Sorumsuz yalanlarý var insan ýrkýnýn ve kopyalanan hayatlarý var.

Nifak sokulan yarýnlara sýðan dünler de var.

An var aslýnda ve soluklandýðýmýz minvalinde ömrün kaygý yüklü duygu çeperleri var ölümsüzlüðü milat bilip de miadý dolmuþ ne çok sevgi var.

Var da var.

Dar alanlarda kýsa paslaþmalarla geçen ölgün cümleleri de var beþerin. Kýyamet yolcusu yalanlarýn uzamýnda yankýsý çok uzaklardan duyulan acýlar olmasýna raðmen burnumuzun ucundakilerinin tenezzül etmediði ve hoyrat darbeleri var dost bilip de sýr verdiðimiz, dað bilip sýrtýmýzý dayadýðýmýz, dayanaktan ziyade köstek misali yalan dostlar var.

Tümden gelen coþkusu mu hezeyaný mý insanoðlunun yoksa muteber bir sevgiyi yüreðe yükleyip mundar olmuþ insan iliþkileri mi?

Sonlarý muhafaza etmek adýna baþýný yitirdiðimiz hikâye kahramanlarýnýn soluksuz tüketilmiþliklerini rahmet bilmenin de ötesinde istimlâk edilmiþ ruhlar mý yoksa anlýk bir rötuþla gülen adam pozu veren nice maske?

Takýndýðýmýz mý tutum geliþtirdiðimiz mi?

Ýçten gelip bir yüreðe dokunmak iken arzumuz damarýmýza basýlan bir hegemonyanýn müritleri miyiz yoksa? Ýfþa edilen gerçekleri görmezden gelip ifa etmekle yükümlü tutulduðumuz yalanlarýn mecrasýnda kaybolmuþluk iken yine hak getire belki de mücbir sebeplerle deþifre edilen sýrlar ki ser verip sýr vermekten imtina etsek kulaðý olan duvarlar…

Kanýksamakla mükellefiz oysa zira bize öðretilen lakin çarçur edilen sevgileri, sevdalarý gördükçe bu sefer de sevmekten korkar olduk.

Zinhar yalan, demek mümkün olsa keþke ve en saf haliyle kalsa aþk da masumiyet de hatta içimizde saklý o çocuk da hele ki çocuk sevinçlerimiz örselenmese keþke ve keþke ötekileþtirmesek birbirimizi hatta kendimizi: Soyutlamasak duygularýmýzý, sorgulamasak en küçük darbeyi oysaki insan ruhunda batýl bir rabýta deðil midir yalan ve müridi iken kýyým ve gýybet?

Sona kurulu bir sayaç oysa tüm yaþanmamýþlýðý yine yaþanmýþlýk düzeyinde sorgulayan ve tetikleyen ve en derin darbe yine ihlal edilen benliðimiz ve konuþlu bir riya mý yoksa beyhude kelamlarda saklý tutulu ve mensur bir gölgeden alýp da boyumuzun ölçüsünü kifayetsizliðimizin ölçütü mü yoksa randýman almayý düþünüp heba edilirken en iyi hallerimiz oysaki karnemizde yazardý tüm sosyal iliþkilerde ve bireysel yükümlülüklerimizde farkýnda bile olmadan hibe etmiþken sevgimizi ve henüz çiðnenmemiþken çocuk ruhlarýmýzda büyüyen o mis kokulu çimen.

Bir rütbe belki de vicdan ve bir cürüm yine vermediðimiz beyanatlarda kývýlcýmlara sebebiyet veren o rüþtünü ispatlamamýþ iyi niyet ve yine göstergesi saf sevgim/iz.

Sahi, siz en son ne zaman sevdiniz sebepli sebepsiz yoksa o da mý suç oldu?

Hani dokunmadýðýmýz hani görmediðimiz ve duymadýðýmýz bir sesin sahibi iken yürek kýyama durmuþken…

En saf halimiz ne özel ve ne dirayet sahibi bir yükümlülük yeter ki yitip gitmeyen üç beþ yýldýz olsak her birimiz ve çalmadýðýmýz þarkýlarda kaybolmakla kalmayýp yeniden bulsak o çaldýrdýðýmýz saf ve temiz yanýmýzý ve bir bir sunsak yine en saf haliyle sevgiyi ve sevginin gücünü hem de riya denen kavramýn henüz keþfedilmediði bir zamana geri dönsek de saflýk olsa raconumuz.