Sevgili, diye baþlayabileceðim bir mektup deðil zira sevgilim olmaya layýk bir güneþ ýþýðýna henüz rast gelmedim ve sonsuzluðun ufkundan ölüm denen mefhuma yazdýðým bir mektup bu.

Varlýðýma binaen bir sözcük de uyarlayamýyorum çünkü var olduðum þüphe götürür týpký senin varlýðýnýn da þaibeli bir yoksunluk olduðuna kanaat getirip yokluðunla terbiye olmama vesile binlerce sebep varken…

Düþ gücüme ihanet edemiyorum çünkü gerçekleri görmezden geldim bir ömür týpký gerçeklerin ve gerçek insanlarýn beni görmezden geldiði gibi ve de yaþadýðým yüzyýl… ait olmadýðým bir asýr belki de asýrlarca yaþta olduðuma binaen ben hala kendimi on sekiz yaþýnda hissederken…

Hastalýklý varlýðýný seviyorum çünkü hasta zihninde yaptýðým yolculukla ben yüreðime kürek kürek toprak attým üstüne üstük üstümdeki ölü topraðýna süpürmeye yeltenmeden yeni varlýklar inþa ettim ve de sevebileceðim insanlarýn arayýþýnda, sen, Kafka ve ben Milena olmaktan da büyük haz duyduðum.

Hangi ç/aðýn aþkýysa bu yine de aþka inanmayanlara inat aþka âþýk varlýðýmla yeni baþtan yaratmaya karar verdim kendimi ve hiç olmadýðým kadar mutsuz olduðum o anda ansýzýn sihirli peri tozlarý yerleþti: gerek yüreðimde kývýlcýmlara sebebiyet veren gerekse gözlerimdeki pýrýltýnýn daha da güçlendiði.

Evet, sevgili Kafka-gördüðün gibi sözümü tutamadým ve sana sevgili diye baþlayan bir cümle armaðan ediyorum-mukozamdaki zamkla yapýþtým ben kalemime ve ihanet edeceðim son rauntta kendime yeniden þarkýlar söylüyorum gecenin çeperinde bir yanýlgý olsam da insanlarýn gözünde hala da saklý tutabiliyorum neþemi.

Ailemden yoksunum, sevgili yazarým çünkü aile denen mefhumun çerçevesinde ben fazlaca ait deðilim hiçbir sosyal gruba yine de beni sevdiklerini söyleyenler insanlara inanmayý görev bilip kendimle dalga geçebiliyorum da.

Ýnternetin kaç hýzýnda olduðunu bilmiyorum çünkü evrendeki en hýzlý akýmýn yürek ritmi olduðunu biliyorum ve insanlar anýyorlar ki; ben zavallý ve çaresiz bir insaným bu vesile ile benden daha çok nefret edenlere aldýrýþ etmeden o nefret odaklarýna sevgimi ve iman gücümü transfer edebiliyorum.

Hangi dinden olduðun ve benim dinimin ve de deðerlerimin sorgulandýðý.

Yapmadýðýn yolculuklara çýkýyorum, sefil Kafka ve arkamda býrakacaðým binlerce sayfa yazý ve þiir var ki ne yazar olduðumu iddia ediyorum ne de bu asra uyumlu bir insan olduðumu.

Cezvemdeki telveyi dudaklarýmýn üstüne sürüp ne zamanki erkek taklidi yapsam… bil ki herkes gülerdi bir zamanlar ve o zamanlar bu kadar mahzun ve yalnýz deðildim üstelik kimliðimde öðrenci yazýyordu sonra mesleðimi nihayetlendirip yeniden öðrenci kimliði edindim lakin yaþ sýnýrýna takýlýp paso denen kimliði bana sunmadý yetkililer lakin ben eski tarihli pasomla fazlasýyla yolculuk yaptým.

Eðer ki sen ciðerlerinden mustarip isen ben de beynimdeki nöronlardan þüphe duyuyorum yine de üniversite yapýlan o kapsamlý testte üstün zekâlý olduðumu kanaat getirdi profesörler ki ben o güne kadar kendimi hep geri zekâlý bellemiþtim.

Disiplin maðduruyum, sevgili Kafka ve bu yüzden seninle görüþme imkâným olmadý ve olmayacak da çünkü kendime uyguladýðým baský her þeyin üzerinde iþin ilginci artýk sana da güven duymuyorum hatta sevgi bile lakin beni sevdiðini söyleyenlere insanlara gülümsüyorum ve benden nefret edenlere daha çok baðlanýyorum çünkü sevmekten aciz insanlar topluluðu sayesinde kendimle uzlaþý saðlýyorum.

Kaç fýrýn kelime yutacaksa þu sefil kâðýt parçasý…

Ve ben kaç kere daha kendime duyduðum inancý kaybedeceksem…

Bazense Tanrýyý bile sorguladýðým sonra gözyaþlarý içerisinde huzuruna çýkýp O’ndan af dilediðim.

Somut ne söyleyebilirim ki ve senin gibi ben de boþluða yazýyorum ve d/okunulmazlýðým ile insanlardan hala neyi bekliyorsam kendime rest çektiðim her mutluluðu da yazarken yaþýyorum.

Varlýðým bu kadar mý ürkütücü?

Varlýðým bu kadar mý çaresiz?

Ve ben artezyen kuyularýnda sondaj çalýþmasý yaparken kendime rast geldiðim ve de yerden fýþkýran kelimeler.

Ayyuka çýkan ne çok þey ne de olsa Kafka’nýn yegâne sýrrýyým ya benim sýrlarým? Ýnsanlar da sanmasýn hani tüm sýrlarýmý ifþa ettiðimi ve ben boyutsuzluðumu kürediðim kadar sýrlarýmý da kimseye ilan etmedim.

Sevgi denen çukurda ölmeyi diliyorum ve boþluða yazdýðým ve konuþtuðum her satýr için de Allah’tan özür diliyorum ne de olsa yazarken ve düþünürken harcadýðým zamanla kim bilir kaç yüz kere hatim indirmiþtim ve de kýlmadýðým binlerce kaza namazý.

Dinimi asla sorgulama, Kafka.

Ve bil ki seni sorgulamak deðil amacým bilakis bir ömür insanlar beni sorgulamýþken önünü alamadýðým bir dürtü ve de refleks elbette yazarak ihya olduðum ve cümlelerimin çamurlandýðý ve derken Rabbime akýttýðým gözyaþlarýmla o sayfalarý yeniden temizlediðim ve Rabbime koþtuðum.

Haþa, elbette Ýslam’ýn beþ þartýndan biri deðil yazma refleksi lakin þartlarýna ve farzlarýna ýþýk tutan doðal bir ritim.

Yittiðimi sananlar en çok da ben.

Yitirdiklerime filan da asla gözyaþý dökmüyorum çünkü nihayetinde ben kendimi kazandým ve Rabbime dönük yüzümde sanmasýnlar da laf olsun diye yazýp da inancýmla bir yere varamayacaðýmý.

Kâðýdý hep sevdim.

Hep de yýrtmayý sevdim hele ki bir þeyler karalayýp yýrtarken çýkan sesten hep de haz duydum lakin para denen kâðýdý asla sevemedim ve en çýlgýn zamanlarýnda parayý yýrttýðým da oldu akabinde yapýþtýrdýðým.

Vatan haini ilan edildim günler evvel çünkü inancýmla ayakta olduðumu gördüklerinde beni aklý evvel bir hain sandýlar.

Kolay deðil hani iftira atmak bir de aklý olmayanlar o iftiraya inanýp da defalarca cephe aldýðýnda…

Vatanýmý herkes kadar belki de herkesten çok seviyorum ve kýz baþýmý topa da tutarým tüm evreni hele ki mevzu bahis inanç ve vatansa.

Ýnanmamak gibi bir seçimleri olan zavallýlar ve onlara acýdýðým kadar onlar da bana acýyorlar:

Neymiþ efendim, yazarak kendimi harcýyormuþum…

Ýlan edilen ne bir yasa ne de KHK fakat Allah’a þirk koþanlardan her þey beklenir o yüzden inancýna sýký sýký sarýlan insanlarý daha çok seviyorum.

Rüþtümü ispatladým ya da ispatlamadým ve ben neyin peþinde isem…

Sevgili Kafka, ya, sen neyin peþindesin ve benden farkýn ne yoksa þöyle mi demeliydim? Benim senden ne farkým var?

Sanmasýnlar da hani; yazdýklarým sadece þiirden ve denemeden ibaret ben sadece yazma hevesimle zamanýmý en iyi þekilde deðerlendirip edebiyat adýna iyi bir þeyler yapmak istiyorum ve daha da yapacaðým ve yazacaðým çok þey var bir de okuyacaðým.

Ve de seveceðim insanlar var sýrada bekleyen.

Ve sýrada bekleyen düþmanlar var benden daha çok nefret etmek adýna.

Kindar olan bir güruh bir de Allah’ý yok sayýp insanýn inancý ile dalga geçenler ve bunu bir gövde gösterisi yapan kýsaca sevgili Kafka, sen þanslý bir insansýn ve de sevgi dolu yoksa dönüþümdeki o sefil böcek kadar yalnýz mýsýn belki de benim yalnýz olduðuma emin olanlar…

En çok içindeki bitimsiz aþk ve de yazma ihtiyacýna saygý duyup seninle sözleþmek adýna düþtüm ben yola ve de bil ki kýskandýðým tek insan ve de yazarsýn hem sen dememiþ miydin: ‘’Ben edebiyattan ibaretim.’’

Yüreðimle katýlýyorum ve bil ki bu aforizmana sahip çýkýyorum elbette bir eklenti ile:

‘’Ben edebiyattan ve umuttan ve de sevgiden ibaretim.’’

Sevgiyi þiar edinen ve baþkalarýnýn yerine de sevebilen.

Bu da yetmedi mi…

Benden haz etmeyenleri umursamayýp kendimi onlar yerine de sevebilirken ki bir ömür kendimi hep de sevdiðim sanýp yanýlmýþken anladým ki kendime aslýnda fazlasýyla uzakmýþým.

Neden yazdýðýmý sanýyorsun ki haricinde ve ek olarak binlerce sebep.

Þanslýsýn dediðim gibi belki de an itibari ile senle baþ baþa olmalýydýk ki sen o sýkýcý iþ hayatýndan bahsederdin ve ben de iþlerden neden istifa edip de edebiyata âþýk olduðumu sana bir bir izah ederdim.

Daha çok þey var söyleyecek ve o güne kadar rahatça uyu kaleminle serildiðin boþ sayfada ihmal etme beni anmayý çünkü ben seni yazmaya baþladýðým ilk günden beri anýyor ve de saygý duyuyorum.