ANNE…

Usandým bu gürültülü hayattan anne,

Beton yýðýnlarýnýn soðukluðundan üþüdüm.

Tekdüze vitrinler yordu gözlerimi,

Okudukça, öðrendikçe acýktým anne,

Bir yudum sevgiye hasretim þimdi.

Þefkatine, merhametine, sýcaklýðýna

Sana hasretim, yanýyorum anne.

Saflýða, az þeyle, çok saadete susadým,

Ökçesi eskimiþ çetiklerimi, delik takkemi,

Yamalý pantolonumu özledim anne.

Kara öküzü, çayýrdaki dut aðacýný,

Çilli horozu, çýpýr tavuðu özledim anne.

Toprak kokan hýrkaný, çamurlu tülbentini,

Çatlamýþ ayaklarýný, nasýrlaþmýþ ellerini,

Yüzünü… Gözünü… Seni özledim anne.

Korkuyorum, birgün þehir bana mezar,

Okul tabutum, kitaplarým da kefenim olacak,

Çile geçidinde arkamdan bir araba vuracak,

Ve öleceðim, yanýmda kimse olmayacak.

Ruhunuz bile duymayacak öldüðümü,

Göremeyeceðim bir daha,

Ne sizi, ne de köyümü anne.

Bensiz kalacak oynadýðým çimenler,

Hasan dedeler, Hacer nineler,

Göremeyecekler beni.

Mahrum kalacak komþularým,

Erik çaldýðým çocukluðumdan.

Mýzmýz Ayþe’nin saçýný çekemeyeceðim,

Bir daha kirlenmeyecek,

Amerikan bezi entarim,

 Isýramayacak beni komþumuzun köpeði,

Yürüyemeyeceðim köyümün patikalarýndan,

Son nefesimde sizi arayacaðým anne,

Tembel kedimizi, kýnalý kuzumuzu,

Huzur kokan hýrkaný,

Seni özleyeceðim anne.

Size hasret yaþadým,

Hasret öleceðim.

Aðlayan olmayacak baþucumda,

Kimse Kur’an okumayacak belki de,

Bir garip, bir yabancý gibi,

Size hasret  yaþadým,

Hasret öleceðim anne.

Aslan YILMAZ-DÜZCE