Ses etme sakýn,

Sükûtun da bir adabý var:

Aynasýnda bilinmezin,

Gözden yoksun delikler var

Yine mihraba yakýn,

Benlik pazarýnda kayan bir yýldýz misali

Bir de görücü kisvesine bürünen

Þaibeli söylemlerin

Kanatan, yalýtan o üstünkörü nefsi bile

Yok sayan,

Þarabý aþkýn

Yine bin bir izlekte

Solmaya yakýn çiçek ruhumda

Demlenirken beynamaz ruhun da

Kýrýntýlarýndan arda kalan.

Ses etme, Mihriban:

Hani olur da bir þarký düþer diline;

Aman ha, yeter ki biz

Düþmeyelim dillere,

Diyen yalnýzlýðýn bile bir adabý var.

Ölmeye yakýn hangi gece mi?

Sevmeye yakýn hangi yürek mi?

Hadi, sonlandýralým bu yangýný,

Deme sakýn,

Sen gizemli kadýn.

Var adabý, hem de nasýl:

Yanmanýn bile,

Þair olup da bulaþmýþken kiri pasý üstüme

Þunca þaibeli þiirin de pervazýnda,

Ötmek deðil de

Örtündüðüm karanlýðýn dili bile sürçerken

Ne olurdu yani,

Görmeden sevsek birbirimizi

Görüþmeden kuytularda esefle hatta

Kuru kalabalýðýn caný bile cehenneme be kadýn,

Demelerin nazarýnda bir dirhem günah

Nasýl ki boy veriyor

Gecenin niyazýnda;

Sonlanmakla

Soldurmak

Yine dip dibe

Hem de öyle böyle deðil,

Tüm tezatlýðý ben bil sen yine.

Solgun göðün kýblesinde

Ya da þu saat kulesinde

Üstelik isine bile deli olmuþ

Bir Mecnun vazifesinde,

Kaydýðým deðil de

Kaynarken için için…

Deme asla, neden diye;

Susalým hadi bir þiiri de meze yapýp

Bunca acýnýn þerefine…

Elbette adabýyla öleceðim, Mihriban

Ve kim ise

Þiir gözlerinde hangi münafýk imgeyi sur bellemiþse

Bunca yitimi de

Uðurlarken Hakkýn rahmetiyle.