Uzun bir düþün latifesi o gizem

Týrnaklarýnda kalýntýsý renklerin

Ördüðün günde tuzaða düþtüðün bir yanýlgý

Edebin asýlý kaldýðý bir yýldýz kümesi

Mizacýn yitip gittiði bir düþ pazarý.

Týkalý damarlarýnda kan gitmeyen o suyolu belki diyebilmenin de vebali ve kuytularda saklý ihaneti giyinen her þifalý acý.

Ve iþte kehanet dilleniyor, hurafelere yenik düþen mizansende tutuþan öðretiler artýk kazýk kakan hangi gölge ise yüreðin de askýntý olduðu tek düzeylikle tutuyor nefesini ta ki çalana dek zihinde kolaçan ettiði çan sesinde bir nebze de olsa sesini duyurmak adýna kürediði o toprak yolda.

Ölümü giyindi kýrlangýç sonra da yana düþtü baþý.

Göðe kamp kuran muzaffer edalar konakladýklarý her milimi mimledi teyakkuza geçen dolunaya kadar parlak ve ýsrarcýydý þarkýlar.

Kenetlenmiþ ellerinde yalnýzlýðýn belki de terk edilmiþ bir su doku ve iþte harfler ihanet etti bin bir yeis ile haraç mezat uzaklaþtýrýldýklarý her izlekte saklýydý tanrý ve yalnýzlýk.

Harabelerin ufkunda dokundu eli.

El kadar çocuktu aþk sonra da büyüdü iris’i gözlerin ve telkin eden her istikamette düþlediler göðün kýrbacý bir þimþek edasý ile düþtüler de peþine kayýp güneþin.

Tanýklýðýn huzurunda.

Tamtakýr hayaller belki de sanrýlardý sancýlarý iplemeyen ve kallavi öðretiler nem tuttu ta ki körelen ýþýkta nemalandýðýmýz karanlýða beyitler sunup da takýndýðýmýz o hâletiruhiye bir bir eþlik etti yitip giden zincire de dudak büktü þehir ve þehir kaçkýný þair.

Ölümün izini sürendi renk ve renk yoksunu her kâbus elbet iþinin ehli sihirbaz iþ baþýndaydý ta ki güme gidene kadar sihirli deðnek.

Bir mimoza tarlasýnda muktedir olan sarýnýn tonuydu ve kaybolan rengin vurguladýðý siyahi dilekçesi ölü ruhun ve tapýndýðý istikamet ta ki vurmalý çalgýlarda tok sesine eþlik edene dek yerin göðün hâkimi hayaller.

Kývancýn ses tonunda sessiz bir tebessüm ve saçlarý eksilmiþ mevsimde göðe nakarat yükleyen bir kuþun da þen sesinde minnet etmeden öðününü geçiþtiren bir vaveyla iflah olmaz benliðe sureler ikram ederken melekler ve düþ yolunda gerçeklerden taviz veren belde sakinleri.

Hakkýný helal etmek demenin bir son olduðuna da vakýf deðildi üstelik hiç kimse ve aþkýn patika yollarýnda kayboldu umut balyalarý sonra da samanlýk filan seyran olmadý çünkü aþk da ölmüþtü.

Aþka duyulan inanç ve inancýn eþiðinde huzur nihayetinde karanlýk ile arasý iyi olan kalem.

Kalemin dokunaklý sesine ne yaðdýrdý ise elem…

Sözcükler umut iken gözyaþý…

Þüheda düþler düþerken gözden aslýnda göz göze gelmenin bile bir ihanet olduðu.

Ve iþte gelindi sona baþý bile olmayan bir hikâyenin ömrü bu kadardý.

Sevmek bir maruzat ise özlem de metazori bir duygu idi ve körüklendi hüzün ta ki gölgeler sahip çýkana kadar umuda: o da gömmek ve görmekti gidiþatý ne de olsa evren teslim etmiþti ruhunu ve yalnýzlýða paha biçilemezken nefesler tutuldu yitip ömrün de diyeti idi yazmanýn verdiði hoþluk yerini boþluða býrakýrken…