AÐLAMAYACAÐIM

Günlerdir mahzun, melül dolaþýyorsun evde,

Dün öðrendim,

Valizini hazýrlamýþ, gidecekmiþsin.

Biletini de almýþsýn, istasyondan söylediler.

Bana nasýl vedâ edeceðini düþünüyormuþsun,

Kýyamazmýþsýn gözyaþlarýma,

Dayanamazmýþsýn arkandan aðlayýþýma,

“Siz söylemeyin, ben konuþurum” demiþsin.

Bak, bak iþte söylediler,

Kýydýlar sevdiðine.

“Üzülme, aðlama” dediler,

Aðlarým belki diye, mendil de verdiler.

Aðlamadým, aðlamayacaðým da,

Sevinmesinler ayrýlmamýzý bekleyenler,

Hem, hem de sen, sen üzülme diye,

Bir de, bir de gözyaþlarýmda saklýsýn,

Aðlarsam düþersin diye,

Aðlamayacaðým,

Aðlamayacaðým.

Gideceksen “kal” demeyeceðim,

Kalýrsan mutsuz olacaksýn,

Benim yerime sen aðlayacaksýn,

Yok, yok yok, en iyisi sen git, sen git,

Giderken mektuplarýný da götür, yakarsýn

Resimlerimizi de koy valizine, gidince yýrtarsýn,

Hâtýrâlarýmýzý da al “masal” diye anlatýrsýn.

Ya, ya yüreðimi ne yapacaksýn?

Ha ne yapacaksýn?

Kalbimi söküp alabilir misin içimden,

Avuçlarýnda sýmsýký tutup taþýyabilir misin?

Gözlerimden çýkarabilir misin hayâlini?

Susturabilir misin, kulaklarýmdaki sesini?

Alabilir misin benden beni?

Tirenin kalkacak birazdan,

Yudumla çayýný da çýkalým.

Uzun vedâlarý sevmiyorum, bilirsin,

Gecikirsek, belki piþman olursun,

Vaz geçersin gitmekten.

Yolunu bekleyenler vardýr,

Merak ederler gelmedin diye.

Bundan böyle, baþkalarý tutacak ellerini,

Þiirler okuyacak, seyrederek mavi gözlerini.

Ve sen uçacaksýn mutluluktan,

Hatýrlamayacaksýn sana þarkýlar  söylediðimi,

Kalbinin çöplüðünde puslu bir mâzi olacaðým,

Bir daha anmayacaksýn adýmý, unutacaksýn beni.

Unutacaksýn beni.