‘’Doðmuþ olmak bir referans mektubunu nereye ve kime götüreceðini bilememektir.’’ (Nilgün Marmara)

Sevecen bir iklim bellediðim yalnýzlýðým; kök hücresinde muhalif düþlerin, tedirgin mealim öykündüðüm satýrlarýn da doðasýnda bir yatýr meziyetine nail olmak adýna sýradanlýðýn sýra dýþýlýðýna haizim.

Müsebbibi ne ise.

Müvekkili sadece satýrlarýn azizliðinde.

Ve þehrin surlarýna öykündüðüm belki de canlý cesedime en uygun yerleþkeyi aradýðým.

Suskun insanlar topluluðu ne zamanki dert bürüse ömrümü.

Suskularýn hacminde sürrealist cesaretimle mesken bildiðim þu vefalý boþ sayfa.

Aþka hürmet edip; saklý mizacýmý içimde eritip ve mum gibi sýcaklýðýmla sadece üreyen acýlarý çoðalttýðým bir de taziyeler sunduðum gökyüzü.

Aþkýn ýrmaklarýnda acýlar saklý; acýlarýn tohumunu dün dikmiþler ve bilinmezliðin sýrrýna vakýf, kalan aklýmla ömrümü daha ne kadar heba edeceðim yüzyýlýn sorunu iken.

Doðduðum yirmi yüzyýl ve de içinde bulunduðum.

Daha dalya demediðim ömrün aslýnda bir asra denk düþtüðü bir de gözümden düþen türevi yanýlgýlarýn.

Lale devrindeyim.

Lakin gül bahçemde muhalif çiçeklerce iþgal edilmiþ olmanýn verdiði hüzünle çiçeklerimi yoluyorum

Aþkýn mezarýna bandýðým rahmeti belki de içimdeki çarpým tablosunu çubuklarla y/arýyorum.

Ölümün makamýnda sýrlar saklý, sevgili Nilgün.

Aþkýn týrpaný hazin bir reçete: edimlerde saklý rehavet; hilkat garibesi esaret…

Diyemediklerimi yýðýyorum denenleri es geçip.

Aklýmýn nadasa kalan kullanýlmayan kütlesinde buzdaðýndan yeni gemiler inþa ediyorum az sonra demir alacak sanrý yüklü cahil cümlelerin cürümü iken düþtüðü ile kalmayýp düþüren de gözden.

Aklýma mukayyet olmanýn þevkiyle bir de özüme sahip çýkýp sevgiye aç olduðum mevsimin özrüyle.

Kaçtýðým; kaçýndýðým.

Serdiðim; serpildiðim.

Aklýn hümayunu mu yoksa þehri olmayan þehir sakinleri ve illa ki terk mi edilmeli ruhun tezahürü üç beþ çiçekle sýnýrlý deðilken?

Ýsmimde saklý yetim bir hece ve aþka dair bir özlem filan da deðil gülümsememe vesile sadece içimi týrmalayan yavru kediler ve viyaklayan bir çocuðun güncesi ve ben hangi akla hizmet yazmayý ve yaþamayý þiar edinmiþken.

Tebaasý olmalý illa ki bedenimin ve uzuvlarýmda kopuk nidalar saklanmalý bestelenmek üzere.

Sahibi olduðum.

Sevap bildiðim.

Serap gördüðüm.

Aþkýn hâkimiyeti kimde ise.

Tükeniþin kitabýný yazýyorum ve de hayatýn.

Mutluluðun izini sürüyorum bir de þehla düþlerin.

Kýran kýrana geçiyor günler ve ömür ve sebepsizce dönüyor insanlar sýrtlarýný: enselerindeki dövmelere rast geliyorum ne zamanki uðurlamak için kapýya çýksam.

Canlý cesetleri resmediyorum göðün tapýnaðý hangi kuþ yuvasý ise Rabbimi g/özlüyorum.

Unutulmuþluðun deðil de yanlýþ anlaþýlmanýn cezasýný çekiyorum; ellerimde kýrmýzý bilyeler bir de tufaný yüreðin hatta hümayunu hecelerin ve bir baþkaldýrý iken içimdeki hitap etme arzusu.

Hala inanýyorum oysa: toplumun ve dünyanýn hala kokuþmadýðýna ve yaþanýlýr bir yer olduðuna inanýyorum.

Hüzünlerin asmasý.

Asma bahçesinde ömrün.

Ömrün sýnýrlarý illa ki ihlal edilirken.

Su dokunda kazýdýðým heceler var üstelik hecelemediðim bilakis laterna gibi konuþtuðum ve kovuþturduðum.

Ýsyan bayraklarýný açsam neye yarayacak ki üstelik tüm isyaným kendime iken?

Cesaretimi toplayýp merhaba dediðim kim ise… selamýn dokusunda ve geri dönümünde illa ki kýrýk heceler ve can parçalarý.

Efsunlu yüreðimde illa ki tapýnan melekelerim.

Arz ettiðim ama talep edemediðim.

Ve arz-talep dengesini bizzat benim bozduðum.

Bozguna uðrayan da deðil bozguna uðrattýðým insanlar ve sevmekten, inanmaktan mütevellit…

Sorular duraðýnda kapýþ kapýþ kompartýmanlar ve ters yöne oturup yanlýþ bir yol tutturduðumu fark edip koþa koþa indiðim.

Muhitimde zebaniler; yüreðimde elyaf düþler aslýnda sanrýlarýn sancýlý ölümü ve gerçekler boy verirken.

Deðer yargýlarýný sorguluyorum yeniden ve biteviye adapte olmaya ç/alýþtýðým deðersizlik.

Kayyum atanmýþ þehre ve yüreðime ne de olsa þehri Ýstanbul’un ruh ikiziyim: enkaz devir aldýðým ve asla enkaz devretmek istemediðim için içimde yol bakým çalýþmalarýna bizatihi Tanrýyý atadýðým.

Günah çukurunda boðulmamak adýna belki de ve bilmeden iþlediðim her günah için her gün yüz þiir yazmayý talep ettiðim ilham perim.

Koyultularýnda ruhun beyaz zambaklar açsýn diye emsalsiz bir gök kuþaðýna sahip olup pay etmek adýna ruhumda ayyuka çýkmýþ bir özlem iken içimin baþþehri ve sanrý meclisine tahakküm edip gerçekleri asla çarpýtmadan arýndýðýma biat garez cümleler.

Beyitler içimdeki aþka tanýk.

Aþk ise muzdarip iken.

Bir öðünde kaç tekmil hikmet arz ettiðim…

Bir çekimde tüm günahlarýmý atfettiðim.

Zamanla nazýmý niyazýmý; eþkâlimle ruhumu banýp da ve gerisini getiremediðim mutluluk hayalleri.

Farkýndalýk ilkesinde kayýtlý bir þura gibi ve þuurum gidip gelirken mersiyeler adadýðým insanlýk.

Yaþamak adýna sevmekle iþtigal; sevmekle acý çekmeye aday ve adaylýðýmý çektiðim düþ seçimi.

Þimdi yokluðun ve korunda indirdiðim hatimlerin ben munis bir heceden alýp da baþýmý ve kaygýlarýmý çürütüp içimde bir kura çekimi yapýp apýþýp kaldýðým he ihanette baþýný çekiyorum acýlar koðuþunun.

Meali kayýp tüm metinlerin ve emsalsiz yüreðimin de þahlandýðý bir batarya kadar kabýma sýðamazken ve gün bana özürlerini sunarken…

Ve þairin dediði gibi:

‘’Biz niye kendi zamanlarýmýzý yaþamýyoruz?

Niye hep baþka zamanlar ve hep baþka kendimiz?’’