Hayatýn dehþetli dalgalarýndan,

Beni koruyacak güvenli liman,

Sanarak sükûta sýðýndým ancak,

Bilemedim oysa zindanmýþ, zindan.

Ne bir iz býrakýr, ne de hoþ seda,

Sükût zindanýmda sessiz heceler.

Ederken gündüzler, ýþýða veda,

Sarmalar hücremi kara geceler.

Beynimde cevapsýz binlerce soru,

Taþýrým sinemde yanan bir koru.

Ýçimden yükselen, canhýraþ sesin,

Bilemem acep ne, benimle zoru?

Sinemde sancýlar depreþir durur,

Býrakmaz içimde bir lahza huzur.

Andýkça maziyi, garip ve mahzun,

Burkulur yüreðim, hasretle vurur.

Dökülür dilimden eski bir þarký,

Hýçkýrýklar içinde titrerken sesim,

Kaybolur gerçeðin, hayalden farký,

Canlanýr önümde meçhul bir resim.

Neþe dolu gözler, hülyalý bakýþ,

Buz kesmiþ gönlüme ýlýk bir akýþ;

Hayal mi gerçek mi, belli belirsiz,

Ýpekten kumaþa iþlenmiþ nakýþ.

Kýpýr kýpýr yürek, savrulan teller,

Arsýzca buseler konduran yeller!

Tutup tutmamakta kararsýz gibi,

Ürkekçe uzanmýþ, titreyen eller.

Ansýzýn deðiþir, her þey mekânda,

Kopkoyu gölgeler kaplar üstünü.

Kararýr tüm dünya sanki bir anda,

Duruþu andýrýr, hüznün büstünü.

Mahzun çiçek gibi eðmiþ baþýný,

Omuzlarý çökmüþ, çatmýþ kaþýný,

Nemlenmiþ bakýþlar ele veriyor,

Piþmanlýk içinde dökmüþ yaþýný.

Bilirim duyamaz, seslensem bile,

Çaresizce kalmak ne yaman çile.

Gönüllü girdiðim ruh zindanýmda,

Sükûta mahkûmum, isyan nafile.