Bir dilencinin kalbi deðildi avuçlarýna býrakacaðým

Sensiz yaþamamak seni bensiz yaþatmayan kalbimdi

Sen dilenci sandýn beni ve kalbimi dönüp bakmadýn

Böyle olacaðýný hiç düþünmedim dönülmeyen yola girdim

Dönülmeyen yollarýn ufkundayým hala seni bekliyorum

Sende haklýsýn ufukla kimin iþi olabilir ki dediðini duyuyorum

Kim ufuklara bakarak bekleyenim var mý diye bakar haklýsýn

Þimdi çýkacaksýn köþenin baþýnda ufka bakarak beni göreceksin

Ya da ufka hiç bakmayarak sensiz sana kavuþmadan öleceðim

Ya da tahammül sýnýrlarýný zorlayarak aklýmla beni terk edecek

Bir köþede o ufukta kim olduðumu neden burada olduðumu bilmeden

Umurunda olmayan ben sensizliðin ýstýrabýný yaþayacaðým ismimi bilmeden

Ama ben aklýmý yitirsemde hep seveceðim içimde senden izler taþýrken

Mehmet Aluç – Âþýk Gülveren