. 

Ýþyerimizin bir çalýþaný statüsüne giren Boncuk için ödenek ayýrmamýz gerektiðini patronumuzla görüþtüm ve makul bir masrafa onu ikna ettim. Çalýþanlara gelen tabildotla yetinmeyecekti artýk depo bekçimiz. Et, tavuk, süt ve veteriner masraflarý da þirket kasasýndan karþýlanacaktý. Aradan geçen iki ay içerisinde büyüyüp serpilmiþti. Yürüyen güzellikti âdeta.

 

Havalar ýsýnmýþ; nisan ayýna kavuþmuþtuk. Forklift operatörümüz bana telefon açtý ve depoda iki yavru köpek bulduðunu söyledi. “Boncuk’a güzel baktýðýmýzý görünce çevreden birileri atmýþ herhâlde.” dedi. Hem þaþýrdým hem de bu sorumsuz insanlara sinirlendim. “Þimdi çok iþim var; siz onlarý korumaya alýn; ben bir çaresine bakacaðým. Ýlan vererek sahiplendirmeye çalýþacaðým. Þimdilik süt verin; aç kalmasýn zavallýcýklar.” diyerek telefonu kapattým.

 

Öðle tatilinde depoya yavrularý görmeye gittiðimde, bir çalýþanýn yavrulardan birini kendi tanýdýðýna evlatlýk vermiþ olduðunu öðrendim. Öteki yavru, Boncuk’un koynuna girmiþ uyukluyordu. Anlaþýlan bizden evvel Boncuk sahip çýkmýþtý ona. Sattýðýmýz ürünlerden biri olan Kalebodurdan esinlenerek yavruya Bodur ismini verdik.

 

Köpek sitelerine ilan vermiþtim ama henüz sahiplenmek isteyen çýkmamýþtý. Bodur’u kötü þartlardaki barýnaklardan birine býrakmak istemiyordum. “Birkaç gün daha geçsin; çaresine bakarýz.” düþüncesindeyken acý haber geldi. Yavrucaðýn ön patilerinden biri, kaldýrýma yanaþmaya çalýþan bir kamyonun tekerinin altýnda parçalanmýþtý.

 

Allah’tan, iþimi yoluna koymuþtum. Günlük programým ve ödeme tablosu çizelgeleri, banka talimatlarý masamýn üzerinde hazýrdý zaten. Müdür yardýmcýma ve iyi yetiþmiþ bir elemanýma çarçabuk iþleri aktarýp, ihtiyaç anýnda beni aramalarýný, patron þirkete gelene kadar durumu idare etmelerini rica ettim. Depoya vardýðýmda Boncuk yeri göðü inletircesine havlýyordu. Yavru da can acýsýndan paletlerden birinin altýna girmek üzereydi ki hemen tutup çýkardým ve þirketin arabasýyla Avcýlar’daki veteriner fakültesine doðru yola çýktýk. Üstüm baþým kan olmuþtu. Bodur kan kaybýndan baygýnlýklar geçiriyordu. Onu kendinde tutmak için durmadan seviyor, “Ýyi olacaksýn bir tanem; bak seni tedaviye götürüyoruz þimdi; kurtulacaksýn, yeter ki dayan yavrum. “ diye moral veriyordum.

 

Fakülte, çok kan kaybettiði için o gün ameliyata almadý Bodur’u. Sadece kopan bacaðýný sarýp, öteki patisine serum yolu açtý ve iltihap olasýlýðýna karþý tedbir amaçlý antibiyotik verdi. Þirketten çýkalý iki saat bile olmamýþtý ama arayan arayana idi. Hatta patronum da aramýþ, beni sýký bir sorguya çekmiþti. Çok bunalmýþtým. “Yarým saate oradayým.” diyerek onu sakinleþtirdim.

 

Þirkete varýr varmaz, Bodur’u deponun bir köþesinde koliye yerleþtirip serumunu da yukarýda bir çiviye astým. Çalýþanlara sýk sýk kontrol etmelerini tembihleyerek soluðu patronumun yanýnda aldým. Yüzü asýktý ama sert görünüþünün altýndaki merhametli kalbini alttan alan tatlý sözlerle yumuþattýktan sonra iþimin baþýna döndüm. Personelime “Fakülte çok uzak; yakýnlarda iyi bir klinik biliyor musunuz?” diye sordum. Evet, çok yakýnda bir klinik vardý. Hemen telefon açtým ve durumu anlattým. “Buraya getirin. Ameliyat gününe kadar bakabiliriz.”  cevabýný alýnca dünyalar benim oldu.

 

Akþam iþ çýkýþý depoya gidip Bodur’u kucakladýðýmda Boncuk delirdi. Minik can yoldaþýný býrakmak istemediðini belli eden hareketler yapýyor, çevremde dört dönüyordu. Neredeyse kucaðýmdan kapacaktý yavruyu. Aradan geçen kýsa zamanda bu bahtsýz arkadaþýna çok baðlanmýþtý anlaþýlan. Onu zar zor zapt ettiler de arabaya binebildim.

 

Veteriner hekim bizi güler yüzle, “Hoþ geldiniz.” diyerek karþýladý. Onun bu sýcaklýðý yüzümdeki allak bullak ifadeyi giderebildi mi, bilemiyorum ama sihir etkisi yapmýþ, anýnda güven duygusu vermiþti bana. Kýsa bir muayeneden sonra, inlemesi devam eden Bodur’u kliniðin arka kýsmýndaki kafeslerden birine koydu. Yavrunun o garip hâli yüreðime dokunmuþ; aðlamaya baþlamýþtým. Bir yandan da, “Ne olur, ona iyi bakýn; para hiç önemli deðil; yeter ki iyileþsin.” diye yalvarýyordum.  Veteriner hekim babacan bir tavýrla, “Ýçiniz rahat etsin; ben ona en iyi þekilde bakacaðým, hazýr olunca da ameliyat edeceðim. Siz hiç merak etmeyin.” diyerek içime su serpti. Bir haftalýk bakým ve tedavi ücreti ile telefon numaramý verip ayrýldým.

 

Ertesi gün patronum köpeðin durumu hakkýnda bilgi aldýktan sonra, “Sen olmasaydýn köpek ölüp gidecekti. Allah razý olsun. Fakat o benim þirketime sýðýnmýþ bir can. Masrafýný karþýlamak da bana düþer. Ödediðin ve bundan sonra ödeyeceðin paralarý kasadan al, faturasýný da þirkete kestir.” diyerek büyüklüðünü gösterdi.

 

Nihayet ameliyat günü gelmiþti. Depo çalýþanlarýndan Boncuk’un keyfinin kaçtýðýnýn bilgisini alýyordum. Her akþam Bodur’u görmeye gidiyordum nasýlsa. Ameliyattan bir önceki akþam, ikisine de moral olsun diye Boncuk’u da ziyarete götürmeye karar verdim. Arabamý kliniðin önüne park ettim. Birlikte içeri girer girmez Boncuk kucaðýmdan atlayýp Bodur’un kafesinin önüne koþtu. Ben de peþinden… Kafesin kapaðýný açarak onu içeri soktum. Yaralý arkadaþýnýn yüzünü gözünü yalayýp, sevgi gösterileri ile teselli ediyordu. Veteriner de yanýmýza gelmiþ, ameliyat hakkýnda bilgi veriyordu ki, Boncuk birden midesindeki mamalarý kustu, Bodur’a yedirmeye baþladý. Veteriner anýnda kafesin kapýsýný açýp Boncuk’u dýþarý alýrken, benden karþý duvarda bulunan rulo kâðýt havluyu getirmemi istedi. Saniyeler içinde havluyu kapýp getirerek hekimin eline tutuþturdum. Boncuk’un kusmuðunu temizledi.

 

“Özür dilerim. Böyle yapacaðýný bilmiyordum. Size zahmet verdim.” diye laflarý aðzýmda gevelerken, veteriner “Niye böyle yaptý, biliyor musunuz?” diye sordu. Kafamý “Bilmiyorum.” manasýnda sallayýp ne diyeceðini merakla bekledim. Ve beni hayrete düþüren þu cevabý aldým: “Bodur’u yarýn sabah ameliyat edeceðim için mama vermemiþtim. Aç olduðunu arkadaþýna söylemiþ; o da midesindekini paylaþmýþ. Hayvan deyip geçeriz lâkin onlarýn da biz insanlar gibi merhamet duygusu vardýr.”

 

Ameliyatýndan iki hafta geçmiþ, Bodur þirket deposuna dönmüþtü. Ýri bir cins olduðu için, kýsa sürede Boncuk’un iki katýna çýktý. Üç ayaðý ile rahatça yürüyor, hatta koþturuyordu. Bekçilik eðitimini Boncuk’tan almýþtý ve o da kadrolu elemanýmýz olmuþtu. Gündüzleri bir arada duruyorlardý fakat geceleri Bodur alt depomuzda bekçilik görevinin baþýna gidiyordu.

 

Birkaç ay sonra, babamýn saðlýk durumu nedeniyle bir müddet Marmaris’te yaþamam gerektiðinden dolayý iþten ayrýldým. Dönüþte baþka bir iþyerinde çalýþmaya baþladým. Aradan beþ yýl geçmiþti ve ben eski þirketimi ziyarete gittim. Odasýna girdiðimde patron þirketin yeni avukatý ile görüþme yapýyordu. Beni görünce hemen ayaða kalktý, ceketini ilikleyip masasýnýn önündeki diðer koltuða buyur ederek avukat beyle tanýþtýrdý. Sözlerine “Hanýmefendi eskiden þirketimizin muhasebe müdürüydü.” þeklinde girizgâh yaptýktan sonra yanaklarýmýn mahcubiyetten kýzarmasýna neden olacak derecede beni epey bir methetti. Ardýndan Boncuk ile Bodur’un hikâyesini anlattý. Anlaþýlan, yaþadýðýmýz bu hayat kurtarma operasyonlarý sevgili patronumu da derinden etkilemiþti.

 

Mücella Pakdemir