Þehir mezarlýðýndaki mezarcýlar, yýllar önce Kýzlar kulesinin arkasýndaki bir mezarlýðý gündelik ziyarete gelen kadýna müdavim diye lakap takmýþlardý. Aradan yýllar geçti fakat Müdavim halen gündelik kabir ziyaretine gelir. Lakabý takan mezarcý çoktan emekli olmuþ, genç mezarcýlar iþi devralmýþlardý. Gençler Müdavimin kim olduðunu, kimi ve neden her gün ziyarete geldiðini bilmezler.  Sadece kendi aralarýnda:” Müdavim geldi, Müdavim gitti!” derler.

Anlatýlana göre Müdavim,  biricik yavrusunu 30 yýl önce kaybetmiþ ama her gün usanmadan býkmadan yavrusunu ziyarete gelmiþ. Sadece kar mezarlýktaki yollarý kapatýnca gelememiþ. Her tarafýn karla kaplý olduðu, sadece ana yollarýn açýk olduðu yani kara kýþ günlerinde ise mezarlýðýn giriþine kadar gelip uzaktan aðlayýp dua edip gitmiþ. Ne kar, ne yaðmur ne fýrtýna ne de aþýrý soðuk müdavimin kabir ziyaretine engel olamamýþ. Yavrusunu kaybedeli yýllar olmuþ ama az önce yavrusunu kaybetmiþçesine hep gözyaþý dökmüþ, saatlerce mezarýn baþýndan ayrýlmamýþ. Bazen mezarýn baþýnda uyuyup kalmýþ.  Müdavimin hüznü bayramlarda zirve yapmýþ; evladý içeri gülerek girip gelecek, boynuna sarýlacak, elini öpecek diye hep beklemiþ. Günlerce, saatlerce gözünü kapýdan ayýrmamýþ.

Biricik yavrusu ömrünün baharýnda sessiz sedasýz çekip gitmiþ, daha doðrusu düþmanlarý yüzünden gitmek zorunda kalmýþ.  Evladýný canýndan ettikleri yetmezmiþ gibi üstelik bir þey yokmuþçasýna cenazede timsah gözyaþlarý dökmüþler.   Ýþte bu yüzden yýllarca ciðerindeki yangýn kinini, kini ise üzüntüsünü kamçýlamýþ.

Yaþlý kadýn yine zorlana, zorlana oðlunun mezarý baþýna geldi. Aslýnda canýný diþine takýp veya sürüne sürüne geldi de denebilir.  Eskiden birilerinin yardýmýyla gelirdi ama mezara getirecek kimsesi kalmadý. Yaþlý kadýn daha mezarlýða girmeden iki gözü çeþme aðlamaya baþladý. Biricik evladýna mezarý baþýnda uzun uzun dua etti. Bu sefer her zamankinden daha fazla aðladý. Biliyordu, bu belki de son geliþiydi. Yarýn sabah ameliyat olacaktý; felç hatta ölüm tehlikesi olan bir ameliyattý bu.  Aðlamaya takati kalmayýnca gücü beddua etmekten aldý; evladýnýn ölümüne sebep olan düþmanlarýna teker teker beddua etti.

Müdavimin duygularý karma karýþýktý; üzüntüyü, kin ve nefreti ayný anda yaþamaya alýþmýþtý ama þimdi az da olsa sevinçliydi. Ameliyattan sað çýkamaz ise biricik evladýna, biricik oðluna kavuþacaðýndan dolayý buruk, garip bir sevinç yaþýyordu. Hayatýnda biricik evladýna kavuþmak istediði kadar kimseyi özlemiyordu: babasýný, annesini ve kardeþlerini. Evladýna olan özlemi hepsini çoktan unutturmuþtu.

Güçle eðilip mezarlýðý öptü:“ güzel oðluuum, canim yavruuum, bitaneem  yakýnda yanýna gelip doya doya baðrýma basacaðým seni.. Doya doya öpüp koklayacaðým, o güzel yüzünü okþayacaðým caným, ciðerim, iki gözüm… Bitecek artýk bu ayrýlýk, ben burada sen orda olmuyor.  Dayanamýyorum artýk! …“

Yaþlý kadýn kabirden gelen feryadý figaný bu sefer de duymadý:  “yeter artýk, yeteeeer! Dünyada hayatýmý berbat ettin, hayatýmý kararttýn! Ne olur burada bari rahat býrak beni! Ne olur, her defasýnda gelip kemiklerimi sýzlatma, yeteeeeer!“

Abdullah Konuksever