Sözcükleri yetim düþmüþlüðün cinaslý coþkusu ile her dem sükûtta yine de bilinmedik makamlarýn ýsrarcý hegemonyasý yine bir olan yine dinginliðin yüzü suyu hürmetine.

Ismarladýklarým mademki gelmiyor adrese iþ baþa düþtü; adýmladýkça bir ileri iki geri, yine sükûtun haznesinde bir ömür diliyorum içten içe. Tüm çapulcu imgeleri tehir ettim bu gece ve bilinmezin þarkýsýnda bir nida kývraklýðýndayým.

Adý olmayan þarkýlara isyaným…

Adý olmayan aþklara ise hürmetle adsýz bir þiir daha ýsmarlarken.

Tüm münafýk redifleri de postaladým ait olduklarý þiire ve astým kendimi eþiðinde gök kubbenin yine bilinmedik bir istikamette ilerlemenin keyfini çýkarýrken.

Sözcüklerden uzak bir yol mu yoksa ya da sessiz ve muhalif yorgunluðumun da cüssesi mi adam boyu þiirlere ve adam boyu yalnýzlýða bir bir gönderme yaptýðým…

Bir duraktayým, ara duraðýnda yine yorgunluk attýðým; bir de ýsmarladýðým sessiz hezeyanlarým, sesli yangýnlarým, sulu göz coðrafyasý yine titrek bir þiire/þehre düþmüþken yolu derviþ iklimlerin.

Nidalarýndan yoksunum bu gün yalnýzlýðýn.

Þehveti nasiplenmiþ aþklarla olmaz iþim.

Asýlsýz bir reverans mý yoksa edindiðim mertebede bir güfte dolusu sancýyý baðrýma basýp da sanrýlarý kozamda büyüttüðüm.

Islak ve kaygan zeminler hele ki adýmladýðým hele ki aydýnlýk kýlýndýðým belki de bakir bir gölgeye nakþederken vücudumu.

Kaybolduðum kaçýncý miadý dolmuþ düþ?

Z/emin geçiþli bir zorunluluk belki de ya da külfet bildiðim ama arýnmayý da beyan etmiþken ve sille tokat tüm görgüsüz imler hele ki tezahüratý yok mu sevginin ve yine mutluluk katsayýma dönüþen ibaresi kayýp düþ/üþ/lerim…

Farkýndalýk geliþtirmem mademki bir sakýnca idi kiminin nazarýnda ve fark etmediðim detaylar mademki mimlenmiþti…

Zaman fukarasý dünlerim, sevgi yoksunu evren, satýlmýþ tüm imler, kayýp zihniyetler, zorunlu muafiyetler ve yine demenin bedeli mi yoksa vazgeçiþ bellediklerim ve nasýl da sakýncalý onca zafiyet hele ki randýmaný yoksun bir yarýþýn da mensubu iseniz týpký ölüm sýrasý týpký market kuyruðu týpký zýmba aþklarýn meþakkatli göreceliði.

Bir dediklerime bakýyorum bir de demediklerim sýkýþtýrýrken…

Týklým týklým aklýmýn koridorlarý; karýþ karýþ arþýnlýyorum arz ettiklerime bir imza atacak olmanýn coþkusu iken yine karýþan nidalarýna ölü þiirlerin.

Ölümlü rötuþlar konduruyorum aklýmýn tabanlarýna; sol anahtarýna bir nota daha ekliyorum ve bir tane daha derken kayýp sevinçlerime rast geliyorum.

Ölen çocuklarýn, ölen kadýnlarýn mezarýna düþüyor yolum yazdýkça.

Ölümlü þarkýlar söylüyor Sezen.

Bir imge sýrýtýyor þairler dökülmüþken yollara ve þiirler ýsmarlýyor sokak sakinleri nedense þiir de sokaða düþmüþ. Bir ayýpmýþçasýna sallýyorum baþýmý:

‘’Hayýr, ben þair deðilim.’’

‘’Ne iþin var o zaman sokakta?’’

Karýnca kararýnca sýrýtan bir gölgeye dokunuyorum usulca bilmezken yýllar evvel çaldýrdýðým çocukluðumun fevri çýkýþý yine ben hüznü çaðýrýp bir de demleniyorsam þiirin tam da ortasýnda.

Sýrýklarýn hizaya sokulduðu bir boþluk. Boþluðun kayýp nizamý. Nizamý serkeþ kaleler.

Lapunzen saçlarýmý kesiyor kör adam ve saðýr sultan soruyor bana:

‘’Saðýr ettin kulaklarýmý. Ne zorun var?’’

Ýþkillenen sokak þarkýcýlarýna atýyorum suçu.

‘’Kesin sesinizi. Ýþkilleniyorlar.’’

Sözüm ona sessizlik. Sözüm ona çoðulcu demokrasi. Sözüm ona ben ve sözcükleri kundaklýyorum istemeye istemeye… Yalan oysa hele ki istemediðimi kim söyledi?

Saðýr sultan belli ki pamuklarýný çýkarmayý unutmuþ kulaklarýndan.

‘’Hadi oradan. Güzellik uykumu böldün.’’

Sarmalýndayým ama öncelikle hidayetin. Yedi cüceler ise kayýp prensesin peþinde. Kayýp olan bir tek o olsa iyi…

‘’Gördünüz mü gündüz gözüyle?’’

En aykýrýsýndan cinnet geçiriyor kayýp masallarýn kayýp mýsralarý; kayýp sancýlarýmý büyütüyorum bir yandan ve eksiliyorum çoðalýrken; yorgunluðum azalýyor; kalbim teklese de tüm yaþama sevincim son sürat.

Dingin aþklar arayan bir adama rast geliyorum ve gülüyorum delicesine.

‘’Deli misin ne?’’diyen cüretine basýyorum bir kahkaha daha.

‘’Yoksa nasýl geçerdi ömür? Hem dingin bir aþk arýyorsan o zaman kendine âþýk ol.’’dememe kalmýyor ki ýslýk çala çala Bremen Mýzýkacýlarýna rast geliyorum lakin ýslýðý çalan yine benim. Öylesine sessizler ki.

Týpkýsýn aynýsý diyor arkamdaki çocuk. Rüyanýn en heyecanlý yeri. Sonra ne oldu, dememle irkilen ölü yaným.

Acildeki doktor ölü gömmeye çýkýyor gelen son vakadan sonra.

Ölü bir cenin elinde belli ki Küçük Ýskender’in yarým kalan týp eðitimden müteþekkil bir hikâye hazýrlýðýnda benliðim ve beylik kurmacalarý ölü yazarýn. Hangi birini saysam ki hele ki okunmaya bekleyen on milyon yüz baloncuk girizgahlý o roman yok mu…

Bir demde çoðalýyorum bir de ser verip sýr vermediðim cümlelerde.

Ne hoyrat bir hüküm ben düþtükçe peþi sýra mutluluðun ve huzurun týnýsýna rast geliyorum içtiðim tavþankaný çayda.

Sýzan buharý demliðin yakýyor tenimi týpký aþka karýþan nidalarý ölü þairin.

Bir öykü ýsmarlýyorum bu kez beynime ve tüm emirleri bir bir uyguluyor verdiðim komutlarla.

Nefsime nasýl söz geçiriyorsam buyur ediyorum cümleleri ve atýyorum boþ bir torbaya yeni yetme düþlerimi, yetim düþmüþlüðümü görüyor Tanrý ve kutsuyor yorgunluðumu, kanýksýyorum tüm sefilliðimle ve kabullenmiþliðime þükrediyor yorgunluðum ve çalýntý aþklarýna rahmet okuyorum ergen düþlerimin.

Büyümeye kuruyorum zamaný ama saatin pili bitmiþ.

Bitik bir cümle daha ýsmarlýyorum ve öksüzlüðümün baþýný okþuyor melekler.

Elimden gelenlerle elimden gelmeyenleri kýyaslýyorum. Büyüyorum günbegün.

Azýmsýyorum yalnýzlýðýmý, arz ediyorum içimin büyüsünü ve içerliyorum derken aðlýyorum derken susuyorum sadece nefes almak adýna bitap düþmüþ bir cümleyi daha sýrtlanmýþken.

Bir solukta.

Bir köþede.

Son kez.

Ama ilk olduðunu düþlediðim.

Aslýnda olmadýðým ama olmasý gerektiðini bilip de olmasýný arz edip yine inkâr ederken evren.

Susuyorum.

Susu…

Sus

Su.

Son es’te temenni ediyorum yarýn kaldýðým yerden devam etmeyi. Oysaki yarýn zaten bu gün. Bu gün ise dünden miras bir öykünün kayýp girizgâhý.

Son bildiðim.

Son bellediðim.

Sonum.

Son.

Son es.