Tanrýsal bir hicvi olmalý umut tarhýnýn bir de dökümlü eteklerinde hüzün balyalarýnýn sakladýðý sýrlar olmalý. Sevdalandýðým ömrün ilk çeyreðinde s/aklýyým ben ve yumuk yumuk gözlerinde kardeþim mavi þimþeklere rast gelirken içimden geleni itekliyorum geriye ve çok geç kalmýþ olma ihtimalimle sevmeye doyamýyorum.

Sözcük katmanlarýnda yaþlý sebzeler ikram ediyorum: masanýn bir ucunda gölgem ve yaný baþýnda kardeþim. Söyleyemediklerimi mimleyen bir düþüþe gebe gece aslýnda ben geceye gebeyim ve soyut izlekler karnavalýnda satýr baþýnda tutuþan ilk duygumu korumaya çalýþýyorum: hani anne kucaðýnda baþýmý usulca tutan elleri babamýn ve kayýplarýn henüz tedavülden kalkmadýðý.

Söyleyeceðim her þey bulut gibi salýnýyor aklýmýn mermer merdivenliðinde ve ben bir koþu varmak istiyorum en üst kata ve görüyorum ki tüm basamaklar yýkýlmýþ ve altýnda kalmýþ çocukluðum belki de bu yüzden bu kadar sýra dýþýyým her ne kadar kabul etmek istemese de yakýnlarým bu kadar safiyet yüklü olabileceðimi de hala tahayyül edemiyor insanlar.

Ýþim gücüm kendimle ve bir b/akýyorum ki neredeyse yarým a/sýr çuvallamýþým.

Perde henüz kapanmamýþken bir rol dileniyorum gökyüzünden ve narin kanatlarýna dokunuyorum istemsiz bir boyutta sýra dýþý bir þey söyleyeceðimin de bilincinde evvela susuyorum; tam söyleyecekken yeniden bir duvar örülüyor ve bu duvarýn altýnda sonsuza kadar kalmak gibi irrealist bir düþünce ile tuþluyorum 112’yi.

Siren sesleri aþikâr ve benim alýþkýn olmadýðým derken eve ulaþan kostümlü adamlar ve kadýnlar iyi de tahliye olmasý gereken bir mahkûm iken ambulansa bindirilecek olan mademki ben deðilim.

Bir yafta ve bir hýçkýrýk derken gözyaþý. Akabinde bir ay içinde dört kez ambulansýn ön koltuðunda yolculuk yapýyorum.

Derken verilen mola lakin acizliðime de þerh düþüp sadece umuyorum ve sadece niyazlarda yaþýyor ve yaþatýyorum.

Þehirdekiler henüz tahliye olmadý madem ve hala ben içine düþtüðüm düþ çukurunda debelenirken…

Hala masada gölgem ve hala baþköþede sevinçlerim iyi de en son neye sevinmiþtim ki?

Susmam tembihleniyor madem…

Ýyi de ben susarak sevmek ve acý çekmek istemezken…

Yarým kalan buðusu sezilerin bir de s/ezemediklerim elbette ilk sýrada aralýksýz konuþan iç sesime yaptýðý baský dýþ sesin ve Araf’ta kalmanýn hikmeti ile çözüldükçe çözülüyor dilim.

Ölü balýklar sahi hala hafýzalarýnda kayýtlý mý son gördükleri ne de olsa bizler ölü balýk hafýzasýna sahip düþkün mizaçlarýmýzla kolaylýkla sevip kolaylýkla incitebilirken üstelik en sevdiklerimizi.

Düþler sobelerken gerçekleri ýsrarla çýkýyorum basamaklarý ve kuytularda unutulmuþluðun büyüsü ile kurcaladýðým alt belleðimi ýsrarla üst belleðe aktarma gayretlerimi geri tepip sayfalarca acýnýn çýktýsýný alýyorum.

Bir tümör gibi güzergâhýn taþlarý.

Belki de seyyah bir rüzgâr, dokunulmazlýðýn ruha hitap ettiði ve sevginin efkâra yaptýðý basýnç.

Ellerimdeki sýcaklýk hala saklý iken ayaklarýmdaki dikenler irdeliyor yolun taþla kaplý zeminini.

Bir susku hitabetin ölümcül gücü.

Bir serenat belki de içerlediðim kadar içlendiðim.

Eðer ki yaþ yüreðin dýþkýsý ise mutluluk yüklenmiþ bir bellek mi en çok ihtiyacýný duyduðum?

Kayýtsýzlýðýn izleðinde düþ gücüme ihanet edip tüm hayallerimi sonlandýrýyorum ve kýrký çýkmadan ümidin bu sefer kýrklýyorum içimdeki ayaðý kýrýk iskemle ve oturmam an meselesi iken bile bile atýyorum da kendimi ateþe.

Ve bir çay bahçesindeyim: yorgun ikramlar garsonlarýn elinde ve yorgun sitemler yüreksiz haritalarda engebeler sunuyor her þekeri attýðýmda çayýn köpürme ihtimali ile belki de höpürdetmem gereken acý kahveyi saklýyorum masanýn altýnda ve cezveyi talep ederken garsondan biliyorum ki bu kahve fincaný çeyiz sandýðýma koyacaðým bir hatýra hele ki acýlarýn bir zamanlar çok uzaðýmýzda olduðu.

Bir koðuþsa saklanmam gereken.

Bir azap ise saklý tutmakla yükümlü.

Bir kývançsa satýrsýz bir günü ölüm bellediðim.

Kelimelerin hicvine yatkýn benliðimde kelimelere kurþun döküp ardýndan kura çekiyorum yazmam gereken ne ise kalemime verdiðim emirle az sonra çömeceðim masaya ve öncemi dikte edip anda saklý tuttuðum hüznü yarýndan soyutlamaya ç/alýþacaðým.

Göðün minvalinde bir þahin kadar keskin bakýþý mizacýnda solan bir çiçek gibi de aksýran sesi geleceðin týpký son söz bildiðim bir cümleyi aslýnda hayatýn ön sözü yapmýþken.

Kadifeden bir kesede saklý tuttuðum hayallerim ve artýk kurmak deðil yýkmak iken hayal dünyamý.

Afaki bir gölgenin meþrebinde ve közünde ömrün dikte ederken günü aslýnda anlatmaya doyamadýðým dünü ve teþrif eden sýra dýþý bir ilham ile günü b/andýðým belki ölüme karþý direnç gösteren bir hasta gibi vücudun tarandýðý o cihazda yaþama umudunu da saklý tuttuðu.

Ayraç kayýp madem azýmsanmayacak bu duygu yoðunluðum ile hayatý zora sokan ve mizacýmdaki kopukluk sebebi ile dengemi korumak adýna yazmaktan vazgeçmediðim bir mizansen tüm olasý seçenekleri eleyip içimdeki eklenti ve o devasa kaos elbette fani olmanýn bilinci ile hala nasýl oluyor da sonsuzluða uzanmak iken en büyük hayalim ve kalemi oynatýrken adeta ruhumu dünya haritasýnda gitmediðim coðrafyalara konumlandýrýyorum.

Gezmekten fazla haz etmediðim ama iç dünyamý zengin kýlan düþ gücüme sadýk kalýp her kelimenin varlýðý bende inanýlmaz coþku ve arayýþa sebebiyet verirken biliyorum ki hayata dair nice detay illa ki hayatýmý yaþanýr kýlýp tekdüzelikten arýndýrýyor.

Sabahýn ilk saatleri ve masaya koyduðum çay buz kesmiþ týpký ellerim gibi ve kardeþimin sýcak bakýþlarý ile eriyen þekere takýlýyor gözüm týpký gözbebeðim tüm sevdiklerimi de emanet ettiðim yüce Yaratan ne de olsa aþýlmasý ne varsa illa ki O’nun hükümranlýðýnda yol almýþken bir ömür kaygý ve þüphe de duymuyorum sunulan bu Ýlahi Güçten kursaðýmdan geçen her lokmayý da paylaþmak adýna kalemle dokunduðum bir kahvaltý sofrasýndan aç kalkma ihtimalinin de asla olmadýðý…

Mademki sevgi ve inanç gýdamýz…