Akþam.

Evin kapý zili çaldý. Otuzlu yaþlarýnýn sonunda, bakýmlý, alýmlý, þýk bir kadýn mutfak kapýsýndan çýkýp geldi, kapýyý açtý. Ýçeri kýrk yaþlarýnda, kýsa boylu, göbekli, kel kafalý bir adam olan Profesör Ýrfan Akgül girdi, ceketini çýkartýp kadýna teslim etti. O ara elini uzatýp mini eteði altýndan kadýnýn bacaklarýný okþamaya çalýþtý. Kadýn kikirdeyerek onu engellemek istedi.

Ýçerden bir kadýn sesi duyuldu. “Þaziye haným, kim geldi?”

Þaziye, Ýrfan beyin yanýndan telaþla uzaklaþýrken seslendi, “beyefendi geldi Þermin hanýmcýðým!”

Ýrfan bey, sesin geldiði salonun kapýsýný açtý, “beklediðin baþka biri mi vardý?” diyerek içeri girdi.

Þermin haným, salonda televizyonun karþýsýndaki üçlü koltukta bacaklarýný yukarý çekip yayýlmýþ, dizi film izliyordu. Yirmili yaþlarýnda, çok güzel bir kadýn olmakla beraber sýrtýnda bir eþofman takýmýyla pek daðýnýk bir hali vardý. Ayaða fýrladý içeri giren kocasýna koþup yýlýþarak sarýldý. “Kocacým, kocacým, sen mi geldin kocacým? Hoþ geldin kocacým…”

Ýrfan bey, “Hoþ bulduk karýcýðým!” diyerek dudaklarýnýn önüne uzatýlan yanaklarý öptü.

Bu kýsacýk karþýlama töreninin hemen ardýndan Ýrfan bey geçip her zamanki koltuðuna otururken Þermin haným da eski konumunu alýp gözlerini en heyecanlý yerinde ara vermek zorunda kaldýðý televizyondaki dizisine çevirdi.

 “Kapat þu televizyonu da iki laf konuþalým! Ne anlarsýn þu saçma dizilerden bilmem ki!” Belliydi ki, Ýrfan beyin karýsýyla konuþmak istediði bir þeyler vardý.

Ama Þermin hanýmýn da buna þiddetle itirazý vardý.

“A… Olur mu kocacýðým! En heyecanlý yerinde… Yarým saat sonra bitecek, o zaman konuþuruz. Hadi kocacým, nolur kocacým, sen çalýþma odana geç kocacým! Þaziye haným yemeðini hazýrlayýnca çaðýrýr seni kocacým.”

Adam, ýsrar edemedi. “Tamam karýcýðým, birazdan reklama girerler nasýl olsa, o zaman konuþuruz.” O da televizyon ekranýndaki filme bakmaya koyuldu.

Ekranda býyýklý bir baþkomiser, öðrenci kýlýklý genç bir oðlaný hýrpalayarak nezarethaneye týkýyordu. Birden nezarethanedeki oðlanla bir evde yataðýnda iki büklüm oturan genç bir kýz arasýnda gidip gelen hüzünlü geçiþler eþliðinde fonda Nesimi’nin ünlü ‘Minnet Eylemem’ þiirinden düzenlenmiþ harika bir türkü söylenmeye baþladý. Beyefendinin dinlemekten hiç býkmadýðý bir türküydü, dikkat kesildi. “Har içinde biten gonca güle minnet eylemem…  / Arabi, Farisi bilmem, dile minnet eylemem /  Sýrat-ý Müstakim üzere gözetirim rahimi  /  Ýblisin talim ettiði yola minnet eylemem… /  Bir acayip derde düþtüm herkes gider kârýna /  Bugün buldum bugün yerim, Hak kerimdir yarýna  /  Zerrece tamahým yoktur þu Dünya varýna  /  Rýzkýmý veren Huda'dýr kula minnet eylemem…  /  Ey Nesimi, Can Nesimi ol Gani mihman iken  /  Yarýn þefaatçim Ahmed-i Muhtar iken  /  Cümlelerin rýzkýný veren ol Gani Serdar iken  /  Yeryüzünün Halifesi Hünkara minnet eylemem…” Türkü biter bitmez reklama geçtiler. Kösem Sultan ile oðlu 4. Murat’ýn iliþkilerinin anlatýldýðý bir dizi filmin reklamýný vermeye baþladýlar.

Ýrfan beyin entel damarý kabarmýþtý. “Nesimi’nin edebi bir þaheserini kýytýrýk bir dizi filmin fon müziði yapýyorlar. Tarihi saptýrarak yazdýklarý uyduruk senaryolarla tarihi dizi çekiyorlar. Baþtan sona hepsi saçmalýk bunlarýn… Niye? Ýþte bu reklamlardan para kazanmak  uðruna…”

Lakin Þermin haným öyle entelliðe dantelliðe papuç býrakamazdý.

“Benimle bir þey mi konuþacaktýn kocacýðým?”

“Evet.”

“Az sonra reklamlar biter, konuþman yarým kalýr kocacým. Ne diyeceksen çabuk de istersen…”

“Bu gün bir çok insanla görüþtüm karýcýðým, böyle hiç yorulmamýþtým vallahi….”

“Canýýým… Kýyamam sana.”

“Haftaya Pazar günü buraya dostlarým gelecek. Hepsi seni merak edip görüþmek, tanýþmak istiyor. O gün evliliðimizin ilk ayý dolmuþ olacak, seni onlara taktim etmem için uygun bir gün…”

 “Sen öyle münasip gördüysen öyle olsun kocacým…”

“Ben öyle münasip gördüm.”

Þermin haným, zengin ve oldukça bonkör kocasýnýn her isteðini emir olarak kabul ediyor, her meselede onun aklýna uyarak hürmette kusur etmiyordu.

“Sen öyle münasip gördükten sonra…”

“On gün var. Sen de bir güzel hazýrlanýrsýn artýk. Þaziye haným da yardým etsin hazýrlanmana, ne de olsa bu konularda senden daha güngörmüþtür o…”

“Sen öyle diyorsan öyle olsun kocacým…”

“Þaziye haným! Kýz! Þaziye haným, sana diyorum. Bak bakayým buraya! Saðýr mýsýn, nesin? Görüyorsun, deðil mi karýcýðým? Otuz kere seslenmeden gelmesi mümkün olmuyor bu kadýnýn. Babamýn emaneti olmasa, çoktan kovarým ama…” 

Yardýmcýlarý Þaziye haným, baba yadigarýydý. Ýrfan beyin babasý tarafýndan henüz küçük yaþta eve alýnmýþ, Ýrfan bey büyürken o da büyümüþtü.  Ergenlik dönemlerinde gizli saklý bir iliþki de yaþamýþlardý, daha doðrusu Þaziye haným arada sýrada sýrnaþýp genç patronunu tahrik ederek kendini mýncýklatmýþtý. Haddini aþmadan, evdeki konumunu bilerek… Evin büyüklerinin bu ufak tefek kaçamaklarý fark ertmeleri mümkün deðildi, herþey gizli kapaklý yaþanýyordu. Ýrfan bey yolda görüp güzelliðine çarpýldýðý Þermin hanýmla evlendirildiðinde çeyizlerle beraber Þaziye de, yeni evlilerin evini evirip çevirmesi için gönderildi. Þermin hanýmýn ev iþlerine pek yatkýnlýðý yoktu, pek de sevdiði þeyler deðildi. Evin temizliðinden yemeðine her iþi Þaziye hanýmýn sýrtýndaydý. Zengin muhite dair görgüsü, bilgisi de Þermin hanýmdan fazlacaydý, hanýmýnýn giyiminden evin düzenine her þeyde o ahkam keserdi. Þermin haným bu yüzden Þaziye hanýma olabildiðince toleranslý davranýyordu.

Þaziye haným salona girdi. “Bana mý seslendiniz?” diye sordu.

Ýrfan bey kýzdý. “Ebenin körüne seslendim; elbet sana seslendim!”

“Buyrun!”

“Haftaya pazara misafirlerimiz gelecek. Hepsi önemli insanlar. Þermin hanýma hazýrlanmasý için sen de yardýmcý ol!”

“Baþüstüne efendim, olurum!”

“Münasip bir kýlýk alýrsýnýz…”

“Maðazaya gider, hazýrdan bir þeyler seçeriz…”

“Dekolte bir model seçin emi; memelerinin çatalý görünsün þöyle…”

Þermin haným açýk saçýk giyinmeyi hiç sevmezdi. Ýtiraz etti. “A-a… Olur mu öyle þey kocacým? Çok ayýp!”

“Bunun ayýbý yok, hiç utanma… Kadýnlarýn hepsi öyle giyiniyor þimdi, moda öyle. Benim bir itibarým var.  Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün karýsý modadan bihaber mi desinler?”

“Yok… Demesinler kocacým.

“Tak, takýþtýr! Paraya acýma hiç, bende bol ondan…Özdileðin içine açýlan güzellik salonu için çok iyi diyorlar. Gidip saçlarýný yaptýr, makyajýný yaptýr! Þu kiraz dudaklarýný kiraz rengine boyat ki, adamýn ýsýrýp yiyeceði gelsin, emi!”

“Olur kocacým…”

 “Gitmiþken bacaklarýna da aðda yaptýr. Süt gibi olsunlar þöyle…Paradan yana çekinme hiç, istediðin gibi harca. Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün hanýmý olduðun belli olsun… Her þey benim statüme uygun yürüsün.”

 “Ben pek alýþýk deðilim öyle þeylere ya…”

“Alýþ! Fukara ananýn evini unut, Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün evindesin artýk. Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün evinde yaþamak bir ayrýcalýktýr. Benim sayemde sen de kibarlaþacaksýn artýk, kýymetini bil”

Þermin haným kocasýyla gurur duyuyordu. Göðsünü kabartarak, “hiç bilmezmiymiþim!” dedi. “Osmangazi Üniversitesinin pek kýymetli öðretim üyesi, büyük þair, edebiyatçý Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün sayesinde kibarlaþacaðým ben de…” Kilirdeyerek güldü. Biraz da dalgasýný geçiyordu galiba.

“Afferim! Bunu aklýndan çýkarma…”

“Tamam, çýkarmam kocacým…”

Þermin haným babasýný çok küçükken kaybetmiþti, hatýrlamýyordu bile onu. Dul anasýnýn yokluktan var ettiði bir yýldýz gibiydi her zaman. Biraz serpilim büyüdükten sonra çeþitli iþlere girmiþ çýkmýþ, annesinin üzerinden yükü alýp evi o geçindirmeye baþlamýþtý. Dillere destan bir güzelliði vardý. Ýsteyeni çok olmuþtu, lakin hayat standartlarýný yükseltebilecek tek taliplisi Ýrfan bey olunca, ona ‘evet’ demiþti. Ýrfan beyle aralarýnda on beþ yaþ vardý ya, olsun varsýndý; mühim olan çilekeþ anneciðini ahir ömründe bolluk içinde yaþatabilmekti. Evet, anneciðini yanýna aldýrmamýþtý, fakat Ýrfan beyin sahibi olduðu apartman dairelerinden birini dayayýp döþeyip kadýncaðýzý bir güzel yerleþtirmiþlerdi. Hem yiyeceðini, içeceðini bol tutarak, hem de harçlýðýný bol vererek gerçekten de huzura kavuþturulmuþtu kadýn.

Ýrfan bey Þaziye hanýma döndü. “Marketten biraz domuz salamý, sosisi filan al! Havyar almayý da unutma sakýn! Mezeleri de çeþitli tut! Bir de þöyle tane tane dökülen pirinç pilavý yapýver! Ha, yaprak sarmayý da unutma aman, þöyle parmak gibi incecik olsunlar! Ekmek yerine þu köþedeki lahmacun fýrýnýna elli kadar lahmacun ýsmarlarsýn…”

“Davette elli kiþi mi olacak efendim?”

“Yirmi, yirmi beþ kiþi olacak. Ama sen her þeyi bol tut yine de! Profesör Doktor Ýrfan Akgül’ün evinde her þey bol, desin herkes…”

“Baþüstüne efendim!”

Þermin haným kocasýnýn bu bonkörkllüðüne bayýlýyordu. “Maaþallah, her þeyi en ince ayrýntýsýna kadar düþünüyorsun kocacýðým.”

“Elbette düþüneceðim; öyle olmasam profesör olabilir miydim? Her adamý profesör yapmýyorlar.”

“Öyledir kocacým…” Televizyondaki reklamlar bitmiþti. Söyleyeceklerin bitti mi kocacým? Bittiyse, ben þu dizimi seyredeyim.”

Ýrfan bey kýzarak ayaklandý. “Hay senin dizine…” Hýncýný Þaziye hanýmdan çýkarmak istedi. “Sen niye dikilip duruyorsun öyle? Git mutfaða da akþam yemeðine bir þeyler koy, karným acýktý.”

Þermin haným televizyonun sesini yükseltirken Þaziye haným önde, Ýrfan bey peþinde salondan çýktýlar.

“Pazara dekolte giyinmeyi unutma haaa…”

Dýþarda, Þaziye haným antreden mutfaða geçerken Ýrfan bey onun bileðinden yakaladý. “Gel benimle!” diye fýsýldadý.

“Ama yemek…”

“Baþlatma þimdi yemeðine kýz… Hanýmýn televizyona kaptýrmýþken cilveleþelim azcýk…” Kadýný çekiþtirerek çalýþma odasýna soktu.

Þermin haným salondaki televizyonun karþýsýnda, onlar çalýþma odasýnda yarým saat geçti. Dizi film bittiðinde Þermin hanýmýn  aklý nihayet baþýna geldi. “Ýki kap yemeði hazýrlayýp çaðýramadý þu kadýn da!” diye söylenerek ayaklandý, mutfaða bakmaya gitti. Mutfakta kimse yoktu. “Heladadýr herhalde,” diye düþündü. Seyrettiði dizi filmin fon müziðini mýrýldanarak yemek masasýný hazýrlamaya koyuldu. “Bir acayip derde düþtüm herkes gider kârýna /  Bugün buldum bugün yerim, Hak kerimdir yarýna  /  Zerrece tamahým yoktur þu Dünya varýna  /  Rýzkýmý veren Huda'dýr kula minnet eylemem…” Servis tabaklarýný açtý, çatal kaþýklarý yerleþtirdi, ekmeði dilimledi… “Helanýn deliðine mi düþtü bu kadýn!” Þaziye hanýmýn bir türlü gelemeyiþinden içine kurt düþtü. Antreye çýkýp hela kapýsýna göz attý. Helanýn ýþýklarý kapalýydý. Gözleri kocasýnýn çalýþma odasýnýn kapýsýna gitti. Gidip oraya bakmak istedi.

Kapýyý açmak istediðinde kilitli olduðunu gördü. “Ýrfan! Kocacým! Þaziye haným orda mý kocacým?” diye seslendi. Ýçerdeki telaþlý toparlanmayý iþitti. Kapý kolunu zorladý. “Aç þu kapýyý .çabuk!” diye baðýrdý.

Kapý telaþla açýldý, Þaziye ortaya çýktý. Ayaðýndaki dar etek tam olarak çekiþtirilememiþ, yukarý doðru sýyrýk kalmýþtý. Kapýyý hýrsla açtý, içeri daldý. Ýrfan beyi masasýnda, önündeki bir kitabý karýþtýrýrken buldu. Yutmadý. “Siz ne yapýyordunuz bakayým burada!” diye söylenerek kocasýnýn tepesine dikildi.

Adam, “bir þey yaptýðýmýz yoktu. Þaziye hanýma ortalýðý toparlattým az,” diye söylenmeye baþlamýþken Þermin haným uzandý, onun kasýklarýndaki sertliðe el attý.

“Bunu söndüremiþin ama!”

Kocasýný býrakýp Þaziye hanýmýn üstüne yürüdü.

Þaziye haným onun önünden kaçarak banyoya girdi, kapýyý içerden kilitledi.

Þermin haným kapýyý zorlayýp yumruklamaya baþladý. “Çýk oradan þýrfýntý! Çýk da saçýný baþýný yolayým senin!” Baktý banyo kapýsýný açtýramýyor, kocasýnýn çalýþma odasýna koþtu. Hem, “ben yan odadayken nasýl cesaret edebildin böyle bir þeye! Ne utanmaz, ne namussuz herifmiþsin sen be!” diye çýðlýklar atmaya, hem de eline geçirdiði her þeyi kocasýnýn kafasýna fýrlatmaya baþladý.

“Ama karýcým, yanlýþ anladýn. Senin anladýðýn gibi bir þey yapmadýk biz…”

Atýlacak bir þeyler kalmadýðýnda tekme tokat saldýrdý. “Sus! Ahlaksýz herif! Aptal mýyým ben? Anlamaz mýyým ben?”

Sonýunda adamý dövmekten kollarýnda derman kalmadý.

Bu iðrenç insanlarla birlikte yaþayamazdý artýk. Yüzlerini bile göremezdi! Salona gitti, çantasýný aldý, üzerinde eþofmanlar, öylece kapýyý çarpýp evden çýktý, gitti. Apartanýn altýndaki garaja indi, arabasýna bindi, çalýþtýrýp hareket ettirdi.

  Annesi ona kapýyý açtýðýnda bir þeyler olduðunu hemen anladý. Ýçeri sokup bir köþeye oturttu. Üstüne varmadan baðýrýp çýðýrarak deþarj olmasýný bekledi. O arada olanlarý da öðrenmiþ oldu.

Birkaç gün böyle geçti. Ýrfan bey kah telefon ederek, kah kapýya dayanarak defalarca aradýysa da damadýný içeri almadý.

“Bekle hele, sinirleri bir yatýþsýn da bakarýz hal çaresine.”

“Ama anneciðim, iki gün sonra evde davet var. Eve dönmezse, ben ne derim davetlilere?”

“Döner, döner… Hele bir yarýna çýkalým…”

O da istiyordu kýzýnýn dönmesini. Küçücük bir kaçamak için bunca huzurunun bozulmasýna rýza gösteremezdi elbet. Hemen o gece kýzýný oturttu karþýsýna, nasihat etti.

“Ne varmýþ yakaladýysan? Onlar sosyete, alýþkýn öyle kaçamaklara… Göz yumuver gitsin! Biraz cilvelen adama da, gözü senden baþkasýný görmesin madem! Boþanmayý çýkar aklýndan! Nereden bulacaksýn bir daha öyle yaðlý kapýyý?” diye söylene söylene kýzýný damadýyla barýþmaya razý etti.

Þermin haným da anne nasihatlerinden sonra öfkesinden vaz geçmiþti. Altýnda lüks otomobiliyle gezip tozmaya alýþmýþtý, bir küçük kaçamak yüzünden yeniden belediye otobüsüne talim etmeye deðer miydi?

Ýrfan ertesi günü çaðýrýldý, geldi.

“Ama bak, bir daha beni aldatmayacaksan, barýþýrým,” dedi Ýrfan’a.

Ýrfan da, “þerefim, namusum üzerine and içerim ki, bir daha yan gözle bile bakmayacaðým!” diye yeminler verdi karýsýna.

Ondan sonra yan gözle bakmýþ mýdýr, kaçamak yapmýþ mýdýr, kafaya hiç takmadý Þermin haným. Kafasýna taktýðý tek þey, kocacýðýnýn paralarýný mümkün olduðunca bol keseden sarf edebilmek oldu.

Niye yalan söyleyeyim, madem öyle iþte böyle deyip birkaç kaçamak da o yaptý.