Bu þehrin hafýza kayýtlarý’ndan biri de, Tennûrî ailesidir. Haziranýn ilk haftasýnda, Melikgazi Belediyesi tarafýndan, adýna etkinlikler düzenlenmiþtir.

Ýbrahim Tennûrî halk aðzýyla “Þýh Cami” denilen cami bitiþiðindeki Türbesindedir. Bugün, bulunduðu cadde ve sokak da ayný adla anýlmaktadýr.

Babasý Sivaslý Sarraf-zadelerden Hüseyin Efendi, anasý Amasya’lýdýr. Doðum tarihi bilinmemekle birlikte doðum yeri Amasya ve Sivas denilmektedir.. Ýlköðrenimini Sivasta yapmýþ; sonrasýný Konya’da, Sarý Yakub Efendi’den tamamlamýþtýr.

Hocasýnýn ölümü üzerine 1438 tarihinde “Âlimler Merkezi Kayseri”ye gelmiþ, gördüðü ilgi üzerine Kayseri’ye yerleþmiþtir. Öncelikle Hunat Medresesi’ne müderris tayin edilmiþtir. Bir süre sonra Vakfiye’de ders veren hocalarýn Hanefi mezhebinde olmasý gerektiði ortaya çýkmýþ; Þafii mezhebinde olan Ýbrahim Efendi’nin görevi býrakmasý gerekmiþtir.

Mezhebini deðiþtirip müderrislikte kalma teklifini “deðmez” diyerek kabul etmemiþtir. Köþesine çekilerek manevi ilimlerle meþgul olmaya baþlamýþtýr.

Devir Fatih Sultan Mehmed dönemidir. Akþemseddin’in þöhreti Kayseri’ye eriþmiþtir. Fatih’in hocasý Akþemseddin tasavvufta Hacý Bayram Veli’nin (ö.1429) yolundadýr; tarikatýna da “Bayramiyye” denilmektedir. Ýbrahim Efendi, Akþemseddin’in Beypazarý’nda olduðu haberi üzerine oraya gitmiþ; varýnca þeyhin Göynük’e geçtiðini öðrenmiþtir. “Gönül hastalýðý” þikâyetiyle þeyhe baðlanmýþtýr. Þeyhi Akþemseddin’in diploma vermesinden sonra Kayseri’ye dönmüþ; ölene kadar müridlerinin eðitim/öðretimiyle ilgilenmiþtir.

“Tennûrî” adýný alýþý nasýl olmuþtur?

 “Tennûr” Farsça bir kelime olup tandýr anlamýnadýr. Þeyhi Akþemseddin gibi, manevi ilim yani dua yanýnda maddi ilim yani týbbi tedavi olarak tandýrda terleme yöntemini kullandýðý için “Tennûrî” denilmiþtir.

Oðlu Lutfullah Efendi’den aktarýldýðýna göre, Kayseri’ye dönüþünde kabýzlýða yakalanan Þeyh Ýbrahim çaresini bulamaz. Þeyhi Akþemseddin’e danýþmak ister.  Ancak bu yýllar, Karamanoðullarýyla kargaþa dönemidir. Yolculuk sýrasýnda gördüðü bir rüyayý yorumlayarak tandýrda terleme yöntemini uygular; iyi olur. Þeyhi Akþemseddin’in (ö.1459) huzuruna vardýðýnda olanlarý anlatýnca “derviþlerini de bu metodu uygulamasý” onayýný verir. Bu yüzden kendisine “Tennûrî” denilir.

Ýbrahim Tennûrî, 1482 tarihinde, güz mevsiminin bir perþembe gecesinde, vefat etmiþtir.

Kayseri’de verdiði hizmetlerden dolayý Fatih Sultan Mehmed bir fermanla Ýbrahim Tennûrî ailesini, nesli de diðer padiþahlar tarafýndan onaylanmak suretiyle vergiden muaf tutulmuþlardýr. Babasý vergi tahsildarý olan Ragýp Bey (ö.1950), 1910 yýlýnda bile Ýbrahim Tennûrî torunlarýndan vergi alýnmadýðýný yazar.

Hisarcýk-Fatih Parký’nda bulunan Osmanlý’nýn sembolü “Ulu Çýnar” onun hatýrasý olarak anýlmakta olup koruma altýndadýr. Kasabada Ýbrahim Tennûrî Mahallesi ve Sokaðý bulunmaktadýr.

Vakfýn mirasçýsý olmak üzere açýlmýþ davalar olmasý, biyolojik olarak O’nun soyundan gelenlerin hâlâ bulunduklarýný gösterir.

“Lutfun da hoþ kahrýn da hoþ” diye yinelenen ilahisinin sözleri Tennûrî’nin kulluk felsefesini ortaya koyar.

Eserlerinin Türkçe yazýlmýþ olmasý ayrýca çok önemlidir.

Günümüzde Þýh adýyla anýlan Tennûrî, Bursalý’nýn dediði gibi, Osmanlý’nýn büyük þeyhlerindendir. Camisi, türbesi, çeþmesi, sokaðýyla hâlâ yaþamakta; “Kayseri’nin hafýzasý” olmayý sürdürmektedir.