Maviye özendi kadýn ve eliyle gizledi laneti, aþkýn aksayan ve aksýran sesinde de ihanetin kibirli bir teyakkuz paye verdi evrene.

Meltemin esintisinde baþladý yangýn; esaretinde ölümün þiir baþ kaldýrdý yamuk düzene.

Ýstiflenmiþ ölüler, ölü bedenlerine saygý duruþu yapmayan zümreyi lanetledi.

Aþkýn akýþkan rehavetinde görücü usulü evlendi þiirler meraklý b/akýþlarýn altýnda sözlendi þehir bazen bir kinayenin tokuþtuðu bazen bir kayýp adanýn zar tuttuðu elemi de kapýþan istikrarla ellerini uzattý kadýn.

Ömrün manivelasý belki de kürdi hicazkârýn bir solfeji idi notasýz güftenin mevsimle göz göze geldiði.

Acýlarýn satýrlardaki infilakýný ertelemiþti þair aslýnda þiir yazma hakký tanýnmamýþ koca ömrün sefasýný sürüyordu þimdi eline yapýþan kalemin aþkýn baþkaldýrýsýyla sýzým sýzým sýzlayan bir beyit kadar da yaralý ve içre dönük yüzünde hüznün kayda deðer varlýðý.

Ertelenmiþ ölümler taþkýn zihniyetin iz düþümüydü.

Zanlardý zamlý tarifenin en çok da iþe yaradýðý.

Katýksýz merhametini sundu Yaratan ve açýða aldý þehir meclisini.

Külbastý bir rüzgârdý ve körebe suretlerden düþen sure tadýnda yaþlar yine izdihamýna sebebiyet verirken telaþlý muhtýranýn da öznesi iken yokluk zinciri.

Kayalar aþýndý, yuvalandý acýlar, kuþlar uçmayý unuttu ve insan sevgiyi lav etti.

Dokunaklý olmalýydý oysa aþk ve mevsim.

Bir çocuk büyüdü diðer bir çocuðun hayatý sonlanýrken.

Acý aldý baþýný yürüdü parçalanmýþ bir çocuk cesedinde otopsi yapýlacak parçalarýn peþine düþmüþken polis.

Göðün martavalýnda kinaye…

Ömrün örtüsünde yüklemi olmayan cümleler.

Özne neydi peki ya da ölüm mü idi baþkahraman illa ki sonu acýklý bitecek bir yaþam öyküsü.

Gün ergendi.

Gün çok erkendi demeye kalmadan…

Sözcükler yuhalandý þiir meclisinde ve kozasý çatladý bozguna uðrayan bir boz ayý þehre inip de þaþýrmýþken yolunu isabet eden kurþunun aðýrlýðý ile çözüldü dizleri ve dizeleri þairin.

Yokluðun izi miydi de varlýk hep örseleniyordu?

Ya da bir çocuðun yaþama ve büyüme hakkýnýn elinden alýndýðý illa ki mi de bir satýra denk düþüyordu gerek yazýlý basýný yazýk görsel medyada bir sancýlý düþü paylaþtý insanlar.

Suçu olan olmayan ölüyordu.

Masum olmanýn hiçbir anlam taþýmadýðý ya da bir çocuk bedeninin nasýl olur da dokunulmazlýðýnýn olmadýðý.

Yanan kibritte umutlar azýmsandý.

Azýnlýkta olan güzellikler sonlanýrken Tanrý sessiz kalamadý.

Mevsim ne kibirliydi ne de sitemkâr; aþk ise çoktan telaffuz edilmeyi unutmuþ bir beka sorunu belki de yarýna dair bir özlemin artýk çok da önem arz etmediði.

Kuþlarýn yolunmuþ kanatlarýnda.

Denizin yosunlu taþlýðýnda.

Belki de bir öykünün minvalinde ölüm ve þiddet baþrolde.

Kundaklanan maviydi ve de Tanrý elbette masum bir yanýlgý aþký da yüreði de ýskalayan ve ýslýklayan.

Yalan tabirlere denk düþen yaslý havaydý ve yaslý anne çocuðunun bedenine kavuþmaktan men edilmiþ aslýnda çocuðu tüm masumiyetiyle sonsuza kadar elinden alýnmýþ.

Taþlanmasý gereken neydi de Ýlahi Adalet bekleniyordu ve bir çocuða deðil dokunup parçalara bölmek söz konusu olamazken kim veriyordu o çocuða göz ucuyla dahi bakma hakkýný?

Meclis toplandý. Sonra daðýldý yeniden.

Ýnsanlar kümelendi ve unutuldu bir kez daha.

Acýydý baþköþesinde gündemin elbette yarýna çýkmayacak umudun.

Yeþil gözlü doða ve mavi gözlü gök kubbe.

Aþkýn satýr aralarýnda illa ki kin ve öfke.

Dokunulmazlýðý vardý/olmalýydý insanoðlunun hele ki adý çocuk ve kadýnsa…

Rimeli aktý þiirlerin ve þairin hüngür hüngür aðlamaktan çenesi düþtü kalemin ve baþý öne düþtü meleklerin: onlar bile koruyamamýþtý bir sübyaný ya da mavi kelebeðin kanatlarýna konan masumiyetin illa ki de kirletilmesi mý gerekiyordu?

Yorgun bir es verdi Tanrý.

Sus’lara gömüldü dizeler.

Ahkâm kesti iblis ve yönünü kaybetti insanlýk ve ne çok hurafe.

Minneti yoktu duygularýn aslýnda bir aksaný da yoktu ve tutuktu insanlýk.

Gömülmeye razý olsa da beden asla parçalama hakký tanýmýyordu dünyanýn gidiþine.

Gidiþe dur diyecek…

Ýnsanlarý da ýslah edecek…

Kaygan zeminde dönenirken renkler ve alýcý kuþlar…

Ve son bir edimde nokta kondu.

Ünleyen ve imleyen dualarýn rüzgârýnda melekler saklý tuttu ruhunu ihlâslý yüreklerin ve masum çocuklarýn.

Bir kadýn aðladý ve bir çocuk daha kayboldu ve bulunan aslýnda ölmüþ insanlýðýn cürümü idi belki de kaybolan sayýsýz çocuðun akýbetinin ayný olmasý ihtimali ile evlerine kapandý insanlar ve kilitlediler kapýlarýný da yüreklerini de iyi niyetlerini de.

Sokaklar boþtu artýk ne de olsa oynayacak çocuklar bir bir eleniyordu dünya denen hurafede kala kala acý kaldý bir de gözyaþý ve duyulmayan çýðlýklarý Araf’ta kalmýþ ruhlarýn.

Bir cinnet bahçesiydi insanlýðýn ikame ettiði.

Bir cennet bahçesi olmalýydý oysa çocuklarýn öldürülmediði.

Maviyi diledi Tanrý ve kutsadý kalan üç beþ iyi insaný.

Sonrasý mý?

Ýyilik güzellik Ýnþallah.

Öncesi ise hep karanlýk.