Öðrenmeyi seven insanlardan mýsýnýz?

Ben severim.

Severim de konuyu kendim seçersem, baþkasýnýn seçtiði konu benim ilgimi çekerse…

Yoksa ben de biliyorum yeni þeyler öðrenmenin beyinde sinirsel baðlantý sayýsýný zenginleþtirdiðini.

Ýnsan en güzel nasýl öðrenir diye sorsam eminim çocukluðunuzdan kalma bir bilgiyle “Sýnavda” dersiniz. Bir yandan da haklýsýnýz. Hayat zaten bir sýnav. Sabrý da bilgiyi de bu sýnavda öðreneceðiz.

Ýnsan, öðrenmeye istekli olduðu konuda çabucak öðrenir elbet ama mecbur tutan durumlar da var; zorunluluk gibi. Kimse durup dururken “Þu deneyi yapayým da sonucuna bakayým, o þehirde hangi cami daha önce yapýlmýþ araþtýrayým, papaðanlar kaç yýl yaþýyor bir öðreneyim” demiyor. Fakat merak uyandýran bir durum olursa ya da bir farkýndalýk, elbette o ayrý mesele. Mecbur kalmak ise bambaþka bir þey… “Ýþ baþa düþünce öðrenilir,” demiþ ya atalarýmýz, vallahi öyle.  Ýnsanýn bilmediði en ufak bir ayrýntý da bir o kadar zor.

Beynimizi zorlamamýz gerekiyor, bunu nasýl yapacaðýz, yeni þeyler öðrenerek, yeni deneyimlere açýk olarak, alýþkanlýklarý terk ederek rutini deðiþtirerek, tekrarlar yaparak… Beynimizin hafýza kapasitesinin otuz bin terabyte olduðunu söylemiyor mu bilim adamlarý?

Erteliyoruz deðil mi?

Çocukken atmayý önce tutmayý sonra öðrendik. Bunu büyüdüðünde dahi yapanlar olduðunu büyüdükçe öðrendik. Konuþmayý, üslubu, okumayý yazmayý öðrendik. Genç olduk, gezmeyi, tozmayý, heveslenmeyi, kýskanmayý, sevmeyi öðrendik. Dinlemeyi, söylemeyi yeri gelince sövmeyi öðrendik. Anne olunca öðrendik güzel yemek yapmayý, boþ vaktin önemini. Baba olunca öðrendik havaya zýplattýðýn çocuðu tutabilmeyi… Sevdiklerimizi incitmemeyi, üzenleri kýrmayý, bazen umursamayý da öðrendik. Eðitimci olarak baþa düþünce uzaktan verimli eðitimi, zoom’u, rapor hazýrlamayý, çocuðun elini tutup gözlerinin içini güldüremeden gönlünü kazanmayý öðrendik.  Düþünmeden öðrenmenin faydasýz, öðrenmeden düþünmenin tehlikeli olduðunu öðrendik. Sevdiklerimizden daha çabuk ve zevkli öðrendiðimizi öðrendik. Birçok þeyi orta derecede öðrenmektense az þeyi tam öðrenmenin daha evla olduðunu öðrendik.

Hayatýmýza giren teknolojiden ne kadarý lazýmsa o kadarýný öðrendik. Ne sorsak doðru yanlýþ bilgi veren interneti kullanmayý öðrendik. Soru sormak da bir meziyettir. Tanýmadýðýmýz kiþilere gruplarda soru sormayý, bilmediðimiz konularda cevap vermeyi dahi öðrendik. Öðretmenin iki defa öðrenmek olduðunu öðrendik. Öðrenmenin pahalý ama bilmemenin daha pahalý olduðunu öðrendik.

Büyüdükçe öðrendiklerimizin ne kadar da az olduðunu, haddimizi bilmeyi, kendimizi geliþtirmek için çaba sarf etmemiz gerektiðini, baþkalarýnýn iþine burnumuzu sokmamayý, bildiklerimizi olur olmadýk yerde söylememeyi de öðrendik. En iyi nasýl öðreniriz diye sorduk, onu da öðrendik. Sadece baþýmýza gelen olaylarda baþkalarýnýn ne gibi yöntemler izlediðini mecburiyetten öðrendik. Herkesin dürüst olmadýðýný, kulun plan yaparken kaderini ona güleceðini de öðrendik.

Son altý aydýr virüsten kendimizi korumayý, hayatýn ne kadar kýymetli olduðunu, ailemizin her þeyden üstün olduðunu, hiç tanýmadýðýmýz insanlar için de fedakarlýk yapmamýz gerektiðini, istatistikleri yorumlamayý, öngörüyü öðrendik.

Dilerim hem sevdiðiniz istediðiniz þeyleri öðrenmek nasip olur. Amma velakin, kýsacasý, konu ilginizi çeksin ya da çekmesin, mecbur kalýnca öðreniyor insan…

Biz galiba sadece bu dünyaya geliþimizin asýl amacýný öðrenemedik.

Ne dersiniz?