Söylesene ey gönül, nedir bu mahzun halin?

Mecalin mi tükendi, girdabýnda muhalin?

Bakýþlarýn bulutlu, omuzlarýnsa çökük,

Çaresiz mücrim gibi kalmýþsýn boynu bükük.

Yine kime gücendin, eðdin öne baþýný,

Damla damla gözünden akýtýrsýn yaþýný?

Hangi acý gerçekler, seni derbeder etti,

Leylasýný yitirmiþ, Mecnun’dan beter etti?

Sukut-u hayal midir, umudunu söndüren,

Yýkýk virane kýlýp, harabeye döndüren?

Sessizliðe bürünüp, suskun kalýrken dilin,

Çektiði ýstýraptan, isyanda mý yüreðin?

Ne gördün ne duydun da, böylesine kýrýldýn,

Çok mu aðrýna gitti, hayata mý darýldýn?

Sense geceler boyu, neler düþünüp durdun,

Gül yüzün hasretiyle, nice hayaller kurdun!

Gördüðün tüm düþleri, hep hayýrlara yordun,

Vuslat mümkün mü diye, fallara bile sordun!

Oysaki biliyordun, bu yol menzile varmaz,

Ne kadar istesen de, o kollar seni sarmaz.

Yasak baðýn gülüne, sevdalanan bülbülsün,

Söylesene ey gönül, mümkün mü yüzün gülsün?