Zamana dair bir tabu, sessizlik: için makberinde, döþenmiþ acýlarýn devada týnýsý.

Soldan saða…

Sayý adýmlarýný ve tut yüreðindeki her kýmýltýyý.

Yükünle eðilip bükülmeden ve hýzlý adýmlarla geç bu þehri boydan boya istersen yandan yandan yürü.

Tezat acýlarý var iklimlerin ve tevafuk bildiðimiz rahmeti doðanýn.

Sýdký sýyrýldý mý insanýn gidiþat benzeri bir geri sayým aslýnda hükümlü ve yükümlü olmasak da bir bir dökülen yapý taþlarý zemindeki parkelerin.

Nöbetçi kuþlar gibi ve alýcý…

Aþk gibi… aksýran ve aksayan bünyesinde ýþýklar henüz sönmeden aslýnda þahika seslerin varlýðý aslýnda yokluðun hicvi aslýnda asýlsýz ve mesnetsiz ithamlar…

Dokudukça evreni; okþarken duygularý ve uyutmadan içindeki çocuðu.

Say sadece, say: soldan saða ve azýmsama küçülen rakamlarý.

Eksilen bazen hiçliðe dair bazen bir þiiri yarýp ortasýndan elma gibi kemirdiðimiz deðil þiir iken duygularý kemiren.

Þatafatlý vecizelere.

Ölüm benzeri uyku nöbetleri ya da þafaðýn doðum sancýsý ve ýþýldayan yürek benzeri ýþýðýn doðasýna uygun tabiat ve insan yeniden canlanýrken.

Umut benzeri.

Unutulmuþluða yenik düþen ve uyduruk düzene baþ koyan ya da baþ kaldýran…

Ýþveli bir ses. Kadýnsý bir refleks.

Aþk… þaþalý ve hummalý bir yoksunluk aslýnda kat edip bunca yolu hala nasýl oluyor da özlem deþerken yorgun yüreði?

Kerbelasý ömrün; dizelerin hulasasý ve aþkýn depozitosu adeta ölümüne ayrýlýk acýsý aslýnda ölümden kasýt yine beyitlerce þiirde çivileme bir atlayýþ ama göðün tepesine ve zincirleme duygu kazalarý.

Zamandan yana dertli mi de þair gýyabýnda noksanlýðýný zikrediyor oysaki bir zaman dilimine uyan en tutumlu ve sorumsuz canlý yeri geldiðinde…

Ýþte kanayan bir þiir daha ve dizelerin intiharý týpký þairin yorgun kaleminde bir bir nükseden mazinin izdüþümüne riayet eden tanrýsal bir sunum adeta: için için büyüyen ve kendi kanýnda boðulan görgüsüz bir yürek.

Sevmek mi dedi birisi?

Daha fazla ve… makber çaðýrýyor ölü kalemi oysaki þiir yazacaktým daha sonra þiir olup yol döþeyecektim duygularýn altýna sonra da kýrmýzý bir halý ki sevdalý yürek seke seke yürüsün makberin çaðrýsýný kulak ardý edip…

Say çabuk say.

Aksayan iç sesinden kop ve sadece sayýlarýn yolunu gözle.

Eksilen zaman ve eksilen hücrelerim aslýnda her þey eksik.

Aþk gibi þaþalý.

Aþk gibi uyumsuz.

Soldan saða.

Ta ki son nefesine kadar þiirin.

Olmadýðý çubuklar devinsin ve katre katre yok olsun içindeki hýçkýrýk.

Sað kaldýðýn kadar salim kaldýðýn kadar ve soldan baþla saymaya ki en yüksek atýþý yine solundaki sayýlar yapýyor.

Eksilen tarhýnda ümitlerin ve ödemediðin senetlerinde yorgun ruhunun sadece sus þimdi.

Sus ki evren duysun içindeki çýðlýðý.

Ölüm bile vazgeçiremez seni bu sevdadan.

Hiçliðin aþkla dansý yine varlýk adýna bir teamül iken özlemin seðirten iç sesi aslýnda doðanýn da en görgüsüz iþ birlikteliði belki tabiat ananýn da en büyük aþký iken evren ve canlýlar ve tükenmeyecekmiþçesine hayat þarkýsý ve sonsuzluða uzanan rakam ve duygular týpký aþkýn közünde evren kendini anbean yenilerken.

Solsa da yaprak.

Sönse de ýþýk.

Sussa da Yaratan.