Özlem biriktirmekse, en alasý

Asla þiir olduðu kanýsýna varma sayýn okuyucu

Üstelik kemirgen imgeleri de zan altýnda býrakma

Sadece yumul içime

Üstelik doðurgan bir tebessüm iken

Aklýmdan süzülen nice yangýn.

Ýhbar et o büyük yenilgiyi:

Ben ki deminde hüznün,

Çorak topraklarýnda dost denen büklümün:

Dergâhýmý sattým bu gece,

Vurdum kendimi yollara,

Hüznü evlat edindim miladýnda ömrün

Artýk hangi içli feryat ise

Gönülden uçuþa geçen,

Þu beyhude kerametinde

Alýngan düþlesin varsýn kader

Ýlah sevinçlerimi.

Aþký da sattým ölümlü güllerin

Yanýk tenine binaen,

Algýlarýn zehrini saðdým

Aðarmadan gün:

Topladým dökülen kýrýklarýný

Kaybettiklerimin.

Tamiri mümkün deðilmiþ;

Tanrý fýsýldadý içime:

Yine de ferah tut yüreðini

Hem belli mi olur,

Mealini de eksik etme

Hangi gölge ise düþtüðün peþine.

Kargacýk burgacýk köle yazgým;

Titrinde nihavent bir þarký kadar da

Aðýr baþlýyým madem,

Hiç mi yüksünmez insan kaderinden?

Hâþâ, Tanrým,

Bunca hüznü eleseydim hikâyemden

Nasýl yazardým satýr aralarýna ektiðim

Ümitleri de sonlandýrmadan

Varsýn kerelerce kundaklanayým.