ELÝF

     Hüzne uzandým sessizce. Bazen aðlamaya ihtiyaç duyar ya insan, hani duaya tutunur gibi sýmsýký sarýlýr ya hislerine. Ben de gözyaþlarým ardýna saklandým bir ara ve dünyalýk heveslere mola verdim. Nefsime ''Dur!'' dedim ve umutlarýmla coþturdum hayalimi. Mevlana'yý hatýrladým bir ara, týpký o yüzyýlda yaþamýþým gibi. Aþk ellerimden tuttu ve semaya davet etti beni. ''Merhaba kalbim! Selâm ey parlayan hüznüm!'' dedim usulca.

    Elif harfine takýldým uzun süre. Adýmýn buradan gelmesiyle neþelenip Arap alfabesinde gurur duydum. Elif gibi dimdik olabilmeyi düþledim hep. Vav þeklinde ana rahmindeki kýpýrdayan bir bebektim daha dün. Bugün Elif olup doðruldum nur saçarak. Elif harfinin ýþýðý nurla parlayýnca kimisi ''Elif Nur'' dedi bana kimi de 'Elif Su''. Elif Nur ve Elif Su...  Ýki güzel ismim vardý artýk. Yazarýn kaleminden parlayan ýþýltýlar su ile coþup nura boyandý. Bendim o yazar da sanki. Kalemimin azmi nurumun ýþýltýsýyla dost olup yine Elif oldum. Elif Lâm yahut Lâmelif... Sonuçta Elif'tim Elif.