
 
Evet deyince hemen Asuman’a seslendim. “Asu! Bak kim var burada! Akgün Akgün… Radyodan…”
 
Asuman da þaþýrmýþtý. Asýl adý Mustafa Akgün olan dinleyicimizle ilk kez karþýlaþmýþtýk. Adý davetli listesinde yoktu ama buradaydý iþte.
 
Tepede otobüsten inince otomatikman üçlü olup yürümeye baþladýk.
 
“Sen nereden çýktýn? Sürpriz oldu.”
“Son anda katýlmaya karar verdim.”
“Ýyi yapmýþsýn. Yanýmýzdan ayrýlma.”
 
Akgün çocuk masumluðunda, sevimli, sakin, oturaklý, saygýlý, nazik biriydi. Harika þiirlerini sýklýkla radyodan seslendirdiðimiz için þair kimliðine hayranlýk ve saygý duyardýk zaten. Þimdi de onunla beraber bir etkinliðin içindeydik. Sevinmiþtik.
 
Gezi bitip otele vardýðýmýzda sordu.
 
“Ýstanbul’a nasýl döneceksiniz?”
“Otobüsle…”
“Biletlerinizi aldýnýz mý?
“Hayýr, ama sýkýntý olmaz. Araç bol nasýlsa!”
“Ýsterseniz sizi ben götüreyim. Kendi arabamla geldim buraya. Sizi býrakýr, sonra evime giderim.”
 
Asuman’la ben bu teklife hemen atladýk. Üç günlük etkinliðin sonunda, dostlarýmýzla vedalaþýp, Mustafa’nýn arabasýyla Ýstanbul’a doðru yola çýktýk.
 
Asuman önde, ben arkada, kafasýný þiþiriyorduk Mustafacýðýn. Bir ara merakýmý celbeden konuya getirdim lafý.
 
“Mustafa, dikkat ettim de senin gözlerinin beyazý sarý. Eskiden beri böyle miydi, yoksa mikrop mu kaptý?”
 
Derin bir iç geçirdi Mustafa. Sessizleþti. Yutkunmalarýndan kendini toparlamaya çalýþtýðý belliydi. Nihayet, “Ben çok hastayým arkadaþlar. Ölümcül, anlayacaðýnýz. Bu sarýlýk ondan. Neyse konuyu deðiþtirelim lütfen. Konuþmak istemiyorum.” dedi.
 
Konuyu burada kesmeye niyetimiz yoktu bizim. Israrla didikliyorduk. Sonunda pes etti ve açýkladý.
 
Uzun zamandýr sirozla mücadele ediyordu. Karaciðeri neredeyse iflas etmek üzereydi. Nakil için baþvurmuþtu ama baþvuru listesi o kadar uzundu ki sýra gelene kadar ömrü yetmezdi. Aile efradýndan bir tek kýzýnýn karaciðeri ona uyum saðlamýþtý. Yaþý çok küçük olmasýndan dolayý, kýzýndan karaciðer nakli de seçeneklerden çýkarýlmýþtý. Öleceðini kabullenmek zorunda kalmýþtý.
 
Duyduklarýmýzdan ötürü Asuman’la ben duygusal manada abandone olmuþtuk. Mustafa duygulanýp aðlamaya baþladýðýnda bizim de gözlerimize yaþ doldu. Bütün neþemiz kaçtý.
 
Yolculuðun bundan sonrasý kâh sessizlikle, kâh hüzünlü þiirler okumakla geçti. Üçüncü kankalýða seçtik Mustafa’yý. O da memnuniyetle kabul etti bunu.
 
Mustafa bizi üzgünlükten kaynaklanan bozgun vedalaþmalarla evlerimize býrakýp kendi evine gitti. Biz onu Ýstanbul’da yaþýyor sanýyorduk ama o Ýzmit’te oturuyormuþ meðer. Ýstanbul - Ýzmit arasýný tekrar katetmiþ yani. O hasta hâliyle bu nasýl bir fedakârlýktý?
 
Aradan dört ay geçti. Radyo programlarýmýza geliyor, Facebook mecrasýnda paylaþýmlar yapýyordu. Bir gün Ýzmit’ten, radyo dinleyicilerimizden, Hakan isminde bir arkadaþý ulaþtý bana.
 
“Akgün’ü hastaneye kaldýrmýþlar. Durumu aðýrlaþmýþ. Birkaç arkadaþ toplanýp ziyaretine gitsek çok sevinir.” dedi.
 
Kime “Gelebilir misin?” diye sorduysam müsait olmadýðýný söyledi. Yalnýz çýktým yola ve telefonla kararlaþtýðýmýz yerde Hakan’la buluþtum. Hastaneye gitmeden önce bir hediye almak istedik. Gri bir hýrkada karar kýldýk. Elimizde çiçek ve kolonya, hastaneye girdik.
 
Bizi odasýnda aðýrlamak istememiþ, koridora çýkmýþtý. Oradaki koltuklara oturduk. Ne durumda olduðunu gözlerimizle tartýyorduk ama öyle dirençli gözüküyordu ki toparlandýðýna ikna olduk neredeyse.
 
Hediye hýrkamýzý verdiðimizde yüzüne bir ýþýltý geldi, dudaklarýna kondurduðu tebessümle çok beðendiðini söyleyip üst üste teþekkür etti. Aradan beþ dakika geçmiþti ki bir hemþire yaklaþtý yanýmýza.
 
“Mustafa Bey, siz ne yaptýnýz? Yataktan kalkmýþsýnýz. Serum çýkmýþ! Oksijen maskesi yok! Ýdrar torbanýzý nasýl çýkarttýnýz Allah aþkýna? Derhâl odanýza!”
 
Mustafa biz üzülmeyelim diye yapmýþtý bütün bunlarý. Hakan da ben de o anda kahýr çukuruna düþtük sanki. Hemþire Mustafa’yý odasýna geri götürürken bizi de azarlamayý ihmal etmedi.
 
“Tamam, bu kadar yeter. Arkadaþýnýzý dün gece zor döndürdük hayata. O kendini düþünmüyor hadi diyelim; siz de mi onu düþünmüyorsunuz? Þimdi gidin, baþka zaman gelin.”
 
Suçluluk psikolojisine girmiþtik. Hastaneden çýkmadan, o kattaki bir personelden bilgi almaya çalýþtýk. Mustafa’yý hastaneye yatýrmýþlar ama hiçbir yakýný refakatçi olmak istememiþ. O gece ölmemiþti lâkin ruhu yalnýzlýktan ve vefasýzlýktan çoktan ölmüþtü. Bu hâl içerisinde bizim geldiðimizi duyunca da çok sevinmiþti. Aciz görünmemek adýna saðlýðýný tehlikeye atmýþtý deli çocuk.
 
Hakan’la ben öyle fena olmuþtuk ki, sanki dargýnmýþýz gibi hiç konuþmuyorduk. Kendimize gelelim diye deniz kenarýndaki bir kafeteryada dinlendik. Çaylarýmýzý içip, arkadaþýmýzýn çaresizliðini kritik ettik. Elimizden gelen hiçbir þey yoktu maalesef.
 
Mustafa ile Akçay’da tanýþmamýzýn üzerinden dört buçuk ay geçmiþti. Telefon açtý, “Ýstanbul’dayým, seni görebilir miyim?” diye sordu.
 
“Daha yeni hastanedeydin. Ne çabuk iyileþip de Ýstanbul’a geldin? Niye dinlenmiyorsun da geziyorsun?” nevinden sorularýma þöyle yanýt verdi:
 
“Arkadaþlarýmla teker teker vedalaþýyorum. Helallik alýyorum. Lütfen Eminönü’ne gel. Buradan Yalova’ya, baþka bir arkadaþýma geçeceðim daha.”
 
Bir telaþ, Eminönü’ne gittim. Yüzü, gözü her zamankinden daha sarýydý. Ona hediye aldýðýmýz gri hýrka üstündeydi.
 
“Bak, siz almýþtýnýz bunu bana. Hatýrladýn mý?”
 
“Evet, ne kadar da yakýþmýþ. Güle güle giy arkadaþým.”
 
Yüzüne acý bir gülümseme çöreklendi. Baþýný salladý, teþekkür etti. Motorlarýn hizasýna serpiþtirilmiþ taburelere oturduk. Balýk ekmeklerimizi yedik ve söyleyemediklerimiz söylediklerimizden çok bir þekilde, hüzünle vedalaþtýk.
 
Bu onu son görüþümdü. On beþ gün sonra, 15 Ocak 2010 tarihinde kaybettik bu güzel insaný.
 
…….
 
Kýsa zamanda uzun ve derin iz býrakan yüreðin vardý sevgili Mustafa. Ölümün kýyýsýnda hayata kafa tutan gerçek bir kahramandýn sen. Adamýn kralýydýn.
 
Aradan on dört koca yýl geçti ve ben senin hatýraný kâðýda dökme cesaretini ancak bulabildim kendimde. Affet arkadaþým.
 
Allah gani gani rahmet eylesin. Kabrin nur, mekânýn cennet olsun.
 
Mücella Pakdemir