Ve sen, yine yoktun bugünde,

Ve bugünde sen deðil,

Hayallerin sardý uyuttu bizi, gecenin koynunda.

Bugünde kendi hýçkýrýklarýma uyandým yine apansýz,

Yine hiç kimseler yoktu, ne sesimizi duyan,

Ne kapýmýzý çalýp, halimizi bir soran.

Ne de gözyaþlarýmýzý silen.

Bende hiç dokunmadým bugün onlara,

Çaðlayýp durdular zaten hep yokluðunda

Yine hiç kimseler görmedi geceler boyu uyanýp,

Kendimi atýþýmý sokaklara.

Öyle anlamsýzca,
Baþýboþ dolaþýp durduðumu,

Geceden sabaha…

Senden sonra bir ayrý görünüyor bu þehir gözüme,

Bir ayrý büyüyor gözümde,

Bir þehir,

Bu kadar yalnýz olabilir miydi ya da bu kadar soðuk,

Bir þehir bu kadar güzel gece kalabilir miydi senden sonra,

Sonbahar bu kadar güzel inebilir miydi bir þehrin sokaklarýna.

Ve sonbahar indiðinde ,

Her yer bu kadar güzel sen mi? oluyordu eskiden de acaba,

Doðrusu hiç fark etmemiþtim þimdiye kadar bunu,

Senin ve güzelliðinin yanýnda…

Bir düþ gibi gelip geçtin benden,

Bir rüya, bir hayaldin sanki.

Hepi topu sadece üç yýl,

Ömürden yaþamak adýna saydýðým, o sayýlý güzel günler.

Ya sonrasýna ne denir,

Bunun adý nedir?

Yaþamak mý? alýþmak mý? dayanmak mý?

Yoksa yaþýyormuþ gibi yapmak mý?

Teselliden öteye geçmeyen, bir dolu yetersiz sözcük yýðýný.

Dönüp bakýyorum da þimdi,

Tam on yýl geçmiþ gidiþinin üzerinden,

Tam on yýl dile kolay sensiz geçen bu ömürden,

Yine baharlar geldi, yine günler aylar geçti…

Yine mevsimler döndü durdu her nedense,

Ben birazda olsun alýþtým senin yokluðuna,

Alýþmaktan sayýlýrsa bu benimkisi iþte.

Ama yavrumuz,

Yavrumuz daha çok küçük be caným.
O daha çok küçük.

O büyürken, ben küçülüyorum sanki bu hayat yokuþunda,

Þu koca dünya,

Daha bir ayrý daralýyor ve aðýrlaþýyor omuzlarýmda,

Anne olmak ne kadar da zormuþ be caným,

Ne kadar da zormuþ sen olmaya çalýþmak,

Babalýk yapabiliyor muyum?

Doðrusu onu bile hiç bilmiyorum ya,

Anlamasa da, taþýmasý çok zor geliyor senin yokluðunu ona.

Her gece durmaksýzýn soruyor,

Býkýp usanmadan seni bana,

Baþýný yatýrýp omuzlarýma küçücük gözleri ve kocaman yüreðiyle,

Bana bir masal anlatýr mýsýn? baba diyor.

Bir masal anlat bana içinde annem olan,

Bir masal ki içinde annemin kokusu olan,

Onun adý geçsin her satýrýnda,

Onu anlat baba…

Oturmasýný, kalkmasýný, gülmesini, aðlamasýný,

Beni kucaðýna almasýný,

Mesela ben aðladýðýmda, ne yapardý annem baba,

Anlat baba anlat…

Bir masal tadýnda da olsa,

Bana ona dair bir þeyler anlat,

Arada bir sallasýn, masalda olsa beni ayaklarýnda,

Bir ninni fýsýldasýn, hiç duymadýðým sesiyle kulaklarýma.

Bende anlamadým nasýl masalsa bu?

Sonu hiç mutlu bitmiyor,

Hep aðlýyoruz biz bu masalýn sonunda.

Belki seni hiç görmedi,

Ne yüzünü hatýrlar ne sesini bilir,

Ama þaþýrýyorum iþte caným bazen,

O kadar büyük sözleri yakýp da salýyor ki yüreðime,

Dünya taþ olup oturuyor o an sanki içime,

Ellerinle diktiðin o bez bebek var ya? hani

Ayýrmýyor hiçbir gece yanýndan,

Yatmadan önce alýp onu yanýna,

O küçücük dudaklarýný büzüþtürerek,

Baba, ben bugünde annemle uyuyacaðým diyor.

Sanki senmiþcesine sarýlýp yatarken sýmsýký ona,

Ve her gece hiç unutmadan tek kelimesini dahi,

Hep ayný sözleri söylüyor

Tam kapýdan çýkýp giderken bana,

Bir kurþun gibi delip geçiyor sinemi, her bir kelimesi,

Söylesene baba, annemde böyle güzel mi kokuyordu

Sence onun kokusu sinmiþ midir oyuncaðýma,

Ne de olsa sen benden daha çok kokladýn onu,

Sen benden daha çok sarýldýn ona,

Onunda saçlarý böyle miydi?

Ya yüzü, elleri, gözleri baba…

O da aðlar mýydý? senin gibi beni severken,

Sahi baba, insan neden aðlar özleyince,

Sen de aðlýyor musun? yoksa gizli gizli benim gibi,

Söz, kimseye söyleyip te utandýrmam seni,

Kocaman adam da aðlar mýymýþ? diye dalga geçirtmem arkadaþlarýma,

Eðer, sen de istersen,

Bir gün, beraber aðlarýz seninle anneme, bir gece vakti,

Beraber severiz bizde annemi, olmaz mý? baba,

Hem, belki o da çok yalnýzdýr,

O da çok özlemiþtir, Belki gittiði uzak yerlerde bizi,

Çok aðlarsak, o da duyar mý? acaba sesimizi, 

Biliyor musun?

Ben yavrumuzu kalabalýk parklara götüremedim hiç bir zaman,

Hep en tenha ve sessiz vakitlerde avuttum onu,

Hep bir köþede kendi halinde oynadý durdu yavrum tek baþýna,

Ne zaman bir anne çocuk tablosu çýksa karþýma,

Bir parkta, bir sokakta,

Elim ayaðýma dolaþýr,

Alýp kaçýrýrým onu oradan, kan ter içinde kalarak.

Þimdi, her bayram yüreðimiz yangýn yeri,

Ben yavrumu o beni teselli etmenin derdinde,

Ýkimizin de baþý önde,

Ýkimiz de mahzun,

Ýkimiz de yetim kaldýk,

Ve kendi yetimliðimize,

Yine sadece bir kendimiz aðladýk.

O daha çok küçük be caným,

O daha çok küçük.

Biliyor musun?

Aslýnda ben de hiç büyüyemedim,

Ýyice çocuklaþtým senden sonra,

Senden sonra anladým,

Yalnýzca bedenlerinde nefes alýp,

Bir ceset gibi yürüyüp yaþayabildiðini,

Þimdi, her gece bir dua uçuruyoruz gökyüzüne,

Yavrumuzla beraber senin için,

Yüreðimiz kâðýt, dilimiz kalem,

Gözyaþlarýmýzý pul eyledik,

Haberin olsun caným,

Haberin olsun,

Ýkimiz de seni çoook ama çoook özledik…

Çok özledik…

https://www.youtube.com/watch?v=Q0XWkmMZPqI