Ve perde.

Yalnýzlýða ve çaresizliðe helalinden bir buse konduruyorum ve þehrin sessizliðine ihanet ediyorum içimdeki çýlgýn kýz çocuðu ve elinde salladýðý çýngýraðý ile tüm çocuklarý sahip olmam gereken tüm öðrencilerimi okula çaðýrýyorum.

Bitmeyen bir teneffüs iþte yine de salýnýyorum içimin uzun ve dar koridorlarýnda elbet evin uzun ve soðuk koridorunu da arþýnlarken, sýkkýn haber spikerine ve mimiklerine göz atýyorum ne de olsa sessize almýþým televizyonun o cýrtlak sesini.

Fark etmiyor ama çünkü aksi ve çýlgýn komþularým yüzlerce metreye yayýn yaparmýþçasýna televizyonun sesini sonuna kadar açmýþ bir yandan beynimde yanýp sönen trafik ýþýðý:

Ýlla ki kýrmýzýda takýlý iken.

Gerçi korona öncesi sarýda beklemeye aldýðým hayatý ara sýra arþýnlarken kendime en azýndan yeþil yapýp da geçiþ hakký tanýmýþken.

Dumanlý daðlarý filan da görmüyorum ama uzaklardaki köylerden birine gitmek istiyorum yine de imkânsýz gözüküyor.

Çünkü benim bir köyüm asla olmadý ve kökümle kuraklýðýmla ait olduðum þehrin kahrýný çekiyorum:

-Nerelisiniz?

-Ýstanbul.

-Kökünüz peki?

-Ýstanbul.

Kayýt dýþý bir suret gibi yüzümde dolaþan gölgeler.

Ne yani, aslen ve bilmem kaç nesilden bu þehre aitim diye canlý yayýn mý yapayým ya da dedelerime mi kýzayým?

Bir köyüm yok iþte ve canýmý yakan.

Ama bildiðim bir þey var ki:

Çocukluðumdan beri beni çaðýran binlerce köy var haritada çünkü ben bu ülkenin kýzýyým hem tüm köyler benim iþte.

Ýmkânsýz olan çok þey var bir de aþamadýklarým.

Ýmkânsýz olan çok insan var ulaþamadýðým.

Sevgimi reþit kýlan bir sýcaklýk var ve de hele ki o sevecenlik üstelik ben vatanýmýn taþýna topraðýna kurban iken.

Hayatýn seyri ve Ýstanbul semalarý.

Ýçim daralýyor gerçi güneþi de çok sevmem ama…

Ýçim geniþliyor ne zamanki güneþ çekilse.

Ýmkânsýz bir insaným iþte üstelik kimseye benzemeyen ve çok zor bir insaným bu da yetmezmiþ gibi hayatýmý zora sokan insan katsayýsýný günbegün artýyor.

Sevmeme izin vermeyen insanlar tanýyorum etrafýmda.

Burun kývýranlar.

Beni hor görenler.

Çocukça bir neþeyi bile çok gören ve ne zamanki gülümseyip ola ki kahkaha atayým bununla bile dalga geçenler.

Dalgalar, deðil mi?

Ýþte amiyane bir söylemle neye denk düþtüðümü hala inandýramazken insanlara.

Ýmkânsýz bir seyri var hayatýn hele ki son zamanlarda ve çoðu þeyi aþmýþ kendimle tam da barýþmýþken.

Çalmýyor okullarýn zilleri.

Hafize Anayý özlüyorum ama sadece filmlerde ve mazide kalan bir sevinç.

Aklýma babaannem geliyor: rahmetli kadýn hayatýnýn son zamanlarýnda yaný baþýnda bir çýngýrak ile uyur ve ne zamanki bir þeye ihtiyaç duysun o çýngýraðý çalarken.

Aklým baþýmda hem de hiç olmadýðý kadar ama çok yaþlý bir insanýn hayatýnýn son zamanlarýnda aklýnýn baþýndan gidebildiði bana hayatýn verdiði ilk ders iken.

Dersler.

Dertsiz baþýma dert yaðarken.

Dert ettiðim iþte günü pek de hayra yormadýðým yine de iyi düþünüp iyi olmasýný temenni ederken gidiþatýn.

Her þeye raðmen gülümseyebildiðim üstelik çalýntý olmayan bir sevinci hediye ederken bana Tanrý.

Bu gün.

Dünde kalan her þey ama bu günü de yorgun kýlan.

Güncellerken kendimi ve bu günü kucaklarken.

Bir þiirde rastladýðým o çaðrýþým ve defalarca okuyup býkmadýðým.

Yarýnýnýn temennisi ama yarýnlarýn da meçhul olduðu.

Hala gücümü saklý tutabilirken ve enerjim gün sonunda bitip de ben huzurla bir gece dilerken evrenden.

Sözcükler yorganým ve ruhumda saklý divane hayaller pek de paye vermezken eskiden umuda…

Ve iþte bana eþlik eden güzel insanlar hep umudu haykýran ve bana ýþýk tutan.

Bir metafor olmayý diliyorum bazen ama melankoli yükleniyorum zaman zaman ve her nasýlsa içimde gaipten gelen bir coþku ve iþte kalemle buluþma vaktim elbet insanlar ve gece ve evren izin verirse.

Kulaðýma çalýnanlar ki asla ilgi alaným deðil.

Kimse beni anan kulaklarýmýn çýnlamasýndan anlýyorum ki hayra alamet deðil.

Çok insana ulaþmanýn adý elbet anonim bir sevgi ve hümanist duygular ve devasa bir rahmet büyüyen aralýksýz büyüyen inancým ki kendimi bildim bileli inançlý ve Allah’ýný bilen bir insan olsam da bana eþlik eden Allah dostlarý ve uzak gibi gözüken ama yaný baþýmda.

Nice insan çevremde ama beni bana uzak kýlan ve asla mutlu olmama ve birilerini sevmeme razý olmayan…

Dinler miyim hiç onlarý?

Konu-komþu ve sülale ve arkadaþlarým gerçi dünde kalan onlarca insan ve hangi sebeple benden uzaklaþtýklarýný asla bilemediðim iþin ilginci artýk merak bile etmediðim.

Ýmkânsýz addedilen çok þey olabilir ama bu, umut etmeme engel deðil ki.

Sözcükler.

Ne frapan ne uyduruk ve ben özenle severken insanlarý özenle dizdiðim sözcükler.

Yorgun muyum?

Her daim.

Üzgün müyüm?

Genelde.

Sahi, ben kimim?

Yalnýzlýðýn dar koridorlarý týpký aklým firar edip de volta attýðým ve hayatýmýn ilk çeyreðinde zekâmla övündüðüm.

Ýkinci çeyreðinde ideallerim ve kariyer planlarým varken…

Ve üçüncü çeyreði elimle buluþan sefil kalemim ve iþte bir ömür b/astýrdýðým iç sesimin feryadýna sessiz kalamadýðým ve bir ömür susmak ve kabullenmek asil bir insanýn ilk vazifesidir diye öðreti bombardýmanýna tutulduðum yetmedi: çaðdaþ, aydýnlýk bir ailenin kýzý olmam onlarýn beni tutucu yetiþtirmesine asla engel teþkil etmemiþken.

Elbette artýk dün odaklý yaþamamayý bir ilke edindim ki kýsa bir süredir ama gün de an da çok iyi þeyler söylemediðinden mi ne içimdeki ateþ söndü sönecek.

Ve iþte tutunduðum insanlar bana farkýndalýk kazandýran ve deðerli olduðumu hissettiren üstelik deðer verdiðim ve ayný oranda deðer gördüðüm ki önceleri bu, bana imkânsýz gözükürken ve bu yüzden daha bir özenle yazar ve severken ve tutunduðum dalýn aslýnda o aðacýn kökü olduðuna bizzat þahit olup farkýndalýk yüklenmeme vesile olan güzel insanlarýn, hocalarýmýn ve dostlarýmýn bana verdiði güçle hala yaþamak için kayda deðer bir þeyler yapabileceðinin de müjdecisi iken elbet açýlan son kapýdan içeri girdiðim günden beri sayýsýz sýkýntý ve engeli aþmayý baþardýðým.

Diðer yandan dünyayý esir alan o sefil virüs yüzünden yitirdiðimiz insanlar bu sefer artý parantezin içinde saklanan kaygý düzeyi ve endiþemi çýð gibi büyüten.

Ýmkânsýz olan bir þeyler var illa ki ve tek gücümüz Rabbimiz sayesinde bize eþlik eden: bizi koruyup kollayan ve sýðýndýðýmýz maneviyat ve dualarýn gücü.

Öncemde bakýyorum da…

Özensiz miydim ne?

Gerçi hep ayný insan olmaya özen göstermiþ olsam da þimdilerde daha iyi anlýyorum Allah dostlarýnýn aslýnda bir nimet olduðunu ve onlar sayesinde Rabbime olan düþkünlüðümle inancýma da eþlik ederken iyi yürekler.

Herkesin iyi kalpli olduðuna inanýp bilip bilmeden kimse inandýðým ve hep de zarar gördüðüm bir ömrün ardýndan ve ben hala ve hala insanlardan yana umudumu yitirmemiþken ve iþte onlar sayesinde dayanabildiðim gerçeði ve bizleri ortak paydada buluþturan: samimi bir sevgi ve inancýn elinden beraber tutup edebiyat, diye çýktýðým yolda kavuþtuðum samimiyet ve iyi niyet.

Özenle yazýyorum bazen hýzlý bazen düþünerek ama illa ki coþkuyla.

Ýmkânsýz diye çýktýðým hayat yolculuðu çoðu þeyi ve zamanýmý telef edip þimdi hayatýn telif hakkýna talip iken.

O köy, benim köyüm.

Bu insanlar benim dostum.

Ülkemse evim, hayalim, namusum, þerefim.

Hayat ve de: kader ne derse ama elimden geleni yapacaðýma dair Rabbime ve kendime söz verdiðim.

Sözümden dönemem ki ben üstelik yalan dahi söylemeyi becerememiþken ve iþte bu yüzden özellikle iþ hayatýnda defalarca sallandýrýldýðým daraðacý elbet hayatta da içtenliðimin bana bize ceza olarak döndüðü.

En basit bir detayý ya da sýrrýmý ya da sýkýntýmý pay ettiðim kim olursa olsun bir þekilde cezalandýrýldýðým ve ben yeni yeni anlýyorum hayatýn neden okul olarak addedildiðini oysaki tek bildiðim okulu her gün arþýnladýðým okul yolu ile koþa koþa gittiðim sýnýfým, amfim, sýram iken ve ben hala öðrenci zihniyetimle özellikle hocalarýmdan bir sürü þeyi öðrenmenin verdiði huzur ve þükürle hamt ederken.

Ýmkânsýz olan hiçbir þey belki de bu yüzden sadýk olduðum inancýmla ve umudumla özellikle hasta olan tüm insanlar için saðlýðýn da imkân dâhilinde olduðunu bilmek istiyorum ve inanýyorum da çünkü gittiðimiz tek kapý var: Hak kapýsý.

Bu gün.

Bu gün yeni bir gün olsun ne olur ve herkes için iyi olsun ve sonlansýn da dertler sýkýntýlar…

Yarýn belki de bu gün olmaya aday iken.

Hem daha yapacaðýmýz çok þey var hele ki el ele verdik mi ve aþýlmayý bekleyen engeller var yeter ki yüreklerimiz ve sevgimiz engelli addedilmesin.

Ýmkânsýz diye çýktýðým bir yol ve yazýnýn girizgâhý da bu minvalde iken ve içimde artan coþkuyla her þeyin imkân dâhilinde olduðuna bir kez daha kanaat getirmiþken.

Okullar öðrencilerini ve öðretmenlerini özledi bense herkes gibi iyi haberler almayý özledim.

Ýmkân dâhilinde olan duygular elbet sözcüklerin dahi yetmediði o artan ivme ile sevginin ve inancýn doldurduðu boþluklar ve kâinat, Allah Allah diye atarken yüreðinde de saklý iken umut ve sevgi.

Yeþermeli illa ki.

Yaþarsa da gözlerimiz mutluluktan ve inançtan yaþarmalý hele ki dua ederken özellikle beni terk etmeyen yaþlarým.

Yaþadýðýmýz kadar imkân dâhilinde her þey yeter ki Allah’tan isteyelim.