Telaþ içinde arayýþýndayým sihirli cümlenin; kývrýldýðým koltuðumda kýnandýðým yüreðimle ve en çok da kýzarken lakin kendime.

Göðün tanýklýðýnda bir nirvana.

Mütereddit ruhumu devirmek adýna mücadelem belki akýlsýz bir söylem belki gerçek dýþý algýlanacak ama geri duramýyorum ibreyi gözlemlemekten.

Yusuf’un izindeyim ve içine düþmekle atlamak arasýnda gel-git yaþadýðým kuyunun sarnýcý olmaya aday, düþünce ve duygu yüklemeleri sayesinde yüklemlere sunuyorum özrümü.

Özne vasfýmdan uzak çok uzak ve sýfat kümesinde sadece tekliðin hicvi ne de olsa çoðul bir küme elamaný olmaktan uzak düþtüm hep.

Muhteviyat özürlü düþünlerin kýskacýnda insanlýk ve mert kývamýndan da uzak gerçeklerin.

Hiç olmadýðým kadar huzurluyum sanýrým sistemdeki arýza bir þekilde giderildi ve gülümsemeyi þükranla armaðan ediyorum evrene sanýrým evrenin o ortak diline vakýfým kýsa bir süredir.

Devamý gelir mi acaba, demekten çekiniyorum ne de olsa Ýlahi Gücün takdiri her yeni olgu.

Zarflarýn aðzý kapalý ve içinde kendime yazdýðým mektuplarý henüz okuma gafletine düþmedim.

Satýrlarda eziyet yüklü kelimeleri de çektim çýkardým yürek sözlüðümden yine de aþina olduðum çok þey var dün mizaçlý.

Geceye duyduðum hayranlýk gibi.

Aþka ve hayata duyduðum saygý sanýrým kendimi d/okuyorum üç beþ gündür.

Ýlahý yüreðin deðil mi ki arayýþ hoþ dünden beri kaygýlý olduðum zaman diliminde rehaveti dondurdum ve iflah olmaz hayallerimi de reþit kýldým sayýlýr.

Yanýlsama yüklü bir gezegen.

Göz bebeklerimde þakýyan sevinçler saklý.

Özgürlüðümü kýsýtlayan ne varsa bir bir yýkýyorum tabularý belki de yeni tabularýmý sunuyorum: önce kendime sonra evrene.

Sayacý bozuk mutluluk ansýzýn ivme kazandý ve hangi akla hizmetse, sol rafýmdaki eski mektuplarý yýrttým ve yaktým yine içimin ateþinde ýsýnan ellerim ve beyitler sayesinde kör noktada sahanlýðýndan çýkýp aydýnlýk bir sunumda ben kendimi ihya ederken yaþama sevincine binaen.

Kayýtlarýn hepsini güncellemenin de zamaný ve duygularýn fýtratýnda gazabýna uðradýðým özlem ve hüzün gibi öðeler pek bir çetrefilli mizaçlarý ile nasýl da hükmetmiþken bana.

Kaynayan suyun buharýnda göz gözü görmüyor aslýnda gönüller, gönül gözünden fazlaca nemalanmadan, randýmaný olmayan bir düþün gezegeni içimizdeki hulasa yoksunluk.

Mihrabýn devindiði ne çok eylem aslýnda aslý astarý olmayan ne varsa gömmeli ki gömdüm de önce içine girdiðim çukurdan kaldýrýp baþýmý gün yüzüyle seyrettim âlemi oysaki içimdeki iksiri sadece kendime sunmuþtum ömür boyu ve yalnýzlýðýn uzvunda aslýnda yalnýz olmadýðýma da vakýfým bir þekilde.

Bir düþüp bir kalktýðým.

Bir düþüp hiç de kalkamadýðým.

Kalkýp ayaða ve delici bakýþlarý ile içimdeki devasa çýðlýðýn ve matemini yok sayýp hayatýn mahremi bile ihlal ederken insanlar… bana ne merkezli bir özne olma yolundayým.

Ben-merkezcil kimliðimi de yok sayýp.

Aslýnda her türlü ‘’ben’’ örtüsünü silkeleyip içimdeki ben’lerden…

Kelaynak kuþlarýna olan benzerliðim de gündemden kalktý zannýmca hele ki terbiye ettiðim nefsime de bin rahmet okuyup küçülen egomla yalnýzlýðýn saflarýnda çokluk tema’sýný örüyorum kýlýksýz bir kýyafet de deðil hani ya da serkeþ sadece içimin kývrýmlarýnda dýþ seslere aldýrýþ etmeden yaþamayý destur edindiðim-daha doðrusu edineceðim.

Muhabbet tellalý imgeler nasýl da sýrýtkan mizacýyla göz kýrpýyor.

Ýstiflediðim söylemlerde metazori bir gölge adeta içime düþen neþede kaybolmakla haþýrneþir olduðum.

Arpacý kumrularýna söz veriyorum aslýnda nasihat babýnda sadece yükleniyorum kanatlarýna ve çekiþtirip kuyruklarýndan bol bol örneklem sunuyorum.

Zamanýn dokusunda tasniflediðim belki de tasvir ettiðim.

Hayatýn külliyatý yine ben özürlü bir neþeden belki neþe özürlü eski benden uzak.

Uzaðýndayým mevsimin oysaki mevsim sonbahar.

Ýçindeyim düþtüðüm tuzaðýn ne de olsa kendimin avýna çýktým kaç zaman.

Varlýk örtüþüyor.

Aslýnda hayatla çekiþirken aldým ben bu kararý üstelik ansýzýn.

Darmaduman edilmiþ benliðin gýyabýnda, ben özürlü cümleleri saðaltýyorum sanýrým edimlerin merkezindeki o maneviyat coþkumun diðer adý.

Saf tuttuðum enkazýnda þehrin, gözlerim yeni bir þehir arýyor ve buluyorum da ne de olsa içimdeki þehir yaþamaya henüz baþladýðým o coðrafyasýnda dün kaçkýný ben’li sunumlardan ayrý gayrý yaþayýp bir þekilde huzura da erdiðimin kanýtý.

Tasalardan uzak elden geldiðince.

Korkular tuzak kursa da zaman zaman düþtüðüm.

Ölümü pek anmadan gerçi ölüm fikri önceleri bayaðý cazip gelmiþken.

Ýçimdeki sahilleri doldururken duygularýmýn belediyesi, taþ üstünde taþ kalmazken yazmaya aday olduðum hikâyelerde, övünç kaynaðý bir mizansen adeta þifresini çözmekle iþtigal ve çöreklenen yeni duygularýn pervazýnda, yeni bir ben doðuyor yüreðimin kýblesinde adýný bilmediðim ne ve kim ise, davet ettiðim gönül soframa…