. 
Süleyman yaþý kýrk sekize dayanmýþ, orta boylu, pek yakýþýklý olmayan bir adamdý. Kalýn çerçeveli gözlükleri, hafif peltek konuþmasýyla ve daima terli yüzüyle itici bile sayýlabilirdi. Çocuklarý büyümüþ, boyunu geçmiþti. Hanýmýyla, ailesinin baskýsýyla evlenmiþ, kör-topal bugünlere kadar gelmiþlerdi. Süleyman, baþý baðlandýktan sonra bir türlü mutlu olamadýðý evliliðinden umudunu keserek, kendisini tamamen iþ hayatýna vermiþti. Hanýmý Neriman nasýl olsa evi ve çocuklarý idare ediyordu. Bekârken çýrak olarak girdiði matbaada çalýþkanlýðý ile göz doldurarak usta ve nihayetinde müdür olmuþtu. Ýyi kazanýyordu. Parasýnýn bir kýsmýný biriktirmiþ, yeterli miktarda sermaye yaparak iþinden ayrýlmýþ ve kendisine iþyeri açmýþtý. Artýk patrondu.
 
Paranýn getirdiði refah da mutluluk getirmemiþti Süleyman’a. Ruhunda büyük bir boþluk hissediyordu. Sýkýntýdan patlayacak hale gelmiþti. Hatta sýkýlmaktan bile sýkýlmýþtý. Geç saatlere kadar iþyerinde kalýyor, iþyerinden çýktýktan sonra da arabasýna atlayýp þehirde uzun uzun dolaþýyor, rastgele girdiði lokantalarda karnýný doyurduktan sonra eve uyumaya gidiyordu. Aile gezmelerine ender de olsa gidiyor, ancak ziyaretleri mümkün olduðunca kýsa kesiyordu. Sadece misafir gelecekse eve erken dönüyordu.  Ev halký onun bu tavýrlarýna artýk alýþmýþlardý. Çocuklar þikâyet edecek olsalar, anneleri Neriman her zamanki yatýþtýrýcý tavrýyla, “Babanýz çok çalýþýyor, üstüne varmayalým.” der, “Allah eksikliðini göstermesin” diye de dua ederdi. Çok fedakârdý. Evliliðin ilk on yýlýndan sonra eþinin yataklarý ayýrmasýna bile ses çýkartmamýþtý. Zaten ne diyebilirdi ki? Ayrýlmak istese üç çocukla baba evine dönemezdi. Kendisi çalýþmaya kalksa, tahsili ve tecrübesi olmadýðý için iþ bulamazdý. Çaresiz sabýr gösterecekti. Büyük oðlu Selim bu yýl üniversite son sýnýftaydý. Kýzý Ayþe’nin Okulu bitirmesine iki yýl vardý. Küçük oðlu Burak ise lise sondaydý. Çocuklar annelerinin ihtimamý sayesinde hem terbiyeli yetiþmiþler, hem de çalýþkanlýklarýyla okullarýnda baþarýlý olmuþlardý. Neriman da mutsuzdu. Çok geç saatlerde eve gelip doðrudan odasýna çekilerek uyuyan kocasýnýn, günün birinde kendisine kadýn gözüyle bakacaðýndan uzun yýllar evvel umudunu kesmiþti. Bu yüzden giyimine kuþamýna dikkat etmiyordu. Son yýllarda epeyce kilo almýþ, kendisini iyice salmýþtý. Evin maddi ihtiyaçlarýný kocasý karþýlasa da, yuvanýn direði Neriman’dý.
 
Süleyman o akþam da son model arabasýna atlamýþ þehirde turlarken birinin ýsrarla korna çaldýðýný duydu. Yandaki arabanýn direksiyonunda oturan sarýþýn bir kadýn, hýzýný Süleyman’ýn arabasýna ayarlamýþ sürekli kornaya basarak el kol iþaretleri yapýyordu. Süleyman, tanýmadýðý bu kadýnýn ne gibi bir derdi olduðunu anlamak için yavaþladý ve arabasýný saða çekerek durdurdu. Dýþarý çýkarak beklemeye baþladý. Öteki araba da hemen arkasýna park etmiþti. Havalý sarýþýn kadýn arabasýndan iner inmez, “Süleyman bu sensin, deðil mi?” dedi þuh bir ses tonuyla. Süleyman “Evet, benim de affedersiniz sizi tanýyamadým.” dedi. “Benim, ben Arzu. Kemal Beyin kýzýyým. Hatýrladýn mý?” Arzu’yu hatýrlamýþtý Süleyman. Gençlik yýllarýnda ayný mahallede oturuyorlardý. Arzu mahallenin güzel kýzlarýndan biriydi. Çok beðenmesine raðmen cesaret edip arkadaþlýk teklif edememiþti bir türlü. Zaten kýzýn gözü de yükseklerdeydi. Zengin bir subayla evlenip gitmiþti. Bir daha ondan haber alamamýþtý. Aklýndan silinip gitmiþti zaman içerisinde. Ýþte þimdi bütün çekiciliðinle karþýsýnda duruyordu.
 
- A, evet hatýrladým, nasýlsýn? Çok deðiþmiþsin. Birden tanýyamadýðým için kusuruma bakma.
 
- Sen hiç deðiþmemiþsin valla. Görür görmez bu kesin Süleyman dedim ve kornaya basýverdim. Ýþinden alýkoymadým inþallah.
 
- Olur mu? Ne demek. Vaktin varsa bir yerlerde yemek yiyelim.
 
- Tamam yiyelim. Ben seni takip ederim. Hadi arabalara.
 
Biraz sonra Boðaz’da bir lokantadaydýlar. Bir yandan sohbet edip, diðer yandan karýnlarýný doyuruyorlardý. Geçen yýllar zarfýnda neler yaptýklarýný birbirlerine özetlemiþlerdi. Arzu, bir kýzý olduktan sonra eþinden boþanmýþ, boþanýrken de yüklü bir nafaka, ev ve araba almayý baþarmýþtý. Birkaç yýl sonra bir fabrikatörle yeniden evlenmiþ, ancak yine anlaþamayýp ayrýlmýþtý. Bu ayrýlýk da maddi açýdan epey kârlý olmuþtu. Kýzý Pelin tahsilini tamamlamýþ, yabancý sermayeli bir kuruluþta müþteri temsilcisi olarak çalýþýyordu.
 
- Ne kadar þen þakraksýn Arzu. Ýnsanýn içine huzur ve mutluluk veriyorsun. Ýyi ki birbirimize rastladýk. Dedi Süleyman gözlerini Arzu’nun uzun kirpikli yeþil gözlerine dikerek.
 
- Ah, ah. Ýçi beni, dýþý seni yakar demiþler. Sen benim böyle þen göründüðüme bakma. Aslýnda çok mutsuzum.
 
Kadýnýn yüzünü konuþmanýn burasýnda hüzün kaplamýþtý. Baþý hafifçe yana eðilmiþ, gözleri nemlenmiþti. Süleyman’ýn içi acýmýþtý onun bu haline.
 
- Ne oldu ki? Neden böyle söylüyorsun? Üzüldüm þimdi. Hay Allah! Kaldýr þu baþýný da anlat bakayým.
 
- Boþ ver, þimdi senin de canýný sýkmayayým. Hem sen ne yapabilirsin ki?
 
- Sen anlat hele. Elimden bir þey gelirse yardýmcý olurum elbette.
 
- Bana kimseler yardým edemez Süleyman. Ay, nerden açýldý bu konu? Kapatalým gitsin.
 
Süleyman iyice meraklanmýþtý. Böyle güzel bir kadýnýn üzülmesini istemiyordu üstelik. Arzu ne de olsa onun gençlik heyecanýydý ve bulduktan sonra tekrar kaybetmeyi göze alamazdý. Onu hayatýna sokabilmesi için bir fýrsat geçmiþti eline. Üsteledi.
 
- Israr ediyorum Arzu. Lütfen söyle, mesele nedir? Bana güvenmiyor musun yoksa?
 
 Arzu, sanki huzursuz olmuþ gibi sandalyesinde saða sola kýpýrdadý. Ellerini birbirine kenetleyip parmaklarýný sýktý. Ýç geçirirken gözleri bulunduklarý mekânda hýzlýca tur attý. Birkaç saniyelik bir suskunluk geçirdikten sonra nihayet konuþmak için kýrmýzý rujlu dolgun dudaklarýný araladý.
 
- Çok borcum var Süleyman. Ödeyemiyorum. Arabamý satmaya karar verdim ama sanýrým o da borcumu karþýlayamayacak. Pelin bütün maaþýný bana veriyor, ben de borca yatýrýyorum ama yetmiyor. Alacaklý adam acele etmemizi, yoksa evimize icra göndereceðini söyledi. Periþanýz anlayacaðýn. Baþýmýzda bir erkek de yok ki bize sahip çýksýn. Þaþýrdým kaldým.
 
Dudaklarýný büzmüþ, neredeyse aðlayacaktý. Süleyman Arzu’nun elini tuttu ve hafifçe sýktý. Numaralý gözlük camlarýnýn arkasýnda normalinden daha iri gözüken gözlerini kadýnýn gözlerine sabitleyerek güvenli bir ses tonuyla konuþtu.
 
- Ben seni bu sýkýntýdan kurtaracaðým, merak etme. Sen ne kadar borcun var, onu söyle. Yarýn halledelim bu iþi.
 
- Bu sefer de sana borçlanacaðým. Olmaz ama.
 
- Ne borcu? Ben borç olarak vermiyorum ki. Durumum iyi Allah’a þükür. Geri ödemen þart deðil. Sakýn dert etme caným.
 
- Gerçekten mi? Kulaklarýma inanamýyorum. Seni Allah çýkarttý karþýma. Ne kadar iyisin Süleyman’cýðým.
 
Adamýn istediði yakýnlýk oluþmuþtu iþte. Birbirleriyle “caným”lý ve “cýðým”lý konuþmuþlardý.
 
Takip eden günlerde sýk sýk buluþmaya baþladýlar. Süleyman içindeki boþluðun ne olduðunu keþfetmiþti. Aþk. Hem de tutkulu ve ayaklarýný yerden kesecek bir aþk yaþamak istiyordu. Buna ekmekten, sudan daha çok muhtaçtý. Bu yüzden elinden geleni ardýna koymayacak, ne yapýp edip Arzu’nun gözünü boyayýp gönlünü kazanmaya çalýþacaktý. Borcunu kapatmasý için ona para vermekle kalmamýþ, pahalý hediyeler de alarak kadýnýn baþýný döndürmüþtü. Arzu paranýn kokusunu çok iyi alýrdý. O da aradýðýný bulmuþtu. Süleyman’ýn baþ baþa kalma teklifini yalancýktan nazlanarak kabul etti. Ama bir þartý vardý. “Hevesini alýp beni baþýndan atacaðýndan korkuyorum. Bir ev al benim üstüme ve dayayýp, döþeyelim. O zaman içimdeki korkuyu atabilirim. Yoksa olmaz.” dedi. Pahalý bir semtte konforlu bir ev almýþtý Süleyman. Ýçini döþerken de hiçbir masraftan kaçýnmamýþtý. Tapuyu cebine koyup sevdiði kadýný o eve götürdü ve dairenin kapýsýndan içeriye kucaðýnda taþýdý.
 
- Yuvamýza hoþ geldin aþkým. Seni seviyorum. Ýþte tapu. Senin üstüne yaptým. Nasýl, hoþuna gitti mi?
 
- Ay, inanamýyorum hayatým. Ben de seni seviyorum. Hem de çok.
 
Arzu adeta koþarak odadan odaya daldý. Salonun ortasýnda eteklerini iki yana açarak döndü. Pencerelerden dýþarýdaki manzarayý seyretti. En sonunda Süleyman’ýn boynuna sarýlarak onu öpmeye baþladý. Borcunu ödemenin zamaný gelmiþti. Süleyman’ýn baþý bulutlara deðdi.
 
Süleyman ertesi gün “Keþke Arzu’yu daha önce tanýsaydým. Ne müthiþ bir kadýn.” diye düþünüyor ve elinde olmadan karýsýyla mukayese ediyordu. Sonra buna tahammül edemedi, karýsýnýn hayalini zihninden kovdu. Elmasla, cam parçasý hiç bir olur muydu? Ýþte aradýðý kadýn buydu. Tam bir diþi. Diþine göre bir diþi. Gönlünün sultaný, hayatýnýn anlamý. Yanýnda ölmenin gam olmadýðý bir kraliçe. Yüzü mutluluktan gevþemiþ, aðzý kulaklarýna varýr vaziyette aþkýnýn tahlilini yaparken, sekreteri, Bilâl beyin geldiðini haber vermek için telefonu çaldýrdý. Bilâl, hem birlikte iþ yaptýðý þirketlerden birinin sahibiydi hem de yakýn arkadaþýydý. Selamlaþtýktan sonra;
 
- Ne o yüzün gülüyor. Ýþler týkýrýnda galiba.
 
- Ýþ deðil Bilâl, aþk, aþk. Geç þöyle, otur. Anlatacaðým.
 
- Valla mý? Ne aþký oðlum? Sen evli deðil misin?
 
- Boþanacaðým, yeniden evleneceðim. Ömrümce aradýðým kadýný nihayet buldum arkadaþým.
Bilâl, Süleyman’ýn ara sýra çapkýnlýk yaptýðýný biliyordu ama hiçbir zaman onun aðzýndan âþýk olduðuna dair tek cümle iþitmemiþti. Üstelik hanýmýndan boþanýp, yeniden evlenmekten söz ediyordu. Ciddi bir durumla karþý karþýya olduðunu anladý. Arkadaþýný uyarmak istedi.
 
- Deli misin, nesin ya? Nerden çýktý boþanmak. Karýna, çocuklarýna yazýk deðil mi? Sakýn yapma, sakýn.
 
- Sen ne diyorsun oðlum. Ev bile aldým ona. Birlikte yaþýyoruz. Çok mutluyum. Ayaklarým yerden kesildi. Ölsem geri adým atmam artýk.
 
Bilâl ne dediyse sözünü geçiremedi. “Ýnþallah piþman olmazsýn. Ben taraftar deðilim bak, ona göre.” dedi. Ýþini hallettikten sonra “Aklýný baþýna al, son piþmanlýk fayda etmez.” diyerek veda etti. Süleyman arkasýndan seslendi. “Asýl þimdi aklým baþýma geldi. Boþa yaþamýþým bir ömür boyu. Piþman olmam, merak etme sen.”
 
Süleyman yýllardýr hapishane olarak gördüðü kendi evine uðramýyordu artýk. Yeni yuvasýnda, yeni gönül oyuncaðýyla sarhoþ gibiydi. Fettan kadýn, beþ odalý bu evin bir odasýna kýzýný yerleþtirmiþti. Kýz iþten geldiði gibi kendi odasýna kapanýyor, cici babasýyla annesini baþ baþa býrakýyordu. Her þey yolunda gidiyordu. Hayat þimdi güzelleþmiþti ve baþrollerinde Arzu ile Süleyman vardý. Gerisi výz gelirdi.
 
Neriman eve gelmeyen kocasýný merak etti. Kýsa bir araþtýrmadan sonra kocasýnýn yediði haltý öðrendi ve uygun bir dille bunu çocuklarýna anlattý. Gelip, geçici bir macera olmasý ümidiyle bu durumu akrabalarýndan ve tanýdýklarýndan gizleyerek sabretti. Aradan iki ay geçmiþti. Bir gün postacý eþinin kendisinden boþanmak için açtýðý davanýn celbini eline tutuþturunca terk edildiði gerçeði kafasýna dank etti. Hâlini gözyaþlarý eþliðinde çevresindekilere anlatmaya baþladý. Duyanlar Neriman’ýn düþtüðü duruma üzülüyorlardý. Aile büyükleri ve yakýn dostlarý Süleyman’ýn iþ yerine giderek onu vazgeçirmeye uðraþtýlarsa da azarlanýp geri döndüler.
 
Tek celsede boþanmýþlardý. Neriman’ýn avukatý diþli bir kadýndý. Bir kocanýn ihaneti dava konusu olduðundan dolayý, epeyce yüklü bir tazminatý, eþ ve çocuklarýn hatýrý sayýlýr nafakalarýný, ailenin oturduðu evi ve Antalya’daki yazlýðý boþanma bedeli olarak koparmayý baþarmýþtý. Süleyman’ýn elinde matbaasý ve altýnda arabasý kalmýþtý. Bankada da bir miktar parasý vardý. Yeni evine gelince, o Arzu’nun üzerineydi. Ancak sevdiði kadýn onu sokaða atacak deðildi ya. Ne de olsa bu evi aþkýna kendisi almýþtý. Çalýþýr, çabalar eski servetine yeniden kavuþurdu. Gönlü rahattý. Huzuru yerindeydi ve en önemlisi artýk içinde boþluk hissetmiyordu. Daha ne isterdi ki?
 
Hayatý hakkýnda yaptýðý planlar Süleyman’ýn düþündüðü gibi gerçekleþmedi. Arzu, pahalý ve eðlenceli yaþamayý seven lüks düþkünü, bencil bir kadýndý. Süleyman’ýn bunu anlamasý gecikmemiþti. Bitmek tükenmek bilmeyen istekleri Süleyman’ý yiyip, bitiriyordu. Cilveli, iþveli, sevgi dolu kadýn gitmiþ, erkeðinin iliðini, kemiðini kemirircesine sömüren, çýkarcý bir cadaloz gelmiþti yerine. Ýstediði olmayýnca aðzýna gelen hakaretleri de esirgemiyordu. Son zamanlarda vaktiyle Süleyman’ýn Neriman’la yataðýný ayýrdýðý gibi, Arzu’da yatak odasýndan kocasýný kovmuþtu. Ortada aþk-meþk kalmamýþtý. Morali dibe vuran Süleyman’ýn iþ hayatýnda da durum baþ aþaðý gitmeye baþladý. Çekleri, senetleri döndüðü için itibar kaybetmiþti. Ýþini küçültmesine raðmen az sayýdaki iþçisinin maaþlarýný ödemekte zorlanýyordu. Mahkemenin tayin ettiði nafakayý ödemek bile artýk aðýr geliyordu. Piyasaya borcu artmýþtý. Arabasýný satmýþ, borçlarýnýn bir kýsmýný ödemiþti. Kalan borçlarýný ödemek için matbaasýný elden çýkartmaya karar verdi. Bu kararýný Arzu’ya açýnca kýzýlca kýyamet koptu. Arzu bu maddiyatý bitmiþ adamýn biletini kesiverdi ve özel eþyalarýný bir bavulun içine doldurup Süleyman’ý evden kovdu. Ardýndan boþanma davasý açarak, çýktýklarý ilk celsede, kocasýnýn evi terk ettiðini ve maðdur durumda olduðunu aðlayarak hâkime anlattý. Mahkeme Süleyman’ý yüklüce bir tazminata ve nafaka ödemeye mahkûm etti.
 
Süleyman, elinde kalan tek varlýk olan matbaasýný satýp, önce iþçilerinin birikmiþ maaþ alacaklarýný ve tazminatlarýný, ardýndan piyasaya olan borcunu ödedi. Son alacaklýsýyla da helalleþtikten sonra evden atýldýðý günden beri mesken tuttuðu otel odasýna gitti. Karnýný doyurmak niyetiyle aldýðý fakat bir türlü yiyemediði sandviçin buruþuk kâðýdýný düzelterek titreyen eliyle kýsa bir not düþtü.
 
“Eskiden içimde gayret ettiðim takdirde doldurabileceðim bir boþluk vardý. Þimdi ise affedilmez hatalarým yüzünden uçurumun dibindeyim. Eski karým Neriman’dan, çocuklarým Selim, Ayþe ve Burak’tan beni affetmelerini diliyorum. Her þey için çok piþmaným.”
 
Otel personeli gecenin sessizliðini bozan silah sesine koþtular. Süleyman’ý gözlerini tavana dikmiþ kanlar içinde yerde yatýyor vaziyette buldular. Otel sorumlusu Süleyman’ýn ceplerinde para aradý. Bulamayýnca cesede tükürerek söylendi.
 
- Tüh! Borçlu gitti þerefsiz.
 
Mücella Pakdemir