Bu nasýl bir dünya,

Kâbus dolu bir rüya,

Ulaþýlmaz bir ufuk,

Huzur denilen hülya.

Zalimlerde pür neþe,

Mazlumlarda endiþe.

Adaletse güçlünün,

Koynundaki fahiþe.

Garibin boynu bükük,

Omuzlarýysa çökük.

Tüketmiþ dermanýný,

Sýrtýndaki onca yük.

Derdi ekmek parasý,

Katýkla yok arasý.

Her sofra kurulanda,

Sýzlar durur yarasý.

Zenginlerse pek rahat,

Villa, yalý, yat ve kat.

Sürekli servetini,

Artýrmakta kat be kat.

Ne izan ne de vicdan,

Sadece þiþkin cüzdan,

Yemekten sonra elde,

Titanyumdan bir kürdan!

Kimisi bulmuþ makam,

Bilmez nedir tasa, gam

Güç alýp koltuðundan,

Kesip durmakta ahkâm!

Kimi de vurdumduymaz,

Sorumsuz, gafil, aymaz.

Yaþanan bu dramdan,

Kendini mesul saymaz.

Bu nasýl bir hýyanet,

Dünya kime emanet?

Adalet namýna mý?

Hüküm süren melanet?

Ýnsanýz bizler madem,

Nerede ahlak, erdem?

Fütursuzca çirkeflik,

Yaþanýr durur her dem!

Rezaletler diz boyu,

Cehaletse kopkoyu!

Bu düzeni kuranlar,

Hangi iblisin soyu?

Hani yoktu farkýmýz,

Kardeþlikti þarkýmýz?

Barýþ ve refah için,

Dönecekti çarkýmýz?

Herkes birbirine denk,

Sürecekti bu ahenk.

Öyleyse niçin þimdi,

Bütün çiçekler tek renk?

Sizler beyaz, biz siyah,

Çekmekteyiz her gün ah.

Biliniz ki bu ayrým,

Affedilmez bir günah.