Yeniden buluþtuðumuza inanamýyorum üstelik bana ihanet ettiðine yüzde yüz emin hala yüzümü kýzartabiliyorum da.

Soru eki mi getirmeliyim illa ki hayata ya da þaþkýn bir ünlem gibi saða sola seðirtirken muhafaza ettiklerime bu kez de ben mi ihanet etmeliyim?

Ýmlecim mi yoksun olduðum yoksa itibarým zedelenirken ben hala nasýl oluyor da senle koyu bir sohbete baþlýyorum?

Miadý doldu bilirken içimdeki dürtü yine beni yazmaya sürükledi. Sözcüklerin katý olduðunu Tanrýya ihbar ederken kendimi kime ihbar etmeliyim üstelik bir baltaya sap olamadýðýmdan yakýnýp sefil rütbemle hala görevine sadýk bir emir eri olduðumu illa ki herkese her gün yeniden ve yeniden ispatlamaya çalýþýrken yüreðimin baðcýklarýný defalarca söküp kocaman bir fiyonk mu yapmalýyým yüzümdeki þaþkýnlýðý bir de hüznüme atýfta bulunanlara itibar edip büründüðüm rollere mi sadýk kalmalýyým?

Piþkin olmadýðým kadar da mýzmýzým üstelik ve dert yandýðým üç beþ sadýk insandan baþka hala ümit baðlamayý sürdürmeli miyim dünyaya?

Sözcük enflasyonuna yenik düþüp susmaya programlanmýþken sonra da içimdeki dirayetin kýrgýnlýðý ile çökmeme ve geri çekilmeye saniyeler kalmýþken…

Belki de örnek aldýðým yazarlardýr beni yanýltan hani kullandýklarý temel sözcükleri kendime yoldaþ bilip onlarýn yürüdüðü yolda sekerken bu sefer ayaðýmýn daha sýk takýldýðý elbette kendimi bulmak an meselesi iken kendime dönük olmasý gerekirken yüzümün safça seyrettiðim ahvalim ve telaþla satýrlara yýðýlmayý bekleyen duyguyu tasniflediðim.

Hüznün tarifi yok ki lakin hazan mahsulü yorgun kýblemde ben safiyet yüklü varlýðýmla ikilemde kalýp illa ki baþvuruyorum insanlara üstelik aldýðým darbeleri unutup asla da þüphe etmeden yakýnýyorum yerli yersiz ama asla tek sýrrýmý da paylaþmadým onlarla.

Süslediðim satýrlar týpký yýlbaþý aðacý gibi dibine serdiðim okunmamýþ öykülerim ve evrene beslediðim küskünlükle kime neyi ne amaçla izah etmem gerektiðini de bilmezken.

Geniþ açýlý deðil ki hayata bakýþým bir o kadar geniþ bir pencereden duygularýmý salýyorum boþluða ve hali hazýrda yenik olduðumun farkýnda kös kös yazýp sýrtýmý dönüyorum noktayý koyduktan sonra.

Farkýndalýðýn yüklediði en büyük acý elbette yetemediðim ve defalarca kendimi koþullandýrýp insanlarýn gözünde itibarlý bir obje olmak adýna yanýp tutuþtuðum.

Deðiþen ne ki öte yandan kocaman bir deðiþimin tam da merkezindeyim. Sudan çýkan tüm balýklarý koþulsuz sahiplenip kendi þaþkýnlýðýmý da gizleyemiyorum. Hayatýn getirisi ne ise onay vermek ama onay almak adýna beklentilere de yanýt verememek.

Bit yeniði var ya da yok aslýnda bir düþ kaydý tutmayý çok isterdim genelde hatýrladýðým rüyalar uykuda bile peþimi býrakmayan iyilik perime sitem edip iyi olmanýn ne anlama geldiði günümüz dünyasýnda. Kýpraþan bir yaprak gibi ve sallandýkça düþmesi an meselesi ola ki düþtü bu sefer geri dönmesi nerede ise imkânsýz.

Etkisinde kalmaksa insanlarýn en çok da okuduklarýmý þekillendirmek adýna özgünlüðümü yitirme korkusu ile dolup taþtýðým gerçi mizacý asla deðiþmiyor: ne günün ne de tabiatýn sonra da deðiþmem beklenirken bu kez hüviyetimi kaybediyorum belki de asla bir titrimin olmadýðý ve geçmiþi unutmak adýna yarýndan yana da ümidimin kalmadýðý.

Geniþ bir yelpaze elbette insanlara odaklý bir seyir defteri ama geri dönüþü sadece hayal kýrýklýðý ne de olsa duygularýmý bile özgürce yaþayamýyorum. Bir hýçkýrýðýn nelere sebebiyet verdiði ya da o hýçkýrýk adýna birilerinden izin alýp almamamýn bende yarattýðý kafa karýþýklýðý.

Tüyü bitmemiþ yetim bir hikâye misal:

Daha dün kaleme aldýðým ve bohçama sakladýðým.

Belki de bir þiir görücüye çýkmasý an meselesi iken duygu sarmalýnda kime göre hangi duyguyu muhafaza etmem gerektiðini düþünürken kendimden ve yaþamam gereken hüzünden uzaklaþýp basireti baðlanmýþ tüm duygulara hücum eden insan izleklerinde mükellef olduklarýmý da bir bir yargýlarken elbette aralýksýz yargýlanmak da en korkuncu.

Yazmaya baþladýðým güne dönüp bakýyorum da… ah, bir de dünyaya gözümü açtýðým o ilk günü hatýrlasam ve keþke ýsrarla cenin pozisyonunda geçen zamanýmý aklýmda saklý tutup yeniden bürünsem rolüme týpký o geçen dokuz ayda emniyette bir o kadar savunmasýz iken yeni bir hayatýn beni beklediðini idrak edip sonsuza kadar kývrýlsam evrenin rahminde.

Sudan sebepler kimine göre acýmý katlayan ama durun bakalým daha ne anlattým ki? Ýþin ilginci hiçbir þeyi anlatmak istemezken duramýyorum da yazmadan ve baþýma gelecekleri az çok tahmin ettiðim için esefle kýnýyorum kalem’imi.

Kale’m ve de kalemim gelin de çýkýn iþin içinden.

En saðlam dostum madem…

En kýdemli de acým olmaktan pek bir memnun.

O zaman suçlanmasý gereken kim ya da ne?

Elbette hazýr ol’da bekliyorum önce kocaman bir tepkisizlik ardýndan kim ise haz etmeyen geniþ ölçekli bir durum tahlili ve ben anlatmazken anlatmayý da becerirken týpký aldatmazken kimseleri aslýnda sadece kendimi kandýrmaya yönelik.

Siper aldýðým þu beyaz kâðýt.

Sinemdeki sihri ve de kalemin.

Kaleyi içeriden fethedecekken fetih unsuru hangi duygu peki?

Sancýlandýðým her yazý sonra da akça pakça yüzümde dalgalandýðým rüzgâr ve çok eskilerden bana verilen bir öðüt:

‘’Asla rüzgarýn seni savurmasýna izin verme ve sen, sadece rüzgar ol.’’

Elbette hayatýmdaki üç beþ büyük ihanetin sahibidir bu öneriyi getiren ve barýþýk olduðum zamanlardan bu güne gelip hala da aklýmýn almadýðý o etki-tepki meselesi.

Okumak insaný bazen öyle kýtlaþtýrýyor ki ve resmen okuduðunuz yazarýn etkisinde kalýp hayatýnýzý dahi onunki ile karþýlaþtýrýyorsunuz:

Bir Elif Þafak belki Ýnci Aral ve daha nicesi.

Onlar mutlu ise yazmaktan size sunulan bu mutsuzluk ve kayýtsýzlýk neyin nesi? Ve elbette çuvaldýzý kendime batýrýp derinlemesine sorguluyorum: elbette öncelikle hatta sadece kendimi bir de kalemin titrini ve an geliyor bir kalemim var mý yok mu ondan bile emin olamýyorum ve geriye dönüp de baktýðýmda yazdýðým yüzlerce yazý bana göz kýrpýyor bazense kendimi ýslýklýyorum ve devir daim süre gelirken insanlýðýmla yazdýklarýmý kýyaslýyorum elbette duygularým þekillenirken hissiyatýmý sorguluyorum bir de hayat boyu yaptýðým milyonlarca hatayý: misal mi istersiniz?

En çok sevgimi sorguluyorum ve yeteri kadar sevip sevmediðimi tayin ederken görüyorum ki; kendimi sevmeyi unutmuþum belki de en çok kendime haksýzlýk yapan kiþi bizzat kendim iken evrenin eklediði acýlar daha fazla yakamaz derken görüyorum ki; acýnýn da sonu yok hele ki hayatým ihlal edilirken ve sýnýrlarým zorlanýrken ben ne kadar geçit vermesem de insanlara geçme hakkýný öncelikle ben tanýmýyorum kendime.

O eþik…

Ýnce bir çizgi ile ayrýlan o eþik.

Eþlik eden mi?

Belli ki bir m/eziyet ve iþte hayata tutunmak adýna kendime bahaneler aradýðým…

Sevmek ve hayal kurmak nasýl da yoruyor/muþ insaný hele ki bu dünyaya ait deðilseniz ve uhrevi boyutta yaptýðýnýz yolculuðu da kimseye izah edemezken hele ki dünya nimetleri ile olan iliþkinizi de en alt sýnýra çekmiþken.

Ýnanýn ki zor deðil hele ki sevmek…

Zaten baþýma ne geldiyse illa ki sevmekten ama bildiðiniz manada deðil ve iþte ceplerimden taþanlar günü bitirip hala hayatýmý sonlandýrmazken asla da zor deðil hani. Ne mi?

Bir bilsem keþke.