Küçük bir sehpa, düþlerimin kýyýsýnda misafir odamda mütemadiyen üstüne oturmam için beni bekliyor. O mütemadiyen kaybolmazken, ben inadýna oturmuyorum üstüne nedense? Bazen elimde açtýðým mutluluk dolu kapýlarýn kapanmamasý için kapý aralýðýna iliþtiriyorum, anlýyorum þimdi neden yanýmda gezindiðini.

Sýfatsýz yüzlerin zulmü sarmýþken âlemi, masumlara uzanmayan ellerim yanmýþ alevler içinde bedenimi yakýyor, utancýmdan acýmdan feryat edemiyorum gözlerimde akan iki damla yaþ yürek yangýnýmý söndürürken…

Canlar týklým týklým enkazlarýn altýnda, ben en altýnda, onlar en altta kalmasýn üzerlerine betonlar düþmesin diyerek üstte durmaya çalýþýrken en alttayým, onlarýn caný yanmasýn beton bloklar acýtmasýn canýný ben yaralara razýyým lakin umduðum gibi deðil, ezilen yine onlar yananlar yine onlar. Müslüman kardeþinden yardým istemezken, zalime feryat ediyor yeter diye, koþ dese Müslüman kardeþlerine koþan yok duyan yok, bu ne utanç bu ne rezillik adý konulmamýþ bir parçalanma!

Satýr aralýna parçalanmýþ yüreðimi koydum eridi aralarýnda, bunca feryadýn acýnýn arasýnda! Sözcükleri heceleri gönderdim mektup diye hislerimi içine yazarak, mektup yola çýkmadan yandý yanan yüreklerin alevinde! Çözmeye çalýþýyorum çözülecek bir yüzü yok ki, sýfatsýzlýk suratsýzlýk her bir yaný… Bir AVUÇ toprak arýyorum bir dalý yeþertecek, ellerime betonlar bomba parçalarý parçalanmýþ beyinler küçücük ellerin arasýnda bir parça bezden bebek, bir parça yumak eski bezden yapýlmýþ bir top yuvarlak! Belli ki az önce çocuklar oyun oynarken, þerefsizler ordusu saldýrmýþ korkakça hunharca!

Kendimi unutuyorum yazdýklarýmý yazacaklarýmý unutuyorum, unutmak ne fayda saðlayacaksa baksanýza hep unutuyoruz! Unutulan yine biz oluyoruz! Binsem þöyle kýr atýma bir Battal gazi gibi sefer eylesem o vahþetin yaþandýðý yerlere gidebilir miyim? Zor gidemem, istemiyor muyuz, bize bulaþana kadar devam etsin! Zevk mi alýyoruz vahþetten, kanla mý besleniyoruz? Ýnsan deðil miyiz yoksa? Zevklerimizin fesat dünyasýnda aynasýnda görünen baþka mýydý ki bunca olana ses çýkaramýyoruz?

Bu gönlümü satýrlara insanlýða hediye etsem ne faydasý olacak ki cýlýz bir ses, insanlýk için deðer ifade etmez lakin Âlemlerin Rabbi yanýnda akýtýlan içten iki damla gözyaþý cihaný kaplayan o cehennem ateþini söndürmeye yeterken olsun, Rabbime hediye ettim sözlerimi bu gönlümü gözlerimde damlayan iki damla yaþ ile.. Hala insanlar o plaklarýnda þarkýnýn dokunaklý yere geldiðinde takýlan, Plak iðnesinin bir adým gidememesini ilerlememesini ayný yerde patinaj yaparak anlamsýz çalmasýný plaðýn bozukluðuna versinler. Ben biliyorum ki þarkýnýn en dokunaklý yeri orasý, nakaratlarla dolu fink atan soytarýlarýn soytarýlýðýndan söz ederken, bir adým ilerleyemiyor plaðýn iðnesi… Ýç sesin dýþ sese ulaþmadan kahrolmasý bu olsa gerek, vesselam, selamlarýmla.

Mehmet Aluç