‘’Ey, içine bakan gözlerimin yoksul gölgesinde kendini açýklayan gerçeklik!

Her kopuþla adýný yineleten umut!

Bir serin yaþlý-bahar özlemi, acý kar fýrtýnalarý beklentisi kýþlarda ve alýcýsý olmayan iki mevsime zamanýn kapanabilmesi devrimi.(Nilgün Marmara)

Asýlmayý bekleyen kanatlarýndan aykýrý zihniyetlerin giydiði cüppenin sürünen eteklerinde saklý kalýntýlarým.

G/öremediðim suçlarým var týpký sevginin eþkâlini çizdiðim tortusunda rüzgârýn ölmeyi arzuladýðým þiirlerim var.

Ýstisnalarýn oluþumunda kaideyim belki de kallavi bir þiir dilediðim yine hayatýn demir parmaklýklarýna konan güvercinin kanatlarýna teyelli bir öz veriyim.

Aklýn ýrmaklarýnda ölü soluncalar var bir de kayrasý ömrün.

Süt liman olmayý dilediðim, öykündüðüm o þehir çok uzaðýmda.

Ýzafi rotamýn müvekkili bir baykuþun uðursuzluðundan yaka silken þehir sakinlerinin sönmüþ feriyim yine gözbebeklerimde þehla acýlar naralar atarken ölümsüzlüðün hesabýný tutuyorum.

Günde kaç yüz kelime yazdýðýmý bilemeden ve yüz ölçümümün neye denk düþtüðünü bilip de haritada bir mavi leke miyim de illa k mavinin teninde doðuyor cümlelerim.

Zaman aþýmýna uðramamýþ benliðimle sözlü kelimelerim bir de Istýranca Daðlarýnda fink atan cahil cesaretimle yeminliyim insanlarý sevmeye.

Maruzatlar dillenirken ve masum bir sarkacý da gözlerimle izlerken…

Ýçimde vuran gongun acý yüklü saflýðý mýyým da saf tuttuðum z/amansýzlýkla ilahi acýlar geçidinde dolanýyorum bir ömür?

Kuluçkaya yatan þarkýlar kulaðýmda tef çalarken aþký ýskalayan ruhlara sitemim bir de mevzu bahis ne diye sormadýðým insan ýrklarýna yine de ayrýmcýlýk yapmadan iliþmeden sevdiðim uzak coðrafyalar.

Yüreðime hatim indirmeyeli huzursuzluðumu da kefilim belki de kesirli hayallerimi yuvarlýyorum inleyen bir name deðil de eðreti bir þarkýda nakaratýna yüklendiðim o kýsacýk cümleleri aþkla bandýðým yüreðimle kardýðým…

Izbandut düþlerden dökülen gözyaþý ve kayýplarýn da skalasý.

Haþmetli bir ölü olma özlemim ve topraðýma sevgiyi kürek kürek attýklarý o günün özlemi belki de kendi cenazemin tek ziyaretçisi olacaðým küçümen öykülerinden fýrlayan cücelerin acýyla kývrandýðý bir Pamuk Prenses olmakta asla da tereddüt etmediðim.

Ruhun ihalesi.

Düþ bozgununa uðrayan gerçeklerim.

Ýhya edilesi ruhun da kozalaðý iken cümle pazarýnda açýk arttýrma ile kendime sunduðum devasa yürekler martavalý.

Tininde saklý çoðu veryansýn ve titrinde göðün makber öncesi bir seremoni.

Aþkýn ihya edeceðine sefil ettiði sevgisiz insan ýrký yine de kusuru kendimde arayýp açýk ara farkla bir yaþayan ölü olmaktan imtina ettiðim.

Teyelli yüreðimde taziyeler sunuyor ebabil kuþlarý bir de mevsimin doðasýna aykýrý soðukla ürperiyor teni cümlelerimin.

Cümleten hibe ettiðim.

Cümlesine cümlelerimin kefil olduðum.

Zanlarýn karesini alýp da zamlý bir ölçüm iken biçilen sýfatlar ve ismimle cismimle yazmayý þiar edindiðim þu kýsacýk ömürde mutluluk yine yazdýklarýmýn doðasýnda saklý iken.

Þairin de dediði gibi:

‘’Hiçliði kusan uzaklýklar yazgýmdý.’’

Uzaklarýn tekabül ettiði bir öðreti olsa olsa yine iz düþümü yakýnlýðýn uzaklýkla kýyaslandýðýnda sadece milimlere denk düþen ve uzun boylu ayrýlýklarýn aslýnda yakýn mesafede seyrettiði.

Ýklimin damarlarýnda akan Nisan yaðmurlarýna kefilim, sevgili Nilgün bir de açmayan çiçeklerin dili olmaya ne de olsa dilemmasý ömrün her surede kendimi bulduðum ve o Veda Hutbesinde yaþlarýmýn çaðladýðý.

Kýsacýk bir zaman aralýðýna sýðan ömrün belki de ömürlere sýðmayan kelimelerin derken ürkünç bir vazifeymiþçesine kendini boþluða attýðýn…

Hurafeler zeminde kaygan ölümler sunarken ve ölümün de çözülmezken dili, dilimliyorum içimdeki yüreði ve büyüyen her ayraçta benlik bir söylemden vazgeçip biz olmaya yöneliyorum.

Ne aþkýn ifþasý ne de varla yok arasý sevda muhabbetlerinin hoþ bir reveransla tefe tutulduðu…

Yalnýzlýðýn resmini çiziyorum 5-B kalemlerle belki de daha koyu olmalý gölgeler ve izafi tanýklar Tanrýya karþý gelirken darbe indirmeliyim tepelerine.

Varlýðýmla yoksunum.

Yoksunluðumla da hala var olmaya ç/alýþýyorum.

Nöbet geçiren þiirlerde yanan ferine sevginin, ben methiyeler sýralýyorum tümden gelen coþkumun ansýzýn sonlandýðý ve garez olmasam da kimi zaman kimsesizliðime atýfta bulunup içimdeki neþeyi soldurmaya çalýþanlara rest çekip bakýyorum yoluma.

Kükreyen daðlar.

Sünepe yokuþlarý þehrin.

Iþýldayan hangi evse aslýnda üþüyen insanlarýn üþengeç sevdalarý.

Aralýk tuttuðum kapýdan girecek az sonra bilinmezin müridi üç beþ imge sonra da taþkýnlara sebebiyet verecek mevsimsel kýrgýnlýðým.

Derli toplu bir ölüm dileyip de hala nasýl oluyorsa arzu ve coþku ile y/aþýyorsam.

Muhitin kaçkýn þiirlerinden ýsmarladýðým o temayý sana gönderiyorum ve göz temasý deðil de ruh temasý kurduðum naif varlýðýna da söyleyeceklerim henüz bitmedi.

Yeni bir þiir daha düþerken ýrmaklarýndan Nisan rüzgârýnýn da atýfta bulunduðu bir þarký iken sonlanmayan niyazým, þimdilik hoþça kal.