Gönül’e Ýnsana Varmanýn Ýbresi…

Rabýta ile çýktým düþlerle yola onca geride kalmýþ yýllarýmý bugünümde, baðlayamadým! Ummanlarda dünde gezmeyen sonrasýnda yazmakla iþtigal olmayan hayatýmýn o geçmiþ yýllarý düþlerden habersiz olmasý, kýsa süreliðine de olsa tebessümle yan yana durmamasýnýn neticesinde bir birine baðlayamadým, sýrýtýyor gibi durunca, býraktým o geçmiþi bugüne doðru yoluma devam ettim. Hiç olmazsa bugünden yarýna doðru giderken yarýndan bugün için bir gülümseme býrakayým da eksik kalmasýn bugünden…

Dün ceplerimde gönül deðil de aklýmý taþýrken, akýlla harcanacak, gönülle yaþanacak geride hatýra býrakýlacak güzelliklerin býrakýlacaðýna o gün vakýf olamadým! Üryan bedenim dünya elbisesini giyince onun borusunu çaldý hem de kulaðýmý týrmalayan çalmaya mecbur býrakan! Oysa þimdi gönül elbisesini edeple hatýrla giyince deðiþti dünya göründü dünyanýn yalan çýkarcý yüzü, eskisini çýkartýp yenisini giydirten Rabbime þükür.

Gönül’e insana varmanýn ibresi levhasý görünür olurken, dün dünyanýn sisler arasýnda býrakmasýna sebep olan bendim, çünkü onun verdiði çýkar iliþkisine ait elbisesini giyinince güzel olan sisler arasýnda kayboldu haliyle. Vesile olmak yerine rezilliðe bilmeye bilmeye varmanýn peþinde koþan, vesile olmayý unutur, kaybeder benliðiyle… Sonlandýracaðý yolun sonunda taþýdýðý yoklukla kazanmayacaðýný bilmenin hatta bilmemenin körlüðüyle kazanacaðýna koþtuðunu sanýrken sonunda kaybetmeye koþtuðunu o an idrak edemiyor ne yazýk ki!

Gerçek bildiðim gerçek deðilmiþ yalanla dolanmýþ sona varmadan vakýf olmanýn sevinciyle Rabbime þükürler ettim. Peþinde koþtuðum dünya sadece sen kazan burada kazan, kazan da öteside var, gidince bakarsýn diyor, eli boþ giderken neyine bakayým? Ancak boþ elimin neresine bakayým? El boþ gönül boþ sen kimi neden kandýrýyorsun demekte çok þükür geç kalmadým.

Havasýzlýktan kapalý duran pencerelerin hepsini açtým, baktým topu topu bir pencerem varmýþ, o da gönül pencerem, yýllardýr kapalý kalmasýnýn neticesinde paslanmýþ açýlmakta zorlanýyorum aþkla yaðladým menteþelerini kendiliðinden açýldý… Dünya ile aþýlan gidilen yolar ki çýkarmýþ cehenneme içine birde benlikle çýkar iliþkisi þeytan girdimi iþin içinden çýk çýkabilir isen… Kendime kýrgýn ve kýzgýn deðilim, tecrübeler kazýk yemekle tecrübe olurken haliyle baþka yolu da yok, teþekkür mü etsem dünyaya kýzsam mý bilemedim, neyi deðiþtirir?

Âleme sýðmayan aþk ufacýk gönlüme sýðdý, âlemi içine aldý, içinde eskiye iyi olmayana dair ne varsa temizledi geçti tahtýna oturdu. Zaten ona ait yeri sanki kiraya deðil de iþgal edilmesine göz yumarak çürümesine göz diktim, neyse ki tamamen çürümeden geldi tahtýna kavuþtu, beni de rahata huzura ermeme vesile oldu. Düþünün ki alev alev anýnda yakan bir fýrýn deðildi dünya, yoksa anýnda yanar kül olur geriye kalmayanýmla neyi nasýl sonrada anlarým!

Þimdi kulaðýma fýsýldasa da dünya, Rabbim yardýmýyla o kadar tesirli olmuyor, yanýna alarak gel haydi kaldýðýmýz yerden devam edelim demiyor, Rabbim kulunun çok seviyor ve yardým ediyor binlerce kez þükür Rabbime… Fark edeli geç olsa da, öðrenmenin de tecrübenin de bir bedeli varmýþ, buraya kadarmýþ bedel, verdik kurtulduk çok þükür Rabbime.

Dünya bir karýþ cüssemi daðlar kadar yüksek olduðunu söylerken, ne kadarda yalancýymýþ, zaten boyum iki karýþ, bu nedir neyle yarýþ? Þimdi iki karýþ boyumla gerçeðe haykýrýþ ve anlayýþla anlamakta güzel geçte olsa gerisi zaten teferruat, baðýrýyorum arkadaþa nerede kaldýn lan Suat, bu ne surat, gel beraberce aþkýn etrafýnda tur at, bundan sonra gerçekleþir elbet murat, vesselam, selamlarýmla.

Mehmet Aluç

Rabýta: baðlamak